தமிழக சகோதரர்களுக்கு…

“நாங்களும் மனுசங்கதான்! நாங்களும் மனுசங்கதான்!”

முற்குறிப்பு: நட்சத்திர வாரத்துக்கும் இந்தப் பதிவுக்கும் தொடர்பில்லை.

பொதுவில் சொந்தக் கதை… சோகக்கதை சொல்லி ‘ஜல்லியடிப்பதென்பதில்’எனக்கு உடன்பாடில்லை. அது ஒரு பயண அனுபவமாக இருப்பின், சமூக அக்கறை குறித்ததான பகிர்தலாக இருப்பின் எமது ‘வீட்டு’க் கதைகளைச் சொல்லலாம். மற்றபடி எழுத்தில் நாங்கள் வரலாமேயன்றி எழுத்தே நாங்களாயிருப்பது குறித்து எனக்குத் தயக்கங்கள் இருக்கிறது. அந்தத் தயக்கத்தை இன்று கொஞ்சம் மீறிப்பார்க்கலாமென்றிருக்கிறேன். எழுத்து ஒன்றுதான் என்னைப்போன்றவர்களுக்கு வடிகால். சாய்ந்து அழும் தாய்மடி என்ற வகையில் எனது கோபத்தை,வருத்தத்தை இங்கே வெளிப்படுத்தலாமென்றிருக்கிறேன். எனக்கான ஆறுதலை இதன்மூலம் பெற்றுக்கொள்வது மட்டுமல்ல இந்தப் பதிவின் நோக்கம். உயிருக்கு அஞ்சி ஓடோடி வந்து தமிழகத்தில் தஞ்சம் புகுந்திருக்கும் பல்லாயிரக்கணக்கான ஈழத்தமிழர்கள் சகமனிதர்களாகப் பார்க்கப்பட வேண்டுமென்பதற்காகவும் இதனைப் பதிகிறேன்.

‘அவனது கேள்வியும் அவளது ஆண்டுக்குறிப்பும்’ என்ற அனுபவப் பகிர்வுக்கு அனுதாபம்,ஆதங்கம்,கோபம்,துக்கம் எல்லாம் பொங்க பின்னூட்டமிட்டிருந்தீர்கள். அதைப் பார்த்தபோது இனத்தாலும் மொழியாலும் ஒன்றுபட்ட எமது சகோதரர்களுக்கு எங்கள் மீது இத்தனை அக்கறை இருக்கிறதே என்று பூரித்தது உண்மை. ஆனால், உள்ளுக்குள் ஒரு கவலை அலைந்துகொண்டிருந்தது. அதாவது வீடு தேடுவது பற்றிய கவலை. எனது நட்சத்திர வாரம் அந்தக் கவலையுடனேயே ஆரம்பித்தது. அதைக் காட்டிக்கொள்ளக்கூடாதென்றிருந்தேன். ஆனால், தொடர்ச்சியான நிராகரிப்பு தந்த கோபம் என்னை இந்தப் பதிவை எழுதத் தூண்டியது.

நாங்கள் இப்போது இருக்கும் வீட்டில் கடந்த ஓராண்டாகக் குடியிருக்கிறோம். இது சகல வசதிகளையும் கொண்ட தொடர்மாடிக் குடியிருப்பு. பாவனைக்கு வேண்டிய தளபாடங்கள் அத்தனையையும் உள்ளடக்கிய இதன் மாத வாடகை 22ஆயிரம் இந்திய ரூபாய்கள். இதைத் தவிர கட்டிட பராமரிப்புச் செலவுக்கென மாதாந்தம் 1075ரூபாய்கள் கொடுத்துக்கொண்டிருக்கிறோம். எங்களுக்கு வாடகைக்கு வீட்டை விட்டிருப்பவர் இந்த மாத ஆரம்பத்தில் வந்து ஒரு குண்டைத் தூக்கிப் போட்டார். “நீங்கள் மிக நல்ல குடியிருப்பாளர். உங்களை நான் இழக்க விரும்பவில்லை. ஆனால், இப்போதிருக்கும் சூழ்நிலையில் ஈழத்தமிழர்களை வாடகைக்கு வைத்திருப்பதில் பல சிக்கல்கள் இருக்கின்றன. அதனால் வரும் மாதம் வீட்டை விட்டுவிடுங்கள்”என்றார்.

