அழகின் அழகு!

இதன் பெயர் 'புதினம்'

அழகு உங்களை உறுத்தியதுண்டா…? அழகைப் பற்றி எழுதச்சொல்லி அய்யனார் கேட்ட நாளிலிருந்து உள்ளிருந்து உறுத்திக்கொண்டே இருந்தது. யாரோ விருப்பப்பட்டுக் கேட்ட பொருளைக் கொடுக்காமல் என்னுடன் வைத்துக்கொண்டிருப்பது போன்றதொரு உணர்வு தொடர்ந்துகொண்டே இருந்தது.

கடல்

சிறுவயதிலிருந்தே வியப்பின் விழிகளால் பார்த்த அழகுகளில் கடலும் ஒன்று. அலையும் நீலமும் பரந்த நீர்ப்பரப்புமன்றி கடலிடம் என்னதான் இருக்கிறதென்று ஓரிரு சமயங்களில் தோன்றியிருக்கிறது. ஞானிகளின் மௌனம் எப்படி மதிப்பை ஊட்டுகிறதோ அப்படித்தான் கடலின் விரிவும் ஆழமும் உள்ளார்ந்த அமைதியும் பார்க்கப் பார்க்கச் சலிக்காத அதிசயமான அழகு. கடலின் முன் அமர்ந்திருக்கும்போது கர்வம் அழிந்து நாமொரு துளியாகச் சுருங்கிவிடுகிறோம். தனித்தன்மை என்பது எம்மிடம் இருக்கிறதோ இல்லையோ, ஏனையோருள் எம்மை அடையாளப்படுத்த, ‘உன்னைப் போலில்லை நான்’என்று காட்ட எத்தனை பிரயத்தனங்களைச் செய்கிறோம். ஆனால் வானத்தின் நிறத்தையே தன்னிறமாக்கியபடி எத்தனை அடக்கமாக இருக்கிறது இந்தக் கடல். கடலினுள் எத்தனை இரகசியங்கள் கொட்டிக்கிடக்கும்! எத்தனை உயிரினங்கள் வாழ்க்கை நடத்தும்! அதன் காலடியில் அமர்ந்து எத்தனை கனவுகள் பேசப்பட்டிருக்கும்! எவ்வளவு காதலை,கண்ணீரை,பிரிவை,மரணத்தை கடல்மடியும் கரையும் கண்டிருக்கும். கடலின் மீதான வியப்பு, கரை மீதான கடலின் தீராத காதலைப்போல உள்ளுக்குள் எப்போதும் அலையடித்துக்கொண்டேயிருக்கிறது.

பூனைக்குட்டிகள்

மூன்றாண்டுகளின் முன் பூனைக்குட்டிகள், நாய்க்குட்டிகள் என்றால் வளர்ப்புப் பிராணிகள் என்பதன்றி வேறெதுவும் மனதில் எழுந்ததில்லை. வாழ்வெனும் பயணத்தில் சகபயணிகளை முன்னேறவிட்டு மனோரீதியாகப் பின்தங்கியபோது ஊற்றெடுத்ததுதான் பிராணிகள் மீதான நேசம். அதிலும் பூனைக்குட்டிகள் என்றால்…. அவற்றின் அழகைப் பற்றி நான் பேச ஆரம்பித்தால்… ஆயாசத்துடன் இந்தப் பதிவின் வலப் பக்க மேல் மூலையில் ஒரு அழுத்து அழுத்திப் போயே போய்விடுவீர்கள். ஊரில் எங்கள் வீட்டில் மூன்று பூனைக்குட்டிகள் வளர்கின்றன. அதிலொன்றுக்கு மனிதர்களைப் போல பேச மட்டுந்தான் தெரியாது. அது எதைப் பார்த்தாலும் ஆச்சரியத்தோடுதான் பார்க்கும். அதனால் அதற்கு ‘புதினம்’என்று பெயர் வைத்திருக்கிறோம்.(பைத்தியக்காரத்தனமான பெயர்தான்) அதன் கண்களைச் சுற்றி கண்மை தடவி இருகரையிலும் இழுத்துவிட்டாற்போலிருக்கும். உடலோ பனிவெண்மை. சோபாவில் வெகு சுவாதீனமாக கைகளையும் கால்களையும் :-) முன்னும் பின்னுமாக வீசியெறிந்து விட்டுப் படுத்திருக்கும். பஞ்சு போன்றிருக்கும் அதன் அடிவயிற்றில் கைவைத்துத் தடவி கதை சொன்னால் தன் மொழியில் ஏதாவது சொல்லிக்கொண்டேயிருக்கும். அந்த மூன்று பூனைகளும் சமையலறையில் பொரித்துவைக்கப்பட்டிருக்கும் மீன்துண்டுகள் தங்களை வளர்ப்பவர்களுக்கானவை என்பதை அடிக்கடி மறந்துபோய்விடும். விளைவு, ஒரு நீண்ட பிரசங்கத்திற்கு நான் செவிகளைத் தாரைவார்த்துவிட்டு அவற்றோடு விளையாடிக்கொண்டிருக்கத் தள்ளப்படுவேன். எனது அண்ணாவின் மகளும் நானும் அலுக்காமல் சலிக்காமல் பேசுபொருட்களாகக் கொள்பவை செல்லப்பிராணிகளின் அழகும் நடத்தையுமே.

