தேவதைகளால் கைவிடப்பட்ட காலத்தில்

அன்பு நித்திலா,

நலம். போர்சூழ்ந்த இந்நேரத்தில் நீயும் அவ்விதம் இருப்பாயென்றே இன்னமும் நம்புகிறேன்.

“இப்போது எங்கே இருக்கிறாய்…?”என்ற கேள்வியுடன் தொடங்கி எனது நாடோடித்தன்மையைக் குறித்துப் பரிகசித்திருந்தாய். ‘நான் உன்னுடன் தான் இருக்கிறேன்’ என்று நாடகத்தன்மையுடன் பதிலளிக்கவே விருப்பம். அக்கணத்தில் பொங்கும் நெகிழ்ச்சியில் உனது கண்கள் பனிக்கக்கூடும். தெரிந்தே சொல்லும் பொய்கள் உன்னதமான கணங்களை அளிக்கக்கூடுமெனில், நான் பொய்யுரைக்க விரும்புகிறேன்.

தோழி! இருப்பிற்காக அலைந்தது ஒரு காலம். அலைவதற்காகவே இருப்பென்று இப்போது தலைகீழாக்கிவிட்டேன். பால்வீதியில் மிதந்து செல்லும் கோள்களைப் போல நாடுகள். நான் இருக்குமிடமே இப்போதென் சூரியன் மையப்புள்ளி. இங்கு மோட்டார் சைக்கிள்களும் கார்களும் விசையிலிருந்து இழுத்துவிடப்பட்டவை போல விரைகின்றன. பரபரப்பு இந்நகரின் பிரதான தொனி. இங்கு இருக்கிறேன். ஆனால், இல்லை. ரொறன்ரோவில் வெள்ளைத்தோல் பளபளக்க நீண்ட குளிர்க்கோட்டுகள் அணிந்து பாதையைக் கடக்க காத்திருக்கிறார்கள். அவர்களோடு மண்ணிறத்தவளாகிய நானும் கடக்கிறேன். ஆனால் நான் அங்குமில்லை. இலண்டனில் புகையிரதத்தில் கரகரத்த குரலில் இருள் நிறத்திலொருவன் குரலுயர்த்திப் பாடுகிறான். இடையிடையே பிசிறடிக்கும் குரல் வழியே பிரிவின் துயர்பொதிந்த வரிகளை அவன் எனக்குள் விசிறுகிறான். நான் அங்குமில்லை. நேதன்ஸ் பிலிப்ஸ் ஸ்குயாரின் அருகிலுள்ள மரத்தடியில் இருக்கிறேன். நித்திலா! என்னை அவ்விதம் கற்பனை செய்யாதே! நான் அங்குமில்லை!

திருவையாற்றில் கனகாம்பிகைக் குளத்தினருகில் இருந்தேன். நீ சைக்கிளை மரத்தில் சாய்த்துவைத்துவிட்டு என்னை நோக்கி வருகிறாய். சீருடை உனக்கு அழகாகப் பொருந்தியிருக்கிறது. நிழலின் குளிர்ச்சியில், நீரின் தெளிவினில் கோவிலிலிருந்து மிதந்துவரும் ஊதுபத்தி வாசனையில் உன் வார்த்தைகளின் வசீகரிப்பில் அன்றைக்கு நானிருந்தேன். நாங்கள் ‘அறிவமுது’பொத்தகசாலைக்குப் (‘பொத்தகசாலையா…?’என்றதற்கு ‘அதுதான் சரி’ என்றாய்) போயிருந்தோம். என்னைவிடச் சிறியவள்… வாழ்வின் இனிய கணங்களில் இன்னமும் கால்பதிக்காதவள்…(அப்படி இல்லை என்பாய் வேறொரு அர்த்தத்தில்) நீ… குனிந்து புத்தகங்களைப் புரட்டியபோது பார்த்துக்கொண்டிருந்த எனக்குள் எதுவோ புரண்டது.

