வலைப்பதிவர் சந்திப்பு: பார்த்தது, கேட்டது, நெகிழ்ந்தது

நாங்கள் தமிழர் என்பதை நேர விடயத்திலும் நிரூபித்துக்கொண்டிருப்பது நியாயமில்லை என்று தோன்ற, ஒன்றுகூடல் நடைபெற்ற மண்டபத்தை சரியாக நான்கு மணிக்கே சென்றடைந்துவிட்டோம். (பன்மையில் கூறக் காரணம் இருக்கிறது. பெண்கள் அதிகம் வருவதற்கான சாத்தியக்கூறுகள் இல்லை என்று தெரிந்தமையால் தனியாகத் தெரிவதன் சங்கடத்தைத் தவிர்க்க அண்ணாவின் மகளை அழைத்துப்போயிருந்தேன்.) அதிகம் பெண்கள் வரமாட்டார்கள் என்பது தெரிந்திருந்தும் பெயராய் அறிந்த முகங்களைப் பார்க்கும் ஆவலுக்குக் கட்டுப்பட வேண்டியிருந்தது.

யெஸ்.பாலபாரதி (யெஸ் என்றால் என்ன…?) கைகூப்பி வரவேற்றார். தொலைபேசியில் கேட்ட குரலைவிட நேரில் இளைஞர்தான். வழக்கம்போல பின்னிருக்கையைத் தேர்ந்து அமர்ந்துகொண்டோம்.

வலைதிரட்டிகளின் அடுத்த நகர்வு என்பது குறித்து மா.சிவகுமாரும் தொழில்நுட்பம் தொடர்பாக விக்கியும் பேசியதை கொஞ்சம் அசுவாரசியத்தோடு பார்த்துக்கொண்டிருந்தேன். ஆனால், கோவையாக சற்றும் பிசிறில்லாமல் எப்படிப் பேசுவதென்று மா.சிவகுமாரிடம் கற்றுக்கொள்ளலாமென்ற எண்ணம் வந்தது. ‘பூந்தமல்லி நெடுஞ்சாலையிலிருந்து புறப்பட்டு…’இப்படியான ரீதியில் அலுப்புத்தட்டாமல் ‘புளொக்குகிற’மா.சிவகுமார் இவர்தான்; என்பது பேச்சின் முடிவில்தான் இந்த மூளையில் பொறிதட்டியது.

த.அகிலனின் பேச்சு மீண்டும் ஊருக்கு அழைத்துப்போனது. ‘பிணங்கள் என்பது அங்கு சர்வசாதாரணம்’என்று அவர் சொன்னபோது குற்றவுணர்வாக இருந்தது. ஊராசையை விட உயிராசை பெரிதென்று ஓடிவந்த எங்களைப் போன்றவர்களுக்கு உறுத்தத்தானே செய்யும். தான் கண்டதை முன்னெப்போதும் காணாதவர்கள் முன் இயல்பாகப் பகிர்ந்துகொண்ட விதம் பிடித்திருந்தது. அதைவிட முக்கியமாக, எங்களது மக்களின் மரணம் சூழ்ந்த வாழ்வு குறித்த விடயங்களை அக்கறையோடும் ஆதூரத்தோடும் துயர் தோய்ந்த விழிகளுடனும் வந்திருந்த வலைப்பதிவர்கள் செவிமடுத்த காட்சி ஈழத்தைச் சேர்ந்தவள் என்ற வகையில் மனம் நெகிழவைத்தது. கண்ணீர் வந்துவிடுவேன் வந்துவிடுவேன் என்று பயமுறுத்திக்கொண்டேயிருந்தது. மண்டபத்துக்குள் வரும்போது இருந்த சங்கடம் விலகி அங்கிருந்தோருடன் மிகுந்த நெருக்கத்தை உணரமுடிந்தது. ஹிட்லரின் கோயபல்ஸ்சை ‘பாவம்பா’என்று சொல்லிவிடக் கூடிய விதத்தில் பொய்யுரைத்துவரும் இலங்கையின் பெரும்பான்மை சமூகத்தைச் சேர்ந்த ஊடகங்களைப் பற்றி அகிலன் கூறியது ஆறுதலாக இருந்தது.

ஈழத்தைச் சேர்ந்த மற்றொரு வலைப்பதிவாளரான நிலவன் என்னைப்போல சிரித்துக்கொண்டேயிருந்தார். கடைசிவரை பேசவில்லை.

அடுத்து ‘வலைப்பூவில் சாதியம்’ பற்றி பாலபாரதி பேசினார். அவர் பேசிக்கொண்டிருக்கும்போதே துணைக்குரல்கள் பல எதிரொலித்தன. அதிலொருவர் “சாதியம் பற்றிப் பேசி என்ன செய்யப் போகிறோம்…?”என்றார். “அப்போ வாழ்ந்தென்னங்க பண்ணப் போறோம்”என்றொரு எதிர்க்குரல் கேட்டது. “நாம எழுதி என்ன பண்ணப் போறோம்…?”என்றொரு கேள்வி என்னிடம் இருந்தது. வழக்கம்போல கேட்கப்படாத கேள்வியாய் உள்ளேயே மடிந்துபோனது. “நான் இதுவரைக்கும் உருப்படியாக ஒரு பதிவும் போட்டதில்லை”என்ற பாலபாரதியின் ஒப்புதல் வாக்குமூலத்திற்கு நல்ல வரவேற்பு இருந்தது.

உலகெங்கிலும் பட்டினியால் நாளாந்தம் எத்தனையோ பேர் இறந்து கொண்டிருக்கிறார்கள். போர் ஓரிடத்தில் இருக்கவிடாமல் இலட்சக்கணக்கானவர்களை விரட்டிக்கொண்டிருக்கிறது. உடுதுணிக்காகவும் ஒரு கூரைக்காகவும் எத்தனையோ உயிர்கள் ஏங்கிக் காத்திருக்கின்றன. இவ்வாறானதொரு உலகத்தில் நாமும் ஒரு அங்கமாக வாழ்ந்துகொண்டு சாதியம் பேசத்தான் வேண்டுமா என்ற அயர்ச்சி எழுந்தது.

பாலபாரதி பேசிக்கொண்டிருக்கும்போது குரல்கள் உயர்ந்து உயர்ந்து அமிழ்ந்தன. சண்டைதான் போடப்போகிறார்களோ என்று பயமாக இருந்தது என்று எழுதினால் அது பொய். (இதைவிடப் பெரிய சண்டையெல்லாம் பாத்திருக்கோமில்ல…) நிறையப் பேர் கதம்பமாகப் பேசியதில் ஒன்றும் புரியவில்லை.

வருவார் வருவார் என்று பாலபாரதியால் சொல்லப்பட்ட ‘பொன்ஸ்’ஒருவழியாக வந்துசேர்ந்தார். சத்தியமாக எனக்கு அவர் மூலம் ஆகவேண்டியது ஏதுமில்லை. உண்மையாகவே நல்ல அழகான சிரிப்பு. கனடாவிலிருந்து வலைபதியும் மதி பற்றிக் கேட்டார். நானும் எனது சந்தேகங்களைத் தெளிவுபடுத்திக்கொண்டேன்.

ரொம்பப் புழுகிற அல்லது புகழுற மாதிரியான சில வரிகளை ‘பொன்ஸ்’இன் பதிவில் பார்த்தேன். சரி… சரி…“உங்க சிரிப்பு அழகாக இருந்தது” என்று கூறியதற்குப் பிரதியாக (நன்றிக்கடனாக) இப்படியெல்லாம் எழுதியிருக்கிறார். மன்னித்து மறந்துவிடுவோம்.
கனடாவில் வாழும் எனது நண்பர் டி.ஜே. என்னிடம் ஒரு வேண்டுகோள் விடுத்திருந்தார். வலைப்பதிவு நண்பர்களிடையே ரோசாவசந்த்தைச் சந்தித்தால் என்னை ‘டி.ஜே‘யின் நண்பர் என்று அறிமுகப்படுத்திக்கொண்டு பேசும்படி. அந்த உரையாடல் இப்படித்தான் அமைந்தது.

“நீங்கள் எங்கே இருக்கிறீர்கள்…?”

“திருவான்மியூரில்”

“நான் ஈ.சீ.ஆர். றோட்டில் இருக்கிறேன். நீங்கள்…?”

“நானுந்தான்…”

“நான் ஆர்.டீ.ஓ. ஆபீஸ் பக்கம்.. நீங்கள்”

“நானுந்தான்…”

எனக்கொரு சந்தேகம் வந்துவிட்டது. எந்நேரமும் பூட்டியபடியே இருக்கும் முன் வீட்டில்தான் அவர் இருக்கிறாரோ என்று. நல்லவேளை (அல்லது கெட்டவேளை) அவரது வீடு சற்று தள்ளி இருந்தது. ‘நீங்கள் ஒரு கலகக்காரரா?’என்ற எனது கேள்விக்கு ரோசாவசந்த் போனால் போகட்டுமென்று சிரித்துவைத்தார்.

சற்றைக்கெல்லாம் மையப் புள்ளியிலிருந்து விலகி பேச்சு அங்குமிங்கும் திரியத்தொடங்கியது. சின்னச் சின்னக் கும்பலாகக் கூடி அவரவர் ‘அலப்பறை’ஆரம்பமாயிற்று.

முத்து தமிழினி, பாலா, றோசாவசந்த், எஸ்.கே, பொன்ஸிடம் கொஞ்சம் பேசியபின் விடைபெற்றோம். அகிலனையும் நிலவனையும் தேடினால் காணோம்.

கிளம்பும்போதும் பாலபாரதி கைகூப்பி வழியனுப்பினார். ‘யெஸ்.’ என்பதன் பொருள் கொஞ்சம் புலனாகியது. இப்படி ஒரு சந்திப்பை ஒருங்கிணைப்பதென்பதும் அதை கைகலப்பின்றி கலகலப்பாக முடிப்பதென்பதும்… ‘யெஸ்’அசாத்தியம்தான்.

‘எள் ஏன் காயுது எண்ணெய்க்கு… எலிப்புழுக்கை ஏன் காயுது கூடக் கிடந்த குற்றத்துக்கு’என்று எங்கள் ஊரில் ஒரு பழமொழி சொல்வார்கள். அதற்கிணங்க தனக்கு சம்பந்தமேயில்லாத பேச்சுக்களை ‘சிவனே’என்று ‘பார்த்துக்கொண்டிருந்த’ எனது மருமகளை அழைத்துக்கொண்டு கிளம்பிவிட்டேன். தேநீர், பிஸ்கெட்டுடன் ஒரு சமோசா அல்லது வடை தந்திருக்கலாமென்பதே இந்தச் சந்திப்பைப் பற்றிய அவளது மேலான அபிப்பிராயமாக இருந்தது. பாலபாரதியிடம் இத்தால் சொல்லிவைக்கிறேன்… அடுத்த சந்திப்பில் சீர்செய்வார் என்று நம்புகிறேன்.