அறிவு

சிறுவயதிலிருந்து அநேகமாக எல்லோருக்குமே ஒரு குணம் இருக்கும். அதாவது, அழகானவர்களால் ஈர்க்கப்படுவதும் அவர்தம் அருகாமையை விரும்புவதும். பெரும்பாலானோரின் அழகு குறித்த பொதுவிதியான மெலிந்த, உயரமான, நிறமானவர்களே எனது தேவ தேவதைகள். பள்ளிக்கூடத்தில் அழகான அக்காக்களின் தங்கைகளின் இனிய தோழியாக இருந்தேன். எல்லோரும் ‘பொறாமை… பொறாமை’என்று சொல்கிறார்களே… அது மட்டும் இந்த அழகு விஷயத்தில் எனக்கு வந்ததேயில்லை. ‘உங்கள் கண் அழகு’ – ‘விரல் அழகு’ – ‘சிரிப்பழகு’ இப்படி ஏதாவது அறிக்கை விட்டு அவர்களை அழகாகச் சிரிக்கவைப்பேன். வளர்ந்தபிற்பாடு, புத்தகங்களுள் நீர்க்காகம் போல தலையை அமிழ்த்திக்கொள்ளத் தொடங்கிய பிற்பாடு அறிவுதான் அழகு என்ற ‘அழகான’உண்மை புலனாகியது. ஆணோ பெண்ணோ தேடலை நோக்கிச் செலுத்திச் செல்வோர் எவரோ அவரே-அவளே பேரழகன் மற்றும் பேரழகி. தாங்கள் படித்ததையெல்லாம் மழைக்காலத்தில் மதகு திறந்தாற்போல ஒரேநாளில் கொட்டித் தீர்த்துவிட்டு, மேற்கொண்டு பழகும் சுவாரஸ்யத்தைக் கரைத்து ஒன்றுமில்லாமற் போகிறவர்களையோ, தங்கள் மேதாவித்தனத்தை முரசுதட்டுவதற்கென்றே சொல்லாடுபவர்களையோ, சுயபுராணத்தில் கரைந்துபோகிறவர்களையோ அவர்கள் எத்தனை அழகென்றாலும் அழகுக் கணக்கில் சேர்ப்பதில்லை.(அதனால் அவர்களுக்கென்னவாம் என்று நீங்கள் கேட்பது எனக்குப் புரிகிறது.)அறிவின் ஒளியே பேரழகு.

மரங்கள்

சென்னைக்கு வந்த புதிதில் வீடு தேடி அலைந்தபோது கூட அலைந்த நண்பர் கேட்டார் “எப்படியான வீடு வேண்டும் உங்களுக்கு…?”-“மரங்கள் அடர்ந்த சாலையில் மரங்களோடு கூடிய வீடு கிடைக்குமா?”என்றேன். “குரங்கா நீ…?”என்று உள்ளுக்குள் நினைத்திருப்பார் போல… வெளியில் ஒன்றும் சொல்லவில்லை. சிரித்தார் அவ்வளவே. அப்படியொரு வீடு சென்னை மாநகரத்தில் கிடைப்பதெனில் சொத்து (இருந்தால்)முழுவதையும் எழுதிவைக்கவேண்டும் என்பதே அந்தச் சிரிப்பின் பொருளென இங்கு நெடுநாட்கள் என் பங்கிற்குக் குப்பை கொட்டியபின்னரே அறிந்துகொண்டேன்.மரங்கள், மனதுள் குளிர்ச்சியை,மலர்ச்சியை,புத்துணர்ச்சியை,கவிதையை,காதலை அள்ளி எறிகின்றன. மரங்களின் பச்சை விழிகள் வழியாக மனதெல்லாம் படர்கிறது. கையில் தேநீர்க்கோப்பையுடன் இலைகளில் சூரிய ஒளி பட்டு மினுங்கும் அழகைப் பார்த்துக்கொண்டிருக்கும் காலை நேரம் வாய்க்கப் பெற்றவர்கள் பாக்கியவான்கள். அதிலும் இந்த மழைக்காலத்து மரங்களை, அவற்றின் சிலுசிலுவென்ற அழகை கண்களால் உள்ளிழுத்து மனசுக்குள் பூட்டிவைக்க முடிந்தால் எவ்வளவு நல்லது!

