நட்சத்திரங்களுக்கிடையில் ஒரு கதைசொல்லி

ஒரு ஊரிலே ஒரு அக்கா இருந்தாள். அவளுக்குத் தங்கச்சி இருந்தபடியால்தான் அவள் அக்காவானாள் என்பதைச் சொல்லவேண்டியதில்லை. தங்கச்சியின் உலகம் இரவில் பேய்களாலும் துர்க்கனவுகளாலும், பகலில் பள்ளிக்கூடத்தாலும் மிகுதி அக்காவாலும் நிரம்பியிருந்தது. அக்கா ஒரே சமயத்தில் வெள்ளந்தியாயும் துணிச்சல்காரியாகவும் வாயாடியாகவும் இருந்தாள். அவளளவில் பள்ளிக்கூடம் என்பது கதைப்பதற்கு நிறையப் பேர்களைக் கொண்டதோர் இடம். புளியங்கொட்டைகளையும் மாங்காய்களையும் பள்ளிக்கூடப் பையினுள் தவறாது எடுத்துப்போனாள். தங்கச்சியோவெனில் அம்மாவின் சேலைத்தலைப்பிலிருந்து நேரடியாக அக்காவின் பாவாடை நுனிக்குப் பெயர்ந்தவள். இரவில் ஒன்றுக்கிருக்கப்போகும்போது அக்காவின் கைகளைக் கெட்டியாகப் பிடித்துக்கொள்வாள். வளவின் இருண்ட மூலைகளில் கண்கள் அப்போது பதிந்திருக்கும். தங்கச்சி அக்காவைப் போலில்லை அழுத்தக்காரி என்றாள் அம்மா. மேலும் யாருமறியாத இரகசியங்களாலானது தங்கச்சியின் மனம்.

அவர்கள் தட்டான்கள் பறந்து திரியும் வெளிகளில் ஏனைய சிறுவர்களோடு விளையாடினார்கள். நாயுண்ணிப் பழங்களைப் பறித்துச் சாப்பிட்டார்கள். மரங்களுக்குப் பின்னாலும், வீட்டின் புழக்கமில்லாத பகுதிகளிலும் கழிப்பறையிலும் அவர்கள் ஒளித்துப் பிடித்து விளையாடினார்கள். சில சமயங்களில் அம்மாவின் சேலையை எடுத்துச் சுற்றிக்கொண்டு அக்கா ஆசிரியையாகிவிடுவாள். அவர்கள் வீட்டுச் சுவர்கள் பள்ளிக்கூடப் பிள்ளைகளாகி, பூவரசந்தடியின் பச்சைத்தழும்புகளைத் தாங்கின. அக்கா சட்டி பானையில் பாவனைச் சமையல் செய்தாள். தெருவில் திரியும் பூனை, நாய்களை குழந்தைகளின் பெயர்சொல்லி சாப்பிட வருமாறு அழைத்தாள். தொளதொளவென்ற ‘சேர்ட்’டைப் போட்டிருக்கும் அப்பா வீடு திரும்பும்போது எல்லோரும் அமைதியாக அமர்ந்து படித்துக்கொண்டிருக்கவேண்டுமென்பது தற்காலிக அம்மாவாகிய அக்காவின் கட்டளை.

