யாழினி என்றொரு ‘சிலோன் பொண்ணு’

வெயில் காங்கை விரட்ட, தலை கொதிக்க விரைந்து நடந்தாள் அமுதா. எட்டடிக்கு எட்டடி அறையினுள் தனியே நித்திரையாகக் கிடக்கும் குழந்தை எழுந்து அழுவாளோ.. என்ற நினைப்பில் மனம் பதைத்தது. பால் பவுடர் முடிந்துவிட்டிருக்காவிட்டால் இப்படி மண்டையைப் பாம்பாய் பிடுங்கும் வெயிலில் கடைக்குப் போயிருக்கமாட்டாள். வழக்கமாக யாழினி பள்ளிக்கூடத்திலிருந்து திரும்பியதும் அவளை நிலாவுக்குப் பக்கத்தில் இருத்திவிட்டுத்தான் எங்கு போவதானாலும் போவாள். ஆறு வயது யாழினி ஒன்பது மாத நிலாவுக்குக் கதைசொல்வாள். நிலா வாய்க்குள் ஒற்றை மல்லிகை பூத்தாற்போல சிரித்தபடியிருக்கும். இடையிடையே ‘க்கு…க்கு’ என்று சத்தம் எழுப்பும்.

“நாங்கள் அம்மம்மாட்டப் போவம் வாறியா நிலாக்குட்டி?”
“ங்காவ்”
“பிள்ளைக்கு அம்மா பிக்கா வாங்கிக்கொண்டருவா”
“ம்ம்மா…”

யாழினிக்கு அந்த முகாம் பிடிக்கவேயில்லை. அங்கே எவ்வளவு பெரிய வளவு…அம்மம்மா, பெரியாச்சி, பெரியம்மா, சாந்தி அக்கா, கீதன் அண்ணா, மணி நாய்க்குட்டி, பள்ளிக்கூடத்தில் பிரியா, தமிழினி, உமாசுதன்… இங்கு வந்த புதிதில் பள்ளிக்கூடத்தில் இவள் கதைப்பதைக் கேட்டு வகுப்புப் பிள்ளைகள் பகிடி பண்ணினார்கள். அவளையொத்த ஏனைய ‘சிலோன்காரப் பசங்க’ளின் பேச்சுமொழி மாறிவிட்டிருந்தது.

“எப்பப்பாரு ஓம்ங்கிற… மந்திரஞ் சொல்றியா?”

அவர்கள் கதைப்பது யாழினிக்கு கொஞ்சம்தான் விளங்கியது. ‘ஆமா…ஆமா’என்று மனதுக்குள் சொல்லிப் பார்த்தாள். ‘அதுக்கு இன்னா இப்ப’என்று மிரட்டிப் பார்த்தாள்.

‘அப்பா இருந்திருந்தால் நாங்கள் இஞ்சை வந்திருக்க மாட்டம்’என்று நினைத்தாள். அப்பாவை நினைத்ததும் கண்ணீர் முட்டிக்கொண்டு வந்தது. அப்பா உயிரோடு இருக்கும்போது யாழினி மட்டுந்தான். நிலாக்குட்டி அம்மாவின் வயிற்றுக்குள் இருந்தது. அப்பா வேலையால் வரும்போது யாழினிக்கு மறக்காமல் எள்ளுருண்டை வாங்கிவருவார். சிலவேளைகளில் வாழைப்பழமும் பிஸ்கட்டும் வரும். யாழினியை உயரே தூக்கிப்போட்டு கீழே வரும்போது டபக்கென்று பிடித்துக்கொள்வார். உயரே போகும்போது பயமாகவும் சந்தோசமாகவும் இருக்கும். கொஞ்சும்போது அப்பாவின் மீசை கன்னத்தில் குத்தும். யாழினியை நடுவில் போட்டுக்கொண்டு அப்பாவும் அம்மாவும் பக்கத்தில் பக்கத்தில் படுத்திருப்பார்கள். அம்மாவின் வயிற்றுக்குள் நிலா உருவானபிறகு யாழினி அப்பாவின் மேல் காலைத்தூக்கிப்போட்டுக்கொண்டு நித்திரை கொள்ளப்பழகினாள். அம்மாவுக்கு மேல் காலைத் தூக்கிப்போட்டால் வயிற்றுக்குள் இருக்கிற தம்பிக்கோ தங்கச்சிக்கோ நோகுமாம்.