அம்மன்கள் என்ற அழகிகள்

“லா.ச.ரா.வின் புத்தகங்களில் வரும் வேலைக்காரி கூட சக்தி அம்சம்தான், அழகுதான்”என்று யாரோ ஒருவர் எழுதியிருந்ததை அண்மையில் வாசித்தேன். அந்த எள்ளலைக் குறித்து எனக்கொரு கருத்துமில்லை. லா.ச.ரா.வின் கதைகளைப் படிக்கும்போது எனக்கொரு முகம் நினைவில் வரும். அது மிக நேர்த்தியாக, கலையின் உச்ச அனுபவத்தில் தோய்த்த தூரிகை கொண்டு வரையப்பட்ட அம்மன் முகம். வளைந்த புருவமும் அமைதியில் கனிந்த விழிகளும் கன்னத்தில் சுடர்விடும் மூக்குத்தியும் நெளிந்திறங்கும் கூந்தலும் கைக்கரும்பும் மெலிந்த இடையும் தொட்டு வணங்கத் தூண்டும் பாதவடிவுமாக என்னிடம் ஒரு அம்மன் படம் இருக்கிறது. நாட்பட்டும் கைபட்டும் நைந்து கிழிந்துகொண்டிருக்கும் அந்தப் படத்திலிருப்பவள் மீது தீராத அன்பு. காதலென்றும் சொல்லலாம். அதைப் போன்ற முக அழகுடைய படங்களை எங்காவது கோயில்களில் காணநேரும்போது ஐந்து நிமிடங்களாவது நின்று வணங்கிவிட்டு வருவது வழக்கம். தவிர, எங்கு பயணம் போனாலும் அந்தத் தோழியும் கூடவே வருவாள். கவலை வந்தால் அவ்வப்போது அவள் முன் அழுவதும் நடக்கும். இதை ‘சென்டிமென்ட்’என்பவர்கள், இதை வாசித்துவிட்டு ‘அட நீ இம்புட்டுத்தானா…’எனச் சிரிக்கும் நாத்திகர்கள் எவர் குறித்தும் எனக்கொரு கவலையுமில்லை. (முன்ஜாமீன் போல ஒரு முற்பாதுகாப்பு அறிவித்தலாக்கும்)

அய்யனார் ஆறு அழகுகள் பற்றிக் கேட்டிருந்தார். அறுபது அழகுகள் பற்றிக் கூட எழுதலாம். ஆனால், பதிவின் நீளம் கருதி கடைசி அழகைச் சில வரிகளுள் அடக்குகிறேன். மழை அழகு, மழையில் நடக்கும் பாதங்கள் அழகு, குழந்தைகளின் விழிகளில் தெரியும் அறியாமை அழகு, நடக்கும் நதி அழகு, இருளில் துடிக்கும் சுடர் அழகு, மாதுளம்பூ அழகு, மங்குஸ்தான் பழத்தின் பின்புறமிருக்கும் ஐந்து இதழ் கொண்ட படம் அழகு, முதுயோரின் சிரிப்பழகு, மலை அழகு, மலையில் மழை விழும் அழகே அழகு, இளங்காலை வெயில் அழகு, எவருக்கும் தீங்கிழைக்கவொண்ணா மனம் அழகு, கவிதை அழகு, கண்ணீரும் சிலசமயம் அழகு.

எம்மிடம் கையளிக்கப்பட்ட ஒரு வேலையை முடித்தபிறகு ஒரு அமைதி,நிறைவு,பரவசம் பரவும். அந்த ‘அழகான’ உணர்வு இப்போது என்னுள் பரவிக்கொண்டிருக்கிறது. ஆனால், எனதினிய நண்பர்களே!இனிமேல் இப்படி யாராவது அழைத்தால் போவதில்லை என்று முடிவெடுத்திருக்கிறேன். காரணம்,இந்தப் பொருளில் இந்தக் காலத்திற்குள் எழுது என அழைத்தால் கணனி எதிரியாகிவிடுகிறது. அய்யனார் அரிவாளோடு அழைத்ததால் ‘பயந்துபோய்’ சம்மதித்தேன்.:-)

என் பங்கிற்கு யாரையாவது எரிச்சலூட்ட வேண்டுமென்று எண்ணியபோது மனதில் வந்த பெயர்கள்:

'மிதக்கும் வெளி' -சுகுணா திவாகர்

'தத்தக்க பித்தக்க' -சிநேகிதி (பழி வாங்கிடாதையம்மா)

'வசந்தம்'-தென்றல்