அன்புள்ள அனானிக்கு…

நேற்றுனது வெறுப்பிழைத்த கடிதம்
என் இருப்பசைத்துப் பார்த்தது
அகதியென்றாய் உனக்கு அவதியென்றாய்
ஓடிப்போய் உன்நிலத்தில் வாடிக்கிட என்றாய்
‘காராக்கிரகத்தில் களிதின்ன ஆசையா
திரும்பிப் பாராமல் ஓடிப்போய் ஒழி’ என்றாய்.

முகம் காட்டாதொளிந்திருந்து
அகமெல்லாம் தீ வளர்த்தாய்
அழுதேன் ஒரு கணந்தான்
ஆராய்ந்தேன் சில பெயரை
தெளிந்தெழுந்தபோது வெறுப்பில்லை
என்னிடத்தில் சிரிப்புத்தான் பொங்கியது.

ஓடிக்களைத்து ஓரிடத்தில் ஒதுங்கி
வாழத்தான் இங்குற்றோம்.
வலிகளைத்தான் எழுதி வைத்தோம்
ஆழக்கடல்தாண்டி அலையொதுங்கிவந்த
ஈழத்தமிழர்கள் ஏதிலிகள்
நாங்கள் எல்லோரும் புலிகளல்ல!

உயிர்வெல்லம் உயிர்வெல்லம் என்றோடி
உயர்வெல்லாம் போயின காண்!
துயர்சொல்லித் துயர்சொல்லி
சொற்களே தேய்ந்தன காண்!
காரணங்கள் இன்றி கைதானோம் காற்றானோம்
கடல்மடியில் மடிந்து கனவானோம் கதையானோம்
வேரடிமண் துறந்து எங்கெங்கோ விழுந்தோம் நாம்-இன்று
நீயடித்தாய் நிறைவடைந்தாய் அதுவே போதும்!



பிற்குறிப்பு: முகமற்ற, முகவரியற்ற அனானிக்கு எழுதியது. இது கவிதையல்ல… கவிதை போல ஒன்று. சந்தநயம் கிடையாது: சொந்தநயம் மட்டுந்தான்.