கனடிய அரசாங்கம் எங்களை அந்த நாட்டுப் பிரஜையாக அங்கீகரித்து கனடிய கடவுச்சீட்டை வழங்கியிருந்தாலும் மனதளவில் நான் முற்றுமுழுதாக ஈழத்தைச் சேர்ந்தவளே. எனது கடவுச்சீட்டின் மூலம் உலகத்தின் எந்த நாட்டிற்கும் போகலாம் வரலாம். ஆனால், இந்தியாவுக்கு விசா எடுத்தே வரல் வேண்டும். எனது தாயாருடையதும் கனேடிய கடவுச்சீட்டே. இருவரிடமும் இந்திய விசா இருக்கிறது.

அக்காவின் பிள்ளைகள் மூவரும்(அக்கா ஒரு ஆணாதிக்கவாதியின் வதைகளைத் தாங்கவொண்ணாமல் தற்கொலை செய்து பதின்மூன்று ஆண்டுகளுக்கு முன் இறந்துபோனார்.) அண்ணாவின் பிள்ளைகள் இருவருமாக ஐந்து பிள்ளைகள் இருக்கிறார்கள். ஐவரும் பதினேழு வயதிலிருந்து இருபத்திரண்டு வயதிற்குட்பட்டவர்கள். எங்களுக்கெல்லாம் செல்லமான அண்ணாவின் பெண் பல்கலைக்கழகத்தில் முதலாமாண்டு படித்துக்கொண்டிருந்தவள். போர் அவளைப் படிப்பிலிருந்து துரத்தியது. ஏனைய நால்வரில் மூத்தவர் படிப்பை ஏற்கெனவே விட்டுவிட்டார். மற்றைய மூவரில் இரு பையன்களும் க.பொ.த. உயர்தர வகுப்பில் படித்துக்கொண்டிருந்தவர்கள். கடைசிப்பையன் திருகோணமலையில் பெயர்பெற்ற பாடசாலையான சென்ற்.ஜோசப் கல்லூரியில் பத்தாம் ஆண்டில் படித்துக்கொண்டிருந்தவன். உயிரோடு காப்பாற்ற வேண்டுமென்ற ஒரே காரணத்திற்காக அவர்களையும் படிப்பிலிருந்து பிடுங்கியெடுத்துக்கொண்டு இங்கு வந்து சேர்ந்தேன். முறையான கடவுச்சீட்டில் வந்து விசா முடிந்ததும் மற்றெல்லா ஈழத்தமிழர்களையும் போல போலிசில் பதிந்துவிட்டு பிள்ளைகள் ஐவரும் இங்கு என்னோடு இருக்கிறார்கள். அவர்களுக்காகவே நான் இங்கு இருக்கவேண்டியுள்ளது. எல்லோரும் கணனி,ஆங்கிலம்,பாடசாலை என்று எங்கோ படித்துக்கொண்டுதானிருக்கிறார்கள்.

எங்களுக்கு வாடகைக்கு வீட்டைத் தந்திருப்பவர் சொல்லும் காரணம் என்னவென்றால் ‘விசா இல்லாமல் இருப்பவர்களுக்கு –பிள்ளைகளுக்கு- வீட்டை வாடகைக்குக் கொடுக்கமுடியாது’என்பதே. சரி அவரின் புரிதல் அவ்வளவுதான் என்ற வேதனையோடு வேறு வீடு பார்க்கத் தொடங்கினோம். எல்லாம் சரியென வந்து கைகூடும் தருணத்தில் ‘ஈழத்தமிழர்களா… அப்படியானால் வீடு இல்லை’என்று சொல்வதைப் பல தடவை கேட்டுவிட்டோம். ஒவ்வொரு நாளும் வீடு பார்க்கப் போவதும், அவர்கள் சரியென்பதும் பிறகு வீடு பார்க்கும் இடைத்தரகர் வாயிலாக நாங்கள் ஈழத்தமிழர்கள் என்று அறிந்ததும் ‘இல்லை’என மறுப்பதும் சில நாட்களாகவே நடந்துகொண்டிருக்கிறது.