அமுதாவின் பையை வாசலிலிருந்த காவலாளி குடைந்து குடைந்து பார்த்தான். வாங்கிவந்திருந்த மிளகாய்களைப் போல கடுகடுவென்றிருந்தான். அவன் தனக்குச் சம்பளம் கொடுப்பவர்களுக்கு மிக விசுவாசமான நாய்க்குட்டியாக இருந்தான். அவனை மீறி யாரும் முகாமுக்குள் நுழைந்துவிடமுடியாது என்று அவன் நினைத்தான். அது வெறும் நினைப்பாகவே இருந்தது. அவன் முகாமில் தங்கியிருப்பவர்களை ‘அகதி நாய்களா’என்பதுபோலத்தான் பார்ப்பான்.

“இந்த ஊர்ல வந்து ஒங்க வேலையெல்லாம் காட்டலாம்னு நெனைக்காதீங்க… தோலை உரிச்சுப்புடுவாங்க”

அவனைப் பொறுத்தளவில் அகதிகள் எனப்படுபவர்கள் தப்பித்து ஓடிவந்த குற்றவாளிகள். அவர்களை மன்னித்து ஏற்றுக்கொண்டு ஒரு சுற்றுச்சுவருக்குள் அடைத்து அரசாங்கம் கருணையோடு பராமரித்து வருகிறது. அதற்கு அகதிகள் நன்றிக்கடன்பட்டவர்கள். அமுதாவுக்கு அவனைப் பார்க்கப் பார்க்கப் பற்றியெரிவதற்கு மேலுமோர் காரணம் இருந்தது. அவன் ஒருபோதும் பெண்களின் கண்களைப் பார்த்துப் பேசுவதில்லை. மார்பு, இடுப்பு, உதட்டில் கண்கள் தாவித் தாவிப் போய்க்கொண்டிருக்கப் பேசுவான். அப்படிப் பார்ப்பது அவனது உரிமையே போன்ற தோரணையும் பேச்சுத்தொனியும் இருக்கும்.

“கண்ணைப் பார் கண்ணை… எரியிற விறகுக் கட்டையை எடுத்துச் சொருகவேணும்”

என்று அமுதா உள்ளுக்குள் கொதிப்பாள். அவள் நினைப்பதை வெளியில் சொல்லமுடியாது. முகாமின் நீதி அகதிகளுக்குச் சாதகமாக இருந்ததேயில்லை. கலெக்டர் மட்டும் கொஞ்சம் கருணையோடு இருந்தார். அகதிகளின் கதைகளை அக்கறையோடு செவிமடுப்பார். ஆனால், கனிந்து ஒரு வார்த்தை சொல்லமாட்டார். பிறப்பிக்கப்படும் கட்டளைகளில் அந்தக் கனிவு செறிந்திருக்கும். கலெக்டரிடம் விடயம் போவதற்கிடையில் இடையில் நிற்கும் பூசாரிகள் கதைகளைப் பாதகமாகத் திரித்துவிடுவார்கள். கலெக்டர் அலுவலகத்தின் சுவர்களுக்கும் காதுகள் இருந்தன.

நிலா அம்மாவை ஆய்க்கினைப்படுத்தாத பிள்ளை. பசி வந்தால் மட்டும் அழும். மற்றபடி எந்நேரமும் சிரிப்புத்தான். பரணியின் பெண் பதிப்பு அவள். குழந்தையைப் பக்கத்து அறை அக்காவிடம் கொடுத்துவிட்டு வந்திருக்கலாம். அந்த அக்கா எங்கேயோ வெளியில் போயிருந்தா. அமுதா யாரோடும் அதிகம் பழகுவதில்லை. பத்து வார்த்தைகள் கதைத்தால் அதிகம். அவளது கணவன் பரணியை நெஞ்செல்லாம் இரத்தம் கொளகொளக்க பிணமாகக் கொண்டுவந்து போட்ட அன்று எல்லோரும் அவளைக் கட்டிப்பிடித்துக்கொண்டு கதறி அழுதார்கள். அவள் கண்களிலிருந்து கண்ணீர் வழிந்துகொண்டே இருந்தது. குரலெடுத்து அழவேயில்லை. அமுதாவின் அம்மாகூடப் பயந்துபோனாள்.