கிளிநொச்சியில் சாலைப் போக்குவரத்தைக் கட்டுப்படுத்திய நீலநிறச் சீருடையணிந்த காவலன் என்னைப் பார்த்து எதேச்சையாக உதிர்த்த புன்னகையைப் பிரதி செய்தபோது அங்கு நானிருந்தேன். “பாண்டியன் சுவையூற்று”அந்தப் பெயரை உச்சரித்தபோதெழுந்த கிளர்ச்சியில் இருந்தேன். அந்தச் சாலையின் தூய்மையில், கடைகளுக்குச் சூட்டப்பட்டிருந்த கவித்துவப் பெயர்களில் எங்கெங்கும் ஒலித்த தமிழில் இருந்தேன் சில காலம். வானளாவ என்பதெல்லாம் பொய்…. அலைந்த இடங்களில் நெடிதுயர்ந்த நேர்த்தியான அந்தத்தை அண்ணாந்து பார்க்கவியலாத கட்டிடங்களை கண்டதுண்டு. வியப்பெழுந்த போதும் பெருமிதமோ நெகிழ்ச்சியோ கொண்டதில்லை. ஐந்தாறு தானென்றாலும் கிளிநொச்சி-யாழ் சாலையில் இருந்த கட்டிடங்களின் நேர்த்தியில் நெகிழ்ந்துபோன நினைவுகளில் நானிருந்தேன். மீண்டும் போரெழும் போதினில் இவையெல்லாம் என்னாகும் எனும் துக்கத்தில் நானிருந்தேன். இந்தக் கடிதத்தில் நீக்கமற எங்கும் நானிருக்கிறேன் என்று நீ சிரிப்பாய். வேறெப்படிச் சொல்வதென எனக்குச் சொல்லித்தா நித்திலா! உணர்ச்சி எழுத்தானால் அறிவு விலகிப்போய் வேடிக்கை பார்க்கிறது.

ஆனையிறவைக் கடந்து யாழ்ப்பாணம் போனபோது இலங்கை இராணுவத்திடமிருந்து கைப்பற்றப்பட்ட கவசவாகனம் ஒன்றைப் பார்த்தேன். அதில் போராளியொருவனின் பெயர் எழுதப்பட்டிருந்தது. அந்தப் பெயரை பூவைத் தொடுமொரு கவனத்துடன் விரல்களால் தடவிப் பார்த்தபோது அழுகை வந்தது. ‘தாயகக் கனவுடன் சாவினைத் தழுவிய’என்ற பாடல் ஒலிக்கத் தொடங்கும்போது கட்டுப்படுத்த முடியாமல் எப்படிக் கண்ணீர் பொங்குமோ… அதைப் போல துடைக்கத் துடைக்க வழிந்தது கன்னத்தில். துன்பியலையே நான் எழுதுவதாக நண்பன் ஒருவன் கூறினான். வலிந்து நான் முயலும் கொண்டாட்டங்களை எப்படியோ மேவிவிடுகிறது உள்ளிருக்கும் வலி.

ஆனையிறவு கைப்பற்றப்பட்ட செய்தியை அறிந்த அன்று அலுவலகத்தில் இருந்த நாங்கள் ஒருவரையொருவர் பெருமிதம் பொங்கப் பார்த்துக்கொண்டோம். அன்று உவகை எங்களைக் காவித்திரிந்தது. ஒருவரையொருவர் நேசமுடன் பார்த்துக்கொண்டோம். நீண்ட நாள் முகம் திருப்பித்திரிந்த தோழியொருத்தி எனக்குத் தேநீர் தந்து ‘மன்னித்துக் கொள்’என்றாள்.

இப்போது நான் செய்திக்குருடாயிருக்கிறேன். ஊரிலிருந்து வரும் செய்திகளிலிருந்து செவிடாகி தப்பித்து ஓடிவிட விரும்புகிறேன். இருந்தும் குரல்கள்… குரல்கள்… வலியைச் செவிகளில் வலுக்கட்டாயமாகக் செலுத்துகின்றன. எனது நம்பிக்கைகளின் மீது சம்மட்டிகள் இறங்குகின்றன. ‘இராஜதந்திரப் பின்னகர்வு’ என்ற சொல்லை துரோகிக்கப்பட்ட துக்கத்தோடு கேட்டுக்கொண்டிருக்கிறேன். நித்திலா! ‘சுயநலத்தால் தம் நிலத்தைக் கைவிட்டு ஓடிப்போனவர்கள் குற்றவுணர்வு கொள்வதுதானே நியாயம்… நீயேன் கோபம்கொள்கிறாய்’என்று நீ வியந்துகொள்வாய். எனினும், கையிலிருந்து சொரியும் மணல்போல நம்பிக்கைகள் உதிர்ந்துபோய்விடுமோ என்றஞ்சுகிறேன். அன்றைக்கு எனது தோழிகளில் ஒருத்தி சொன்னாள் “அவர்கள் மௌனமாக்க விரும்பும் எதிர்க்குரலால் நான் பேச விரும்புகிறேன்”என்று. நேற்றொரு தோழன் சொன்னான் “அவர்களின் பாசிசத்தை நான் மறுதலிக்கிறேன்”என்று. நான் கேட்க விரும்பாதவற்றைக் கேட்டுக்கொண்டிருக்கிறேன். “நாமெல்லோரும் தேசியத்தை விற்றுக்கொண்டிருக்கிறோம்”என்றொரு இளையவன் சொன்னான்.