சில வருடங்களில் அக்கா பெரிய பெண்ணாகினாள். கன்னங்களும் நெற்றியும் மினுமினுக்க திண்ணென்றிருந்த அக்காவையிட்டுத் தங்கச்சிக்குப் பெருமிதந்தான். அக்கா ஏதோவொரு சினிமாவில் பார்த்த எவளோவொரு கதாநாயகியை நினைவூட்டினாள். அக்கா அருமையான கதைசொல்லி. எப்போதோ பார்த்த சினிமாவில் வந்த கதாநாயகன் எப்படி பத்தடிக்கு மேல் எகிறிப் பாய்ந்;து சண்டைபிடித்தான் என்பதை அக்கா சொல்லும்போது தோழிகள் வாய்பிளந்து கேட்டிருப்பதைத் தங்கச்சி அவதானித்திருக்கிறாள். கதைக்கு உபரிச் சுவை சேர்க்க அக்கா இடையிடையே ஓசைகளையும் எழுப்புவதுண்டு. ‘விசுக்கெண்டு பாய்ஞ்செழும்பி அடிக்கேக்கை ஒம்பது பேர் றொக்கெட் போலை அங்காலை போய் விழுந்தாங்கள் பாக்கோணும்’என்பாள். இடையிடையே அந்தப் படத்தின் பாடல்களைப் பாடியும் காண்பிப்பாள். அவள் பாடும்போது இராகம் முற்றிலும் மாறிவிட்டிருக்கும். தோழிப்பெண்களுக்கு அதெல்லாம் ஒரு பொருட்டேயில்லை. இலவசமாக ஒரு முழுநீளப்படம் பார்த்த திருப்தியோடு மனசில்லாமலே எழுந்திருந்து தங்கள் தங்கள் வீட்டுக்குப் போவார்கள். மிட்டாய்காரனைத் தொடரும் குழந்தைகளைப் போல அவளை யாராவது தொடர்ந்தபடியிருந்தார்கள். அவளோடு கதைப்பதற்கு எல்லோரும் விரும்பினார்கள். குறிப்பாக இளைஞர்கள். அக்கா எவருடைய சமையலறைக்குள்ளும் சுவாதீனமாக நுழைந்து கோப்பையில் சோற்றை எடுத்துப்போட்டுச் சாப்பிடுமளவிற்கு அக்கம்பக்கங்களில் அனுக்கத்தைச் சம்பாதித்திருந்தாள். கூடப்போகும் தங்கச்சி கூச்சப்பட்டுக்கொண்டே அங்கிருப்பவர்கள் கேட்கும் கேள்விகளுக்கு சின்னக்குரலில் பதிலளித்துக்கொண்டிருப்பாள். “வாக்கா போகலாம்”என்பவளின் குரல் அன்றைய சங்கதிகள் தீர்ந்தபிற்பாடுதான் அக்காவின் காதில் விழும். ஆனால், அக்கா தங்கச்சியோடு மிகுந்த பிரியமாயிருந்தாள். எங்குபோனாலும் அவளைக் கூட்டிக்கொண்டே போனாள். அக்காவின் பாவாடை நுனி அன்றேல் சட்டையின் நுனி தங்கச்சியின் கையில் மற்றொரு விரலைப் போல இருந்தது. கடைகளுக்குள் தேங்காயை எடுக்கக் குனியும்போது தங்கச்சியும் அக்காவோடே சேர்ந்து குனிவதைப் பார்த்து கடைக்காரர்கள் தங்களுக்குள் சிரித்துக்கொள்வார்கள்.

அக்காவும் அவளும் சண்டைபோட்டதேயில்லை; ஒருநாளைத் தவிர. அன்றைக்கு அக்கா ஒரு இளைஞனோடு பேசிக்கொண்டிருந்தாள். அவள் கன்னங்களில் சின்னதாக ரோஜாப் பூ பூத்திருந்தது. கண்களில் ஒளியின் அலையடித்தது. நீலத்தில் வெள்ளைக்கோடுகள் போட்ட சட்டையை அன்றைக்கு அக்கா அணிந்திருந்தாள். அவன் ஒல்லியாக- முற்றத்தில் நின்ற வாழைமரம் போல நெடுத்திருந்தான். அவனது பேச்சுக்கு அக்கா விழுந்து விழுந்து சிரித்துக்கொண்டிருந்தாள். தெருவில் யாராவது தடக்கி விழுந்தாலே சிரிக்கிற ஆள்தான் அவள். என்றாலும், தங்கச்சிக்கு எரிச்சலாக இருந்தது. “வாக்கா…”என்று சட்டையைப் பிடித்து இழுத்தாள். “கொஞ்சம் பொறு… அப்பிடி உனக்கென்ன அவசரம்? நீ போறதெண்டால் போ”என்றாள் அக்கா இலேசாகக் கோபம் தொனிக்கும் குரலில். தங்கச்சிக்கு அழுகை வந்துவிட்டது. வீட்டை நோக்கி ஓடிப்போனாள்.

பிறகென்னடாவென்றால் அந்த நெடுவலை அக்கா காதலிப்பதாக ஊருக்குள் கதைக்கத் தொடங்கினார்கள். அண்ணா செருப்பால் அடித்தார். அம்மா விளக்குமாற்றால் அடித்தா. அப்பா கன்னங்களில் ஓங்கி ஓங்கி அறைந்தார். அக்கா அழுதாள். ஆனாலும், அவனைத்தான் ‘கலியாணம் கட்டுவன்’என்று சொல்லிவிட்டாள். இல்லையென்றால் மருந்து குடித்துச் செத்துப்போவேன் என்று மிரட்டினாள். அம்மா பட்டினி கிடந்து பார்த்தா. அக்கா அம்மாவுக்கு மேல் கிடந்தாள். அக்காவின் மருந்துக் கதை இந்தக் கதையின் கடைசிவரையில் வேலை செய்தது. முடிவில் அக்காவின் பிடிவாதம் வென்று, அந்த நெடுவலும் அக்காவும் பாலும் பழமும் சாப்பிட்டார்கள்.