“பிள்ளை! மனசுக்குள்ளை வைச்சுக்கொண்டிருக்காமல் அழுது துக்கத்தைக் கரைச்சுப்போடு பிள்ளை”

தாய் மன்றாடினாள். அவனுடைய முகத்தில் மொய்த்த ஈக்களை வேப்பிலையால் யாரோ விரட்டிக்கொண்டிருந்தார்கள். அமுதா கண்ணெடுக்காமல் அவன் முகத்தையே பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள். சொல்லியழுவதற்கான வார்த்தைகள் அவனது உயிரோடு பிரிந்துவிட்டிருந்தன. அந்த உதடுகள் அவளிடம் எப்படியெல்லாம் காதல் வழியப் பேசியிருக்கின்றன! எத்தனை முத்தங்களைப் பொழிந்திருக்கின்றன!

“நீ எவ்வளவு வடிவெண்டு உனக்குத் தெரியுமோடி?”

அவள் வெட்கத்தோடு அவனது தோளில் முகத்தைப் புதைத்துக்கொண்டு சிரிப்பாள். வியர்வையும் புல்வாசனையும் கலந்ததொரு மணம் அவனில் வீசும்.

“உன்ரை பெரிய கண்ணும் நீட்டுத் தலைமயிரும்… எனக்கு வயலுக்கை நிக்கேக்குள்ளையும் உன்ரை ஞாபகந்தான். நீ சமைக்கிறது… உடுப்புத் தோய்க்கிறது எல்லாம் படம்மாதிரித் தெரியும். எப்ப வேலையை முடிச்சுப்போட்டு ஓடிவந்து…”

இறுகத் தழுவியபடி கூந்தலுக்குள் உதிர்ப்பான் கிசுகிசுப்பாய் முடியும் கடைசி வார்த்தைகளை. அவளுடைய பார்வை தன்னில் விழவேண்டுமென்பதற்காக அவன் பண்ணிய திருகுதாளங்களையெல்லாம் அப்படித் தனித்திருக்கும்போது கதைகதையாகச் சொல்வான். அவர்களது காதல் திருமணத்தின் பிறகும் வற்றாத நதியாக நுரைத்துப் பாய்ந்தது. அந்தக் கூரை வீட்டிற்குள் காதலும் காமமும் பெருகிவழிந்த பகல்பொழுதொன்றில்தான் நிலாவைச் சூலுற்றாள் அமுதா.

“வாயும் வயிறுமா நிக்கிற பிள்ளையின்ரை பூவையும் பொட்டையும் பறிச்சுப் போட்டாங்களே நாசமறுவார்”

ஊரே பதறி அழுதது. அவள் ஓசை எழுப்பவில்லை. கண்ணீர் மட்டும் கண்களிலிருந்து சொரிந்தது.

‘வயித்துப் பிள்ளைத்தாய்ச்சி ராவிருட்டி போகாதை பிள்ளை போகாதை பிள்ளை’என்று தாய் தடுக்கத் தடுக்க இரவு வேளைகளில் அந்த வயல்வெளியில் வந்து நிற்பாள். இராணுவத்தினர் கணவனைச் சுட்டுப்போட்ட அந்த இடம் அவள் மனதில் சட்டம் போட்டுவைத்த படமாயிருந்தது. ஈரக்களியும் புல்லுமாய் சொதசொதவென்றிருந்த அந்த இடத்தைப் பார்த்துக்கொண்டிருப்பாள். சிலசமயம் தொட்டுப் பார்ப்பாள்.

“என்னை ஏன் இப்பிடித் தனிய அந்தரிக்க விட்டிட்டுப் போனனீங்கள்…?”

இரவை நனைத்துப் பொழியும் நிலவும் அவளோடு சேர்ந்து அழும்.

தம்பி முகுந்தன் அவளுக்குக் காவலாய் தொலைவில் ஒரு வரப்பில் அமர்ந்திருப்பான். அவனது கோபம் கூடைக்குள் போடப்பட்ட சர்ப்பமெனச் சுருண்டு கிடந்தது.

அன்றொருநாள் எறிகணைகள் இடைவெளி விடாமல் வந்து விழுந்து வெடித்தபடியிருந்தன. வீட்டுக்கு மேலால் எரியும் அன்னாசி வடிவில் மரணம் பறந்தது. குண்டு வீச்சு விமானங்கள் இடைவிடாமல் சுற்றின. யாழினி பயத்தில் அழுதுகொண்டேயிருந்தாள். ஆறுமாத வயிற்றுப் பாரம் இழுக்க இழுக்க அமுதா பதுங்குகுழிக்குள் இறங்கினாள். மேலே நின்ற முகுந்தனை ‘நீயும் வாடா’என்று கையைப் பிடித்து இழுத்தாள்.

