நளினி, சனநாயகம் மற்றும் விடுதலை என்ற சொல்....

கீற்று.காம் இனால் ஒழுங்கமைக்கப்பட்ட ‘நளினி விடுதலை :அரசியல் சிக்கலும் சட்டச் சிக்கலும்’ என்ற கூட்டத்திற்கு அண்மையில் போக வாய்த்தது. கவிஞர் தாமரை, பத்திரிகையாளர் அருள்எழிலன், எழுத்தாளர் பூங்குழலி, விடுதலை ராசேந்திரன்(பொதுச்செயலாளர், பெரியார் திராவிடக் கழகம்) தியாகு (பொதுச்செயலாளர், தமிழ்த் தேசிய விடுதலை இயக்கம்) வழக்கறிஞர் சுந்தரராஜன் ஆகியோர் உரையாற்றினார்கள். அன்று அவர்கள் ஆற்றிய உரைகள் கீற்று.காம் இல் வாசிக்கக்கிடைக்கின்றன. அதனால் அதைப் பிரதி பண்ணவேண்டியதில்லை.

அந்தக் கூட்டத்தில் அமர்ந்திருந்தபோது, அவர்களெல்லோரும் பேசியதைக் கேட்டுக்கொண்டிருந்தபோது, ‘சுதந்திரம்’என்ற சொல் அர்த்தமிழந்து வெற்றுச்சொல்லாக உலவிக்கொண்டிருப்பதை நிதர்சனமாக உணரமுடிந்தது. முடியாட்சி கலைக்கப்பட்டு ஜனநாயகம் நடைமுறையிலிருப்பதாக நாமனைவரும் நெஞ்சறியப் பொய்யுரைத்துக்கொண்டிருக்கிறோம். ‘சுதந்திரம்’ என்ற சொல்லைக் கூச்சமின்றிப் பிரயோகித்துக்கொண்டிருக்கிறோம். அதிகாரம் என்ற கத்தி நமது தலைக்குமேலே நூலிழையில் தொங்கிக்கொண்டிருக்க, புரட்சி பற்றிய கதைகளை சன்னமான குரலில் அவிழ்த்துவிட்டுக்கொண்டிருக்கிறோம்.

நாம் அரசுகளுக்கு அஞ்சுகிறோம். சிறையிருளை அஞ்சுகிறோம். அதனுள் நிகழும் சித்திரவதைகளுக்கு அஞ்சுகிறோம். சிறைக்கூட சித்திரவதைப் படல முன்னுதாரணங்கள் நமது நாக்குகளுக்கு விலங்கிட்டிருக்கின்றன. துப்பாக்கிகளும் காக்கிச் சட்டைகளும் என்றுமே எமது நேசத்திற்குரியதாக இருந்ததில்லை. ‘பாதுகாவலர்கள்’என்று சொல்லப்படுபவர்களைப் பார்க்குந்தோறும் நாங்கள் பாதுகாப்பற்றவர்களாக உணர்வது எதனால்? அவர்களைக் குறித்த அசூசையின் நதிமூலம் யாது? அரசியந்திரத்தின் அதிகாரிகள் என்பவர்கள் பெரும்பாலும் அரச விசுவாசிகளாக இருக்கிறார்களேயன்றி, மக்கள் நலனைக் குறித்து அக்கறை கொண்டுள்ளவர்களாகத் தோன்றுவதில்லை.
உண்மையில் அரசுகள் நமது பாதுகாவலர்களாகத் தொழிற்படுவதான பாவனையைக் காட்டிக்கொண்டே நம்மை நசுக்கிக்கொண்டிருக்கின்றன. ஒரு பூவைக் கொடுத்துவிட்டு பூந்தோட்டத்தையே உரிமைகொள்வதைப்போன்ற கவித்துவத்தோடு அந்தக் கவர்தல் நிகழ்ந்துகொண்டிருக்கிறது.