திருமணத்திற்குப் பிறகு அக்கா இன்னமும் அழகாகிவிட்டாள். அழகழகான சேலைகளைக் கட்டிக்கொண்டு அத்தானாகிவிட்டவனோடு வெளியில் போய்வந்தாள். தங்கச்சியால் அக்காவின் சேலை நுனியைப் பற்றிக்கொண்டு கூடப் போக முடியவில்லை. படுத்திருந்து இரகசியமாக அழுதாள். என்றாலும் அக்காவின் மீதான பாசம் குறையவில்லை. அக்காவும் அன்பு குறையாமல்தானிருந்தாள்.

அக்காவின் அறைக்குள் இருந்திருந்தாற்போல அழுகைச் சத்தம் கேட்டது. பிறகு கண்கள் சிவந்துபோய் வெளியில் வந்த அக்காவைத் தங்கச்சி குழப்பத்தோடு பார்த்தாள். அம்மாவும் அக்காவும் குசுகுசுப்பது எதுவும் தங்கச்சிக்குப் புரியவில்லை. பிறகு அக்கா வீடு மாற்றிக்கொண்டு போய்விட்டாள்.

அக்காவுக்கு முதல் குழந்தை பிறந்தது. அது சின்னச்சூரியன் போல இருந்தது. விடுமுறை நாட்களில் அக்கா சமைத்து முடிக்கும்வரையில் அதைத் தொட்டிலில் போட்டு ஆட்டிக்கொண்டோ, காகம், குருவி காட்டிக்கொண்டோ இருப்பாள் தங்கச்சி. “சித்தியோடை இருக்கிறியா… செல்லக்குட்டி”என்று அக்கா இடையிடையே வந்து செல்லம் கொட்டிவிட்டுப்போவாள். போகும்போது தங்கச்சியை சின்னதாய் ஒரு அணைஅணைத்துவிட்டுப் போவாள்.

இப்போதெல்லாம் யாருடனும் அக்கா அதிகம் பேசுவதில்லை. குழந்தையை மடியில் வைத்துக்கொண்டு அதன் முகத்தைப் பார்த்துக்கொண்டிருப்பாள். இல்லையென்றால் எங்கோ வெளியில் அவள் பார்வை சிக்கிக்கொண்டு விடும். அத்தான் வேலை முடிந்தாலும் நேரத்திற்கு வீட்டிற்கு வருவதில்லை. அவரைப் பற்றி ஊருக்குள் நிறையக் கதைகள் உலாவின.

இரண்டாவது குழந்தை பிறந்தது. அதுவும் ஆண் குழந்தைதான். அது உரித்துப் படைத்து அக்காவைப் போலவே இருந்தது. “உனக்கொரு பெட்டைச் சட்டை போட்டால் சரியாய் அவள்தான்”என்று அம்மா கொஞ்சுவாள். இடைவெளி விடாமலே மற்றுமொரு குழந்தையையும் பெற்றெடுத்தாள் அக்கா. மூன்றாவதும் ஆண் குழந்தையாக இருந்ததில் அக்காவுக்கு கொஞ்சம் மனச்சிணுக்கம்தான்.

அக்காவின் இடுப்பில் மூன்று குழந்தைகளோடு சதையும் ஏறிக்கொண்டது. கன்னங்கள் அதைத்து கைகால்கள் தடித்து அக்கா அகலமாகிவிட்டாள். ஒரு நாள் தங்கச்சி ஒரு காட்சியைக் கண்டாள். அக்கா குனிந்து அமர்ந்திருக்க அக்காவின் முதுகில் பதிந்திருந்த நீலத் தழும்புகளில் அம்மா எண்ணெய் போட்டுத் தடவிக்கொண்டிருந்தா. ‘பிளெவ்ஸ்’ மறைத்திருந்த இடங்களில் எல்லாம் நீலக் கண்டல்கள். அக்கா விசும்பி விசும்பி சத்தம் எழுப்பாமல் அழுதுகொண்டிருந்தாள். தங்கச்சிக்கு அக்காவைப் பார்க்கப் பார்க்க என்னவென்று சொல்லத்தெரியாத ஒரு உணர்வு எழுந்தது. அக்காவை, அத்தானை எல்லோரையும் விட்டுவிட்டு எங்காவது ஓடிவிடவேண்டும் போலிருந்தது. ஒருவிதமான பயம் மனதுக்குள் வளர்ந்துகொண்டே வந்தது. சற்றே தள்ளி சுவரோடு சாய்ந்து அமர்ந்தாள்.