“நீ உள்ளை வா அமுதா… அவன் வருவான்தானே”

யாரோ உள்ளிருந்து அழைத்தார்கள். முகுந்தன் அம்மாவுக்கும் யாழினிக்கும் பதுங்குகுழிக்குள் இறங்கக் கைகொடுத்தான். பிறகு தானும் இறங்கி யாழினியைத் தூக்கிக் கொஞ்சினான். அம்மாவை அணைப்பது தெரியாமல் அணைத்தான். அவன் கண்கள் பதுங்குகுழியுள் வயிறு துருத்தி அமர்ந்திருந்த அமுதாவில் ஒரு கணம் படிந்து மீண்டன. கண்களுக்குள்ளிருந்த கோபநாகம் ஒருகணம் தலைதூக்கி படம் விரித்தாடியது. அதுதான் அவனை அவர்கள் கடைசியாகப் பார்த்தது. அவனது சைக்கிளையும் அவன் எழுதிய கடிதத்தையும் நண்பன் ஒருவன் கொண்டுவந்து கொடுத்துவிட்டுப் போனான். அம்மா இடிந்துபோனாள். காணும் போராளிகளிடமெல்லாம் அவன் பெயரைக் கேட்டுக் கேட்டு அலைந்து களைத்தாள். பிறகு தனக்குள் சுருங்கி ஓய்ந்துபோனாள்.

‘நீ இந்தியாவுக்குப் போயிடு பிள்ளை’என்று அம்மா முனகிக்கொண்டேயிருந்தாள். குண்டுகள் அமளிதுமளிப்பட்ட ஓரிரவில் யாழினி பயம் தாளாமல் கறுப்பு முழி மேலேற விறாந்தையில் தலை அடிபட விழுந்தாள். நல்லவேளையாக காயம் பலமில்லை.

“பயமாயிருக்கு… அம்மா பயமாயிருக்கு…. அப்பா… என்ரை அப்பா…” தண்ணீர் தெளித்ததும் கண்ணை விழித்துப் பார்த்துவிட்டுப் பிதற்றினாள். காய்ச்சல் அனல் பொரிந்தது.

“இந்தப் பிள்ளைக்காக எண்டாலும் போ அமுதா”

அமுதா வேறு வழியின்றிச் சம்மதித்தாள்.

“அம்மம்மா நீங்களும் எங்களோடை வாங்கோவன்”

“இல்லைக் குஞ்சு! நீங்கள் போய்ட்டு சண்டை முடிஞ்சதும் வாங்கோ… முகுந்தன் மாமா அம்மம்மாவைத் தேடி வருவான். இஞ்சை பெரியாச்சி இருக்கிறா. வீட்டைப் பாக்கவேணும். மணி நாய்க்குட்டி பாவம்”

“அங்கை நாங்க போற இடத்திலை இப்பிடிக் குண்டு போடமாட்டினம்தானே அம்மம்மா! பிளேனாலை வந்து சுடமாட்டினமே?”

“இல்லையடா… அங்கை உங்களுக்கு ஒரு பயமுமில்லை”

இருளில் கடல் கறுத்துக் கிடந்தது. படகு ஆடிய ஆட்டத்தில் யாழினி சத்தி எடுத்தாள். புரளும் வயிற்றுப் பிள்ளையைத் தடவிக் கொடுத்தபடி தொலைவில் தெரியும் வெளிச்சத்தைப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள் அமுதா. அம்மா, முகுந்தன், உறவினர்களின் நினைவில் கண்கள் கரைந்தன.

முகாமுக்குள்ளேயே இருக்கும் பள்ளிக்கூடத்தில் யாழினியைச் சேர்த்தாள். அவள் ஒவ்வொரு நாட்களும் அழுதபடியே திரும்பிவந்தாள். ‘அம்மம்மாட்டைப் போவோம்’என்பதையே மாற்றி மாற்றி வேறு வேறு வார்த்தைகளில் சொல்லியபடியிருந்தாள்.

முகாமுக்கு வந்து சேர்ந்து மூன்று மாதங்களாவதற்குள்ளேயே நிலா வெளியில் வரத்துடித்தது. வலி தின்ற ஒரு இரவில் பக்கத்து அறைக் கதவைத் தட்டினாள் அமுதா.

