பூனைக்குட்டிப் புராணம்

அன்பு நண்பர்களுக்கு,

உங்களில் பலருக்கு பூனை நாய்கள் பிடிக்காது என்பதை நான் அறிவேன். அதுவும் என் வலைப்பூவுக்கு வந்துபோகிறவர்களுக்கு பூனைகள் மீது கடும் எரிச்சல் ஏற்பட்டிருக்கலாம். அது உங்களை வாசிக்கவிடாமல் தடுத்துக்கொண்டிருந்தது. ‘வாசிப்பைத் தடைசெய்கிறது… அதைத் தூக்குங்கள்… தூக்குங்கள்’என்று பலரும் சொல்லிவிட்டார்கள். அமிர்தவர்ஷினி அம்மா மட்டுந்தான் ‘பாவம் அது அங்கேயே இருக்கட்டும்’என்று சொன்னதாக ஞாபகம். இன்று என் செல்லப் பூனைக்குட்டியை வலைப்பூவிலிருந்து தூக்கி என்னோடு வைத்துக்கொண்டேன். அதற்கு உருவமில்லை. அதன் பஞ்சு உடலை நான் தொட்டுக்கொண்டிருக்கவுமில்லை. ஒருநாள்கூட என்னைப் பார்த்து ‘மியாவ்’என்றதில்லை. என்றாலும் அது என்னோடு இருந்தது. அதன்மேல் வாஞ்சை மிகுந்திருந்ததற்கு அதுவொரு குட்டிப்பூனையாக இருந்ததும் ஒரு காரணமாக இருக்கலாம்.

சிலருக்கு நரிகளைப் பிடிப்பதுபோல, எனக்குப் புலிகளைப் பிடிக்கும். பூனைகளையும் பிடிக்கும். இதுவொரு முரண்தான். என்ன செய்வது? பலவகைப்பட்ட உணர்ச்சிகளாலான மனிதர்கள் முரண்களாக உலவுவதில் வியப்பொன்றுமில்லை. இந்தப் பூனைக்குட்டிகளில் பிரியம் பெருகுவதற்கான மூலகாரணம் அப்பாதான். அவர் மாலை நேரங்களில் ‘தீர்த்தமாட’ச் செல்வார். ஒரு குவளை மதுவில் எவ்வளவு அன்புவெள்ளம் பெருக்கெடுக்கும் என்பதை அருந்தியவர் அறிவர். அவர் வழிதெருவிலுள்ள நாய்களுக்கு ஏதாவது சாப்பாடு வாங்கிவைப்பார். சில சமயம் வீட்டுக்கும் பிடித்துக்கொண்டு வந்துவிடுவார். ‘அர்ச்சனை’களுக்கு அவருடைய பதில் பெரும்பாலும் ஒரு சிரிப்பாகவோ ஞானியின் தத்துவமாகவோ இருக்கும்.

அப்படி வந்து சேர்ந்ததுதான் பூக்குட்டி. ‘ஏன் இதைப் பிடித்துக்கொண்டு வந்தீர்கள்?’என்றதற்கு, ‘அது வீதியைக் கடக்கமுடியாமல் திருதிருவென்று முழித்துக்கொண்டிருந்தது’என்பதற்கு மேல் எங்களுக்கு ஒரு பதிலும் கிடைக்கவில்லை. ஐந்தாம் இலக்க செருப்புக்குள் உடல் முழுவதையும் அடக்கிவிடக்கூடிய சின்னப்பஞ்சாக அது எங்களிடம் வந்தது. நான் அப்போது மிகுந்த தனிமையில் இருந்தேன். பிறகு பூக்குட்டியைக் குழந்தையாக நினைக்க ஆரம்பித்துவிட்டேன். அது எந்தளவு விபரீதமாக வளர்ந்ததென்றால், பூக்குட்டி ஒரு நிமிடம் எங்காவது காணாமல் போனாலும், வீட்டிலுள்ளவர்களைப் பதட்டம் கொள்ளவைத்துவிடுமளவுக்கு கூச்சலிடும்படியாக. அது பல தடவை காணாமல் போய் கற்களுக்குள்ளும் புதர்களுக்குள்ளும் மரங்களின் மேலிருந்தும் திரும்பி வந்தது. நான் தன்னை எவ்வளவு தூரம் நேசிக்கிறேன் என்பதை அது நன்றாகத் தெரிந்துவைத்திருந்தது. பசிக்காதபோதிலும் அதற்கு உணவு வைத்தோம். ஆனாலும், என்னருகில் வந்து கத்தி என்னைச் சமையலறைக்கு இழுத்துப் போவதற்கு அது கற்றுவைத்திருந்தது. பூக்குட்டி கொஞ்ச நாட்களில் பேசக்கூடுமென்று நான் எதிர்பார்க்குமளவிற்கு புத்திசாலியாக இருந்தது. மாலை வேளைகளில் குடும்பமாய் குந்தியிருந்து ‘விண்ணாணம்’ பேசும் வேளைகளில் பூக்குட்டி மிக சாவதானமாக எனது மடியில் ஏறி தன்னைச் சுருட்டிக்கொண்டு ஆழ்ந்து உறங்கிவிடும். மற்றவர்கள் ‘இதப் பார்றா’எனப் பார்ப்பார்கள்.

பூக்குட்டி மூன்று குட்டிகள் போட்டது. அதில், மை தடவியதே போன்ற கண்களால் எல்லாவற்றையும் பிரமித்துப் பார்க்கும் ‘புதினம்’மட்டுந்தான் மிஞ்சியது. புதினம் தாயைவிடச் சமத்தாயும் செல்லமாயும் இருந்தது. அதன் கண்கள்தான் அதன் சிறப்பு.

பூனைகள் நாய்களைப் போல விசுவாசமற்றவை என்றொரு கதை உலவுகிறது. ஆனால், அந்தக் கட்டுக்கதையை முறியடித்தன எங்கள் பூனைகள். கடந்த ஆண்டு வீட்டிற்குப் போயிருந்தபோது, ‘புதினம்’நோக்காடு எடுத்துக் கத்தித் திரிந்தது. எனது பாதங்களில் முகம் வைத்து முனகியது. பிறகு நாங்கள் பதறிப் பார்த்திருக்க எனது காலடியில் ஒரு குட்டியை ஈன்றது. ‘பூனை குட்டி போடுவதைப் பார்ப்பது நல்லது’என்றார் அம்மா.

‘புதினம்’வளர்ந்து ஆளாகியதும் பூக்குட்டி பக்கத்து வீட்டுக்குப் போய்விட்டது. நாங்கள் எத்தனையோ தடவை தூக்கிக் கொண்டு வந்து விட்டும் அது எங்கள் வீட்டில் நிலைகொள்ளவில்லை. சாப்பாடு கொண்டுபோய் வைத்தால் சாப்பிடும். சோர்ந்துபோய் படுத்திருக்கும். மனிதர்களின் மனங்களையே படித்தறிய முடியவில்லை. பூனைகளின் உளவியல் யாரிடம் கேட்க? எங்கள் செல்லப் பூக்குட்டி இப்போதும் பக்கத்து வீட்டில்தான் வசிக்கிறது. சாப்பாடு கொண்டுபோய் வைத்துவிட்டு அருகில் நின்று பார்க்கும்போது, ‘ஏன் போனாய்?’என்று துக்கமாக இருக்கும்.

அதே துக்கத்தை வலைப்பூவிலிருந்து பூனைக்குட்டியைத் தூக்கிய இன்றைக்கு மீண்டும் உணர்ந்தேன்.