“நீ ஏன் இந்தக் கண்ராவியெல்லாம் பாக்கிறாய்…?”அம்மா அழுதாள்.

“நான் செத்துப்போனால் என்ரை பிள்ளையளை நீ பாத்துக்கொள்ளுவியா?”அக்கா தங்கச்சியைப் பார்த்துக் கேட்டாள்.

“உனக்கென்ன பைத்தியமா?”அம்மா கலங்கிப்போய்க் கேட்டா.

“சொல்லேனடி…”
தங்கச்சி விருட்டென்று எழுந்து வெளியில் வந்துவிட்டாள். யார்மீதென்று தெரியாத கோபம். இருளைப் பார்த்து வெகுநேரம் அழுதுகொண்டேயிருந்தாள். எல்லோருடனும் சிரித்தபடி கதைபேசும் அக்கா நினைவில் தோன்றித் தோன்றி மறைந்துகொண்டேயிருந்தாள்.

அக்கா இப்போதெல்லாம் அடிக்கடி அம்மா வீட்டுக்கு வர ஆரம்பித்துவிட்டாள். ஒவ்வொரு தடவை வரும்போதும் ஒவ்வொரு இடத்தில் காயம். ஒருநாள் நெற்றியில் ‘பிளாஸ்டர்’ போட்டிருந்தது. இன்னொரு நாள் கால் வீங்கியிருந்தது. மற்றுமோர் நாள் உதடு கிழிந்து இரத்தம் கொட்டிக்கொண்டிருக்க தலைவிரிகோலமாக வந்தாள். மூன்று பிள்ளைகளும் அவளுக்குப் பின்னால் வந்து சேர்ந்தன. அக்கா சாமி அறைக்குள் போய் படுத்தவள்தான். நான்கு நாட்களாக காய்ச்சல் அனலெறிந்தது. அவன் வரவேயில்லை. அவள்தான் போனாள். அக்காவுக்கு அவனைப் பார்க்காமல் இருக்க முடிவதில்லை.

மதியச் சாப்பாட்டின் பின் வீடு உறங்கிக்கொண்டிருந்தபோது அந்தச் செய்தி வந்தது. அக்கா வயலுக்கு அடிக்கும் பூச்சிநாசினியைக் குடித்துவிட்டாள். ஆஸ்பத்திரிக்கு இவர்கள் போனபோது, அக்காவின் வாய்க்குள் ஒரு குழாயை விட்டு எதையோ ஏற்றிக்கொண்டிருந்தார்கள். அம்மா தலையிலடித்தபடி உரத்து அழுதா. தங்கச்சியைக் கண்டதும் அக்காவின் கண்களினோரம் கண்ணீர் வழிந்தது. அக்காவின் கைகள் மெதுமெதுவென்றிருந்தன.

“என்ரை பிள்ளைகளைப் பாத்துக்கொள்”

மெதுவாய் மிக மெதுவாய் உதடுகோணச் சொன்ன அக்காவின் வார்த்தைகளை அவள் புரிந்துகொண்டாள். வாயிலிருந்து குபுக்கென்று புறப்பட்ட திரவம் கட்டிலை நனைத்தது. அது தாங்கமுடியாத நாற்றமாக இருந்தது. அக்காவின் வாழ்க்கையைப் போல.

அக்கா அருமையான கதைசொல்லி. இப்போதும் நட்சத்திரங்களுக்கிடையில் அமர்ந்து அக்கா கதைசொல்லிக்கொண்டிருப்பாளென்றே தங்கச்சி நம்பிக்கொண்டிருக்கிறாள்.
-- --

இந்தக் கதையோடு தொடர்புடைய பிற்குறிப்பு: பதினாறு வருடங்களுக்கு முன் இதே நாளில் அக்கா தற்கொலை செய்துகொண்டு இறந்துபோனாள்.

திதி: 10.07.1993