“எனக்கு வயித்துக்குள்ளை குத்துது… டொக்ரரைக் கூட்டி…”அப்படியே தரையில் அமர்ந்துவிட்டாள். யாழினி வலியில் துடிக்கும் தாயை ஒன்றும் புரியாமல் பார்த்துக்கொண்டு நின்றாள். அந்த அறைக்காரர்கள் அப்போதுதான் உறங்க ஆயத்தமாகியிருக்க வேண்டும். அந்த அக்காவின் கணவர் சேர்ட்டைப் போட்டுக்கொண்டு முகாமுக்குள்ளேயே இருந்த வைத்தியசாலைக்கு விரைந்தார்.

ஒரு மணி நேரமாகியும் அவர் திரும்பி வரவில்லை. அமுதா வயிற்றைப் பிடித்துக்கொண்டு துடித்தாள். கைகால்கள் முறுக்கிக்கொண்டு வந்தன. உதட்டைக் கடித்து வலியைப் பொறுத்துக்கொள்ள முயன்றாள். யாழினி அரைகுறை நித்திரையில் அம்மாவைப் பார்ப்பதும் பிறகு உறங்கித் தலை சரிவதுமாக இருந்தாள்.

ஈற்றில் அம்புலன்சோடு அந்த மனிதர் திரும்பிவந்தபோது அமுதாவின் ஆடைகள் நனைந்திருந்தன.

“டொக்ரர் ஆஸ்பத்திரியிலை இல்லை. அங்கை இங்கை போன் பண்ணி இப்பத்தான் ஆளைக் கண்டுபிடிக்க முடிஞ்சுது… அம்புலன்சுக்குக் காசு கேக்கிறாங்களப்பா”மனைவியிடம் மெதுவாகச் சொன்னார்.

“அது இலவசம் எல்லோ…”அமுதாவை மெதுவாகப் பிடித்து நடத்திக்கொண்டே அந்தப் பெண் புறுபுறுத்தாள்.

“முகாமிலையும் லஞ்சம்”என்ற வார்த்தைகளை அமுதா நினைவு அறுந்துபோகும்முன் கேட்டாள்.

நிலா கைகாலெல்லாம் முறிமுறியாக இருக்க நாலு கிலோ எடையில் பிறந்தாள். கதைபேச தனக்கொரு துணை கிடைத்ததில் யாழினிக்கு கொள்ளை மகிழ்ச்சி. நிலாவைத் தூக்கமுடியாமல் தூக்கித் திரிந்தாள்.

அமுதாவின் பையை வழியில் இருந்த பொலிஸ்காரர்கள் கிண்டினார்கள். வாசலில் காவலுக்கு இருப்பவன் கிளறியதை அவர்கள் பார்த்தபடிதானிருந்தார்கள். என்றாலும் அவனது கண்ணுக்கு ஏதாவது தப்பியிருக்கும் என்று அவர்கள் நினைத்திருக்கக்கூடும்.

இப்படித்தான் ஒரு தடவை ‘தணிக்கை’யின்போது நடந்தது. காவல்காரனின் கண்களில் மண்ணைத் தூவிவிட்டு யாராவது புதிதாக வந்து ஒளிந்திருப்பதைத் தடுக்கவும், முகாமிலிருப்பவர்கள் வெளியில் சென்று தங்குவதைத் தடுப்பதற்காகவும் அதிரடியாக சோதனை நடத்துவதை அங்கே ‘தணிக்கை’என்று அழைத்தார்கள். பொலிஸ்காரர்களின் கையில் இருக்கும் பட்டியலோடு அறையிலிருப்பவர்களின் எண்ணிக்கையும் பெயர்களும் ஒத்துப்போகவேண்டும். இல்லையெனில் தொலைந்தது. தணிக்கைக்கு நேரமில்லை. உறங்கிக்கிடந்த யாழினியை எழுப்பி அணைத்தபடி அமுதா தணிக்கைக்காக வெளியில் வந்துநின்றாள்.

‘அமுதா பரணிதரன்….!’

‘யாழினி பரணிதரன்….!’

பெயர்களை வாசித்தவனின் கண்கள் அமுதாவின் வயிற்றில் நிலைத்தன.

“இன்னாம்மா… புள்ளைதானா இல்லக் குண்டா…? உங்களையெல்லாம் நம்ப முடியாது”

அமுதாவின் உதடுகள் துடித்தன. பக்கத்து அறை அக்கா ‘கதைக்காதே’ எனச் சைகை செய்தாள். அதற்குள் அந்தப் பொலிஸ்காரன் அடுத்த அறைக்கு நகர்ந்திருந்தான்.

“தங்கச்சி! இஞ்சை இவங்களோடை சும்மா வாயைக் காட்டிப் போடாதை… அதை இதைச் சொல்லி தாற காசையும் தராமல் நிப்பாட்டிப் போடுவாங்கள். தாறதே வாய்க்கும் வயித்துக்கும் பத்தாம இருக்குது. நாங்கள் நியாயம் கதைக்க வெளிக்கிட்டால் நீ என்ன எல்.டி.டி.யா எண்டு உள்ளுக்கை தள்ளிப்போடுவாங்கள்”

“நாங்கள் என்ன குற்றம் செய்தம் அக்கா! நாங்களும் அங்கை நல்லா வாழ்ந்த ஆக்கள்தானே… ஏதோ காலக்கொடுமையாலை இப்பிடி வந்து இருக்கவேண்டியதாக் கிடக்கு… கொஞ்சமும் ஈவிரக்கம் இல்லாமல் கதைக்கிறாங்களே…”குமுறினாள் அமுதா.

“என்னம்மா செய்யிறது… அங்கை நடக்கிறதுகளைக் கேட்டால் இனித் திரும்பிப் போக முடியுமா எண்டு சந்தேகமாக் கிடக்கு… என்ரை அம்மாவும் தங்கச்சியும் அங்கை…”அந்தப் பெண் பேச்சை நிறுத்திவிட்டுத் தன் அறைக்குள் போனாள். அவள் கண்கள் கலங்கிக்கிடந்தன.

அமுதா கதவைத் திறந்து உள்ளே போனபோது எங்கிருந்தோ யாழினி ஓடிவந்தாள். சட்டையெல்லாம் புழுதி படிந்திருந்தது. நிலா கண்விழித்து பக்கத்திலிருந்த சேலையை எடுத்து வாயில் வைத்துச் சப்பிக்கொண்டிருந்தது. பயம் பறந்து நிம்மதி நிறைந்தது. அமுதா குழந்தையை அள்ளி முகத்தோடு சேர்த்துக்கொண்டாள். நிலா ‘ம்ம்மா’என்று சிரித்தது. அடுப்பைப் பற்றவைத்துக்கொண்டே யாழினியைக் கேட்டாள்.

“என்ன இண்டைக்கு நேரத்துக்கு வந்திட்டாய்…?”

யாழினியிடமிருந்து பதில் இல்லை.

திரும்பிப் பார்த்தாள். யாழினி கண்களைக் கசக்கி அழுதுகொண்டிருந்தாள்.

“பள்ளிக்கூடத்திலை ஒரு பெடியனை அடிச்சுப் போட்டன்… இடைவேளைக்கு அப்பிடியே வெளிக்கிட்டு ஓடியந்திட்டன்”

அமுதா அதிர்ந்துபோய் எழுந்து யாழினியருகில் வந்தாள்.

“ஏன் அடிச்சனி?”

“சிலோன்காரங்க பொல்லாத ஆளுங்க… துப்பாக்கியெல்லாம் வைச்சிருப்பாங்க… யாரும் இந்தப் பொண்ணை வெளையாட்டுல சேத்துக்காதீங்க எண்டு சொல்லுறானம்மா… எனக்குக் கோவம் வந்திட்டுது. அடிச்சுப் போட்டன். நாங்க எப்பம்மா எங்கடை ஊருக்குத் திரும்பிப் போறது…?” யாழினி பெருங்குரலெடுத்து அழவாரம்பித்தாள்.

“அம்மம்மாட்டைக் கூட்டிக்கொண்டு போங்கோ”என்று அவள் வெகுநேரம் விம்மிக்கொண்டிருந்தாள்.

அழும் பிள்ளையை அணைத்தபடி அமுதா நினைவு உறைந்தவளைப்போல அமர்ந்திருந்தாள். நிலா யாழினியின் சட்டையைப் பற்றி இழுத்து இன்னமும் வாராத பேச்சுக்கு முயன்றுகொண்டிருந்தது. அறை முழுவதும் இருள் அப்பிக்கிடந்தது.

“நாங்கள் எப்ப திரும்பிப் போறது?”

ஏக்கத்தின் வெப்ப மூச்சுப் பரவிய அந்தக் கேள்வியை அங்கே வீசிய காற்று ஏந்தித் திரிந்தது. நெடிதுயர்ந்த மரங்கள் கேட்டிருந்தன.

நன்றி: உயிரோசை