நாங்கள் செய்த தவறுதான் என்ன? ஈழத்தமிழர்களாகப் பிறந்தது நான் வளர்க்கும் பிள்ளைகளின் குற்றமா? சொந்த மண்ணில் வாழ முடியவில்லை. வந்த இடத்திலும் வாழ இடமில்லை. நான் பன்னிரண்டு ஆண்டுகள் கனடாவில் வாழ்ந்தேன். அங்கு மிக மதிப்பிற்குரிய மனிதர்கள் என்று கருதப்படுபவர்களின் அறிமுகத்தையும் நட்பையும் கொண்டவள். எனது பிள்ளைகளும் என்னைப்போல மரியாதையான பழக்கவழக்கங்களைக் கொண்டவர்களே. அவ்விதமிருக்க, முகமறியாத ஒன்றினால் தொடர்ந்தும் நாங்கள் துரத்தப்பட்டுக்கொண்டிருப்பது ஏன்?

நண்பர்களே! நாங்கள் குண்டு வைத்திருக்கவில்லை. சமூகவிரோதிகள் அல்ல. நாங்கள் சாதாரண நடத்தைகளையும் வாழ்வு குறித்த கனவுகளையும் கொண்ட சாதாரண மனிதர்கள். இன்னும் சொல்லப்போனால் போர் எங்களைப் புண்படுத்தியிருந்தாலும் அந்தத் துயரங்களால் நாங்கள் மேலும் பண்படுத்தப்பட்டவர்களாகவுமிருக்கிறோம் என்பதே உண்மை.

எனது கவலை என்னவென்றால், வெளிநாட்டிலிருந்து வந்து வாடகை கட்டக்கூடிய வசதியோடு இருக்கும் எங்களுக்கே இந்த நிலைமை என்றால், தமிழகம் எங்கள் தாய் அகம் என்று நம்பி வரும் ஏனைய, எங்களை விட வசதியில் குறைந்த ஈழத்தமிழர்கள் எங்கெங்கு எப்படியெப்படியெல்லாம் கிழிபடுவார்கள், அவர்கள் எத்தகைய துயரங்களை,அவமானங்களைச் சந்திக்க நேரிடும் என்பதே.

கனடாவில் வாழ்ந்த காலங்களில் உண்மையாக உழைப்பார்கள் என்ற காரணத்தினால் எங்களவர்களை விரும்பி வேலைக்குச் சேர்ப்பதும், சுத்தமாக வைத்திருப்பார்கள் என நம்பி வாடகைக்கு வீடு தருவதும்தான் நான் கண்டது. சிங்களவர்கள் பெருவாரியாக வாழும் கொழும்பில் கூட ‘தமிழர்கள் ஒழுங்காக வாடகை தருவார்கள்’என்ற காரணத்தினால் எந்தத் தயக்கமும் எவரிடமிருந்தும் எழுவதில்லை. அதிலும் வெளிநாட்டுக் கடவுச்சீட்டு வைத்திருப்பவர்களுக்கு கூடுதல் மரியாதை வழங்குவார்கள். காரணம் எங்களை பணம் காய்க்கும் மரங்களாக(நாங்கள் குளிரில் விறைப்பதையும் வாழ்வை வெறுப்பதையும் எவரறிவார்)ப் பார்ப்பதே.

நான் இதை யாரையும் புண்படுத்த வேண்டும் என்பதற்காக எழுதவில்லை. கொல்லப்படுவதும் வன்புணர்வுக்காளாக்கப்படுவதும் சிறைகளில் வதைக்கப்படுவதும்தான் மட்டும்தான் வன்முறை அல்ல. மனங்களைச் சாகடிப்பதும் வன்முறை சார்ந்தது என்பதை இதை வாசிக்கும் ஒருவராவது உணர்ந்துகொள்ள வேண்டும் என்பதற்காகவே. எழுத்தினால் பூமிப்பந்து புரட்டப்பட்டுவிடும் என்ற பூச்சுற்றல்களையெல்லாம் நான் நம்பவில்லை.

‘ராஜீவ் காந்தியைக் கொல்வதன் முன் எல்லாம் ஒழுங்காகவே இருந்தது’என்று சிலர் சொல்கிறார்கள். நண்பர்களே!மகாத்மா காந்தியை கோட்சே கொன்றான். இந்திராகாந்தியை ஒரு சீக்கியன் கொலை செய்தான். சீக்கியரில் இன்னமும் வஞ்சம் பாராட்டிக்கொண்டிருக்கிறீர்களா? கோட்சேயின் தலைமுறை அந்தக் கொலையால் பாதிக்கப்பட்டுக்கொண்டிருக்கிறதா…? யாழ்ப்பாணத்தில் கொக்குவில் என்ற இடத்திலே பிரம்படி ஒழுங்கை என்ற வீதியில் வைத்து இந்தியப்படையினரால் கவசவாகனங்களை ஏற்றி உயிரோடு சிலர் நசித்துக்கொல்லப்பட்டபோது நான் அங்கிருந்தேன். அதற்காக நான் எவரையும் வெறுக்கவில்லை. வன்மம் பாராட்டவில்லை. போரின் விதிகள் நாமெல்லோரும் அறிந்தவை.