வாக்குரிமை என்பது அதிகாரங்களால் சாம,பேத,தான,தண்டங்களைப் பயன்படுத்தி வாங்கப்படக்கூடிய உரிமையாகிவிட்டது. ஒரு தனிப்பட்ட நபரின் விருப்புவெறுப்புகள் ஒரு கட்சியின் விருப்புவெறுப்புகளாக மாற்றப்பட்டு அது மக்களுள் பலவந்தமாகவோ பணத்தின் வழியாகவோ தேசியப் பாசாங்குகளாலோ திணிக்கப்படுகிறது. ஒரு கோசம் நமது கண்ணீரைக் கறந்துவிடுகிறது. ஒரு பெயரை விசுவசிக்க நாங்கள் தூண்டப்படுகிறோம். உரத்த உணர்ச்சிவசப்பட்ட குரலில் முழங்கப்படும் உரைகள் நம்மைத் தரையில் வீழ்த்திவிடுகின்றன. நாங்கள் உண்மையில் அரசாங்கத்தின் மூளையால் சிந்திக்கத் தூண்டப்படுகிறோம். ஊடகங்கள் அரசுகளின் கைகளில் இருக்கும்போது அது வெகுசுலபமாக நிறைவேறிவிடுகிறது. அரசுகள் மக்கள் சுயமாகச் சிந்திப்பதை விரும்புவதில்லை. அரச மூளையால் சிந்திக்க மறுப்பவர்களின் வாழ்வுரிமை பறிக்கப்படுகிறது.

தனிமனிதனொருவன் கொலையொன்றினைச் செய்வானாயின் அரசியந்திரத்தின் பல்வேறு கூறுகளும் இணைந்து அவனுக்கு ஆயுட்தண்டனையோ தூக்குத்தண்டனையோ வழங்கி,சட்டம்-ஒழுங்கினைக் காப்பாற்றுகின்றன. அதே வன்முறையை வலுக்குன்றிய சிறுபான்மை இனங்கள்மீது வலுவார்ந்த அரசுகள் கட்டவிழ்த்துவிடும்போது அது பயங்கரவாதத்திற்கெதிரான போர் என்ற புனிதத்தன்மையடைந்துவிடுகிறது. அத்தகைய கூட்டுப்படுகொலைகளுக்கோ பாலியல் வன்கொடுமைகளுக்கோ தண்டனையளிப்பார் யாருமில்லை. கொலைக்கு உடந்தையாக இருந்தவர்களும் ஊக்குவித்தவர்களும்கூட ‘அரசதிகார அறங்களின்படி’ அதியுத்தமர்களாகவே அறிவிக்கப்படுகிறார்கள். சட்டம் - ஒழுங்கு என்ற வார்த்தைகள் ஆட்களுக்கேற்றபடி பச்சோந்தித்தனமாக நிறம்மாறுவது இப்படித்தான்.

ச.பாலமுருகனின் ‘சோளகர் தொட்டி’யில் அரச பயங்கரவாதத்தின் நிர்வாணம் கொடூரமாக வெளிப்பட்டிருக்கிறது. வன்னி முள்ளிவாய்க்காலிலிருந்து தப்பியோடி வந்த மக்களிடம் அதையொத்த ஆயிரமாயிரம் கதைகள் இருக்கும். விடுதலைப் புலிகளின் ‘வீழ்ச்சி’யின் பின்னால் சில எழுத்தாளர்கள் செய்துவருவதுபோல முதுகுசொறிவதற்காக மட்டும் எழுதுகோலைப் பயன்படுத்தாத உண்மையாளர்கள் சிலர் எஞ்சியிருந்து, அவர்களது உயிருக்கு உத்தரவாதம் எதிர்காலத்தில் வழங்கப்படுமாயின், அந்தக் கடைசி நாட்களில் அரசபயங்கரவாதப் பூதம் அந்த எளிய மக்களை எப்படிச் சாவை நோக்கி அழைத்துப்போனது என்ற விபரங்கள் வெளிவரக்கூடும்.

ராஜீவ் காந்தி கொலைவழக்கில் குற்றஞ்சாட்டப்பட்ட நளினி கொடியதும் நெடியதுமான பத்தொன்பது ஆண்டுகளாகச் சிறையிலடைக்கப்பட்டிருக்கிறார். அவருடைய விடுதலைக்காக கவிஞர் தாமரை இரண்டாண்டுகளுக்கு முன் கையெழுத்து இயக்கம் ஒன்றை நடத்தி, அதைக் கலைஞர்வரை கொண்டு சென்றிருக்கிறார். ‘நளினியை விடுதலை செய்யவேண்டும்’என்று கையெழுத்திட்டவர்களில் கவிஞர்களான தமிழச்சி,சல்மா,கனிமொழி,வைரