நந்திதா! நீ ஏன் இப்படி இருக்கிறாய்?

நேற்றுவரை அவளை எனக்குப் பிடித்திருந்தது. அவள் நிதானமாக நகரும் ஒரு நதியைப் போலிருந்தாள். இல்லை… இந்த உதாரணம் எனக்குப் பிடிக்கவில்லை. இதைப் பல தடவை நானே எழுதியிருக்கிறேன். செடியின் தலையில் நளினமாக அசையும் பூவினை ஒத்திருந்தாள். இதுவும் வேண்டாம். இறுக்கமாக மூடப்பட்ட சாளரங்கள் வழியே தெரியும் வேகநெடுஞ்சாலையின் மௌன விரைதலுக்கு அவளை ஒப்பிடலாம். பூவும் நதியும் சலிக்கிறது. அமைதியில் ஒளிர்ந்த அந்த முகத்தை நான் நேசித்தேன். அவள் அப்படியே நீடித்திருக்க நான் பிரார்த்தித்தேன்.

“நந்திதா! நீ ஏன் எப்போதும் இப்படியே இருக்கக்கூடாது?”

அவள் சிரித்தாள். அவள் சிரிக்கும்போது நீங்கள் பார்த்திருக்கமாட்டீர்கள். எப்போதாவது அருமையாக கண்களில் மின்னல் தெறிக்கச் சிரிப்பாள். பிடிக்காதவர்கள் முன் செத்த புன்னகைதான். நடந்தது இதுதான். நேற்று அவள் வெகு நாட்களுக்குப் பிறகு குடித்தாள். போதையின் கிறக்கத்தில் அந்தக் கண்கள் தனக்குள் ஆழ்ந்துபோவதை நான் பார்த்தேன். நினைவுகளின் இருட்டில் எதை அகழ்ந்து எடுத்தாளோ… இறந்தகாலத்தின் துயரக்கதவு படீரெனத் திறந்துகொண்டது. அதனுள்ளிருந்து வெளிவந்த தனிமை மிகவும் கோரமான முகத்தோடிருந்தது. பரண்களிலிருந்து துக்கங்களைச் சேகரித்த அவள் தன்னிரக்கத்தில் அழுதபோது நான் அவளைத் தடுக்கவிரும்பவில்லை. மது இறந்துபோனவர்களைத் தேடிப்பிடிக்கிறது; பிரிந்துபோனவர்களையும் கூட. மது கண்ணீரின் மடையைத் திறந்துவிடுகிறது. முல்லைப் பெரியாறு விடயத்தில் இது-மது உதவாது.

அத்தோடு அவள் நிறுத்திக்கொண்டிருக்கலாம். உங்கள்முன் அவள் தன்னை முழுவதுமாகத் திறந்துகொட்ட ஆரம்பித்தாள். உங்களுக்கோவெனில் கதை கேட்கும் உருசி. அல்லது குற்றவாளியின் முன் நீதிபதியாக அமர்ந்திருக்கும் ஆசை. நீண்டநேரம் உண்மை என்ற சாட்டையால் தன்னைத்தானே விளாசிக்கொண்டிருந்தாள். தவறி உங்கள்மீதும் ஓரிரு அடிகள் விழுந்துவிட்டன. மரபார்ந்த செவிகளுக்கு அவள் ஒரு பெரிய அதிர்ச்சிதான். என்ன செய்வது? வாழ்க்கை அவளைக் குரூரமாகச் சபித்துவிட்டது. (நியாயம் கற்பிக்கிறாளாம்) அவளது செடிகளில் மலர்கள் உதிர்ந்துபோக முட்கள் மட்டுமே எஞ்சியிருந்தன. தாமரைக்கிழங்குகள் மட்டும் எஞ்சிய குளமென்றும் சொல்லலாம். பறவைகள் கைவிட்டுப் பறந்த மரத்தைப் போலிருந்தாள் என்று எழுத விரும்புகிறேன். ஆனால், இந்த உதாரணத்தை நாம் பலதடவை பிரயோகித்திருக்கிறோமல்லவா? சரியாகச் சொன்னால், ‘உண்மை பேசுகிறேன் பேர்வழி’என்று அவளே எல்லோரையும் விரட்டிவிட்டாள். பூவின் ஆயுள்கூட இல்லை பொய்க்கு என்பதை அவள் உணர்ந்திருந்தாள்.

தனிமை… அது நாம் உண்ணும் பதார்த்தங்களிலும் அதிருசியானது. அதை அவள் கடைசித்துணிக்கை வரைக்கும் சாப்பிட்டே ஆவேன் என்று அடம்பிடித்தாள். நீங்கள் தனிமையைச் சாப்பிட்டிருக்கிறீர்களா? தனியாக அருந்தும் தேநீருக்கொரு சுவை உண்டு. படுக்கையின் இந்த அந்தத்திலிருந்து அந்த அந்தம்வரை நாமே புரளமுடிகிற சுதந்திரத்திற்கொரு சுகம் உண்டு. இறுக்கும் உள்ளாடைகள் அணியவேண்டியிராத வீடு அற்புதம் அல்லவா? மரங்கள் அடர்ந்த சாலைகள் வழியே இசையைக் குடித்தபடி தனியே நடந்துபோகும்போது, சுத்தமான காற்று நம் சுவாசப்பைகளுக்குள் வந்து இறங்கும்போது எனக்குச் செத்துவிடத் தோன்றியிருக்கிறது. ஆனால், தனிமை திகட்டும் தேன். அதை மாந்தி மாந்தி மயங்கிவிழும் ஈக்களைப் போல அவளும் விழுந்தாள். இந்தச் சமூகத்திலிருந்து தொலைந்தாள்.

தயவுசெய்து சேர்ந்து குடிக்காதீர்கள். அது உங்களை மற்றவர்கள்முன் காலிசெய்கிறது. கோப்பை காலியாக காலியாக நீங்களும் அதுவிதமாகவே ஆகிவிடுகிறீர்கள். பிறகு வெறுங்கூடுதான். நந்திதா! நீ உண்மை பேசவேண்டுமென்று யார் அடித்துக்கொண்டார்கள்? உன் காதலை, உன் காமத்தை யார் கேட்டார்கள்? நீ பொய் சொல்லவேண்டுமென்று நான் விரும்புகிறேன் நந்திதா. என் அன்பே! தோலுக்கு மேல் இன்னொரு தோலைப் போர்த்திக்கொள். நாவுக்கு மேல் இன்னொரு நாவைத் தைத்துக்கொள். உதடுகளிலிருந்து சொற்கள் புறப்படும்முன் ஒன்றுக்கு நான்கு தடவை ஒத்திகைத்துக்கொள். இப்போது பேசு! ஆஹா! நீ இப்போது பெண்ணிலும் பெண்ணாகப் பேசுகிறாயடி!

நேற்று நீ பேசிக்கொண்டிருந்தபோது நான் யோசித்தேன் ‘நீ எவ்வளவு அழகாக சொதப்புகிறாயடி’என்று. நீ பேசிமுடித்ததும் உனக்கு முன் அமர்ந்திருந்தவர்களின் கண்களில் அதிர்வைப் பார்த்தேன். பிறகு நீ மௌனமாக எழுந்துபோனாய். உனக்குப் பிடித்த பாடலை கணனியில் கிளிக்கினாய். ‘நின்னைச் சரணடைந்தேன் கண்ணம்மா’என்ற பாம்பே ஜெயஸ்ரீயின் குரலில் கரைந்து அழுதாய். (‘பாரதி’படத்தில் அதை இளையராஜாவும்தான் பாடியிருந்தார்.) தண்ணீர்த் துல்லியமில்லை ஜெயஸ்ரீயின் குரல். ‘ஙீ…’என்ற இனிமை இல்லை. கொஞ்சம் கனத்து பிசிறடித்தாற்போலிருக்கும். ஆனால் அது மனசுக்குள் புகுந்து அலைகிற குரல். துயரங்களைத் துருவிப் பிடிக்கிற குரல். பிரியமுள்ள இரண்டுபேர் மழை நாளொன்றில் உதட்டில் உதடு அழுத்தி இடும் முத்தத்திற்கு இணையான இதம் அந்தக் குரல். அந்தப் பாட்டை இந்த உலகத்தின் பொய்மைகள் கைவிடும்போது, தனித்திருந்து தயவுசெய்து கேட்டுப்பாருங்கள். பாரதி! யார் என்ன சொன்னாலும் எனக்கு உன்னைப் பிடிக்கத்தான் பிடிக்கிறது.

அவள் உறங்கப்போனாள்; ஒரு மனதைக் கலைத்துவிட்டு. தண்டனைகள் நியாயமற்ற காலங்களில் வந்தடைவதற்கு யார் என்ன செய்ய இயலும்?

நந்திதா! நீ ஏன் இவ்வளவு தத்தியாக இருக்கிறாய்? நீ ஏன் எல்லாப் பெண்களையும் போல இருந்திருக்கக்கூடாது?

கண்ணாடியை எடுத்து உன் கண்களைப் பார்த்துச் சொல்கிறேன்:

“நந்திதா! யாரும் இல்லாமல் போனாலும் நீ எழுதிக்கொண்டிரு… அது போதாதா உனக்கு?”