நீங்களே அறிவீர்கள்…உங்களில் எத்தனை பேர் எனக்கு ஆத்மார்த்தமான நண்பர்கள் என்பதை. கனடாவில் எனது கணவருக்குச் சொந்தமான நிறுவனத்தில் வேலை பார்த்துக்கொண்டிருப்பவர்களில் எழுபது வீதமானவர்கள் தமிழகத்தைச் சேர்ந்த சகோதரர்களே என்பதை ஒரு உபரித்தகவலாகச் சொல்ல விரும்புகிறேன். மேலும், தமிழகத்து சகோதரர்களின் ஆதரவில்லாமல் ஈழத்தமிழர் போராட்டம் வெற்றிபெற மாட்டாது என்றுதான் நாங்கள் இன்னமும் நம்பிக்கொண்டிருக்கிறோம்.

‘உலகத் தமிழர்களின் தலைவர்’என்று சொல்லப்பட்டுக்கொண்டிருக்கிற கலைஞர் கருணாநிதி அவர்கள் ஆட்சிக்கு வந்தபிற்பாடு எங்களைக் கருணையோடும் அனுதாபத்தோடும் நடத்துவார்கள் என்று நம்பினோம். ஆனால், முன்னர் இருந்ததைக் காட்டிலும் குற்றவாளிகளாகத்தான் பார்க்கப்படுகிறோம். உலகத் தமிழர்களுக்கெல்லாம் தலைவரானவர் எங்களை மனிதர்களாகப் பார்க்க மறுப்பது ஏனென்பது துயர்தரும் புதிராயிருக்கிறது. நியாயமான ஒரு போராட்டத்தில் பங்கெடுக்காமல் ஓடி வந்ததற்குத் தண்டனையாகத்தான் சந்தேகக்கண் கொண்டு பார்க்கப்படுகிறோமோ என்ற குற்றவுணர்வு இப்போது கூடுதலாக உறுத்துகிறது. இப்படியெல்லாம் இருப்பதற்கு திரும்பிப் போய்விடலாம் என்றே தோன்றுகிறது. முன்பொரு கவிதையில் எழுதியதைப் போல ‘இறப்பதற்கல்ல நாங்கள் இழிவுசெய்யப்படுதலுக்கு அஞ்சியே’இங்குற்றோம்.

புரிந்துகொள்ளுங்கள் நண்பர்களே! உங்களைப் போல இரத்தமும் சதையும் உணர்வுகளும் கனவுகளும் குடும்பத்தின் மீது நேசமும் காதலும் இழைத்த சாதாரண மனிதர்கள்தான் நாங்கள்.

அயர்ச்சி பொங்க மீண்டும் ஒருமுறை நினைவுபடுத்துகிறோம்:

“நாங்களும் மனுசங்கதான்! ஐயா! நாங்களும் மனுசங்கதான்!”

பிற்குறிப்பு: எனது சொந்த நலனைக் கருதி இதனைப் பதிவு செய்யவில்லை. எந்தவொரு வேண்டுகோள்களும் இதன் பின்னால் இல்லை. நாங்கள் நீரிலும் நிலத்திலும் வாழும் பிராணிகள் போல. எங்கேயும் பிழைத்துக்கொண்டு விடுவோம். அதற்கான வசதியும் இருக்கிறது. ஆனால், எல்லா இடங்களிலும் அவமானத்தையும் நிராகரிப்பையும் எதிர்கொள்ளும் நாங்கள் உங்கள் சகோதரர்கள் என்பதை நினைவுபடுத்தவும் மனதளவிலேனும் ஒரு சிறு மாறுதலை வேண்டியுமே இந்தப் பதிவை இட்டேன். நானறியாமல் எவரையும் புண்படுத்தியிருப்பின் தயவுசெய்து என்னை மன்னிக்க வேண்டுகிறேன்.