எனக்கு தேசியம், பாசிசம், நாசிசம், மாக்ஸிசம், சர்ரியலிசம், பின் நவீனத்துவம், முன் நவீனத்துவம்… எந்த இசமும் துவமும் தெரியாது. நான் சாதாரணள்.

சக போராளியின் உயிரற்ற உடலைப் போர்த்தியிருந்த புலிக்கொடியை சரிசெய்யும் பாவனையில் கண்ணீரைப் புறங்கையால் துடைத்தவளைக் கண்டேன். மாவீரர் கல்லறையில் ஏந்திய மெழுகுவர்த்தியின்; சுடர் முகத்தில் சிவப்பொளியைப் படர்த்த இறுகிய முகத்தோடு நின்ற இளையவன் ஒருவனைப் பார்த்தேன். மரச்செறிவடர்ந்த காட்டிற்குள் மழை இறங்கியபொழுதொன்றில் வாகனம் பழுதுபட்டு நின்றது. துப்பாக்கியும் கையுமாக எங்கிருந்தோ வந்து தேநீர் தந்தவனின் முகத்தில் எனக்குப் பிறக்கவிருக்கும் பிள்ளையைப் பார்த்தேன். உயிரை உறைய வைக்கும் பனியில் கதவு கதவாகத் தட்டிக் காசு கேட்டு ஊருக்கு அனுப்புபவனின் பிய்ந்து போன சப்பாத்தும் அழுக்குத் திரண்டு நிறம்மாறிப் போன குளிர்க்கோட்டும் எனக்கு இன்னமும் நினைவிலிருக்கிறது. பின்னிரவில் பத்திரிகைப் பணி முடித்து வீடு திரும்பும் என் சிநேகிதி ஒருநாள் சொன்னாள்… “வேலை முடித்து வெளியில் வரும்போது நடுச்சாமமாயிருக்கும். பனி வெள்ளையாய் படிந்து கிடக்கும் அந்தத் தரையில் கவனமாக நடந்து வந்து காரில் ஏறும்போது நான் நினைத்துக்கொள்வேன் ‘என்னால் என்னருந் தேசத்தில் துயருறுபவர்களின் ஒரு துளிக் கண்ணீரைத் துடைக்கமுடிந்தால்…’என்று. நான் நித்திரை விழிப்பதற்காக வருந்துவதில்லை”.

நான் சாதாரணர்களைப் பார்க்கிறேன். அவர்களின் நம்பிக்கையைப் பார்க்கிறேன். தோற்றனர் என்ற செய்தி வந்துற்றபோது துக்கம் பொங்கத் தாழும் விழிகளை நினைவில் கொள்கிறேன். வென்றனர் என்றபோதில் துள்ளிக்குதிக்கத் தூண்டும் பேருவகை எங்கிருந்து ஊற்றெடுக்கிறது என்பதை ஆராய விரும்பவில்லை. எப்போதும் தொலைவிலிருந்து தங்களது துக்கம் செறிந்த கண்களால் வெறித்துப் பார்த்துக்கொண்டிருப்பவர்களுக்கு விமர்சிக்க என்ன இருக்கிறது. கவிஞர் ஒருவர் சொன்னதுபோல ஆம்! நாங்கள் ‘தொலைவிலிருந்து விசுவசிக்கிற பாக்கியவான்கள்’தான்.

தனது குழந்தைகளை அயலவரின் குற்றச்சாட்டுகளிலிருந்து எப்போதும் பொத்திவைக்கும் ஒரு தாயைப்போல எனது நம்பிக்கைகள் ஆட்டங்கண்டுவிடக்கூடாதே என்று பொத்திப் பொதிந்து வைக்கிறேன்.

ஊரின் மாயக்குரல் கார்வையோடு அழைத்துக்கொண்டேயிருக்கிறது. இழைந்து குழைந்து அழைக்கும் அந்தப் புல்லாங்குழலோசையில் கட்டுண்டு மயங்கிக்கிடக்கிறேன். எப்போதாவது என்னை மறந்தெழுந்து ஓடுகிறேன். உயிர் என்னைக் கடிந்துகொள்கிறது. தன்னைப் பத்திரப்படுத்திவைக்க என்னால் முடியவில்லை என்று சாடுகிறது.

‘நாங்கள் எல்லாத் தேவதைகளாலும் கைவிடப்பட்ட காலத்திலா வாழ்ந்துகொண்டிருக்கிறோம்…?’என்ற கேள்வி எழுந்து எழுந்து பதிலற்று மடிகிறது.

நித்திலா! காத்திருக்கிறேன். காத்திருக்கிறோம். சொற்கள் அழிந்தவர்களாக, கைவிடப்பட்டவர்களாக, வலிகிளர் வார்த்தைகளைச் செவிமடுக்கிறவர்களாக தொலைவிலே காத்திருக்கிறோம்.

நட்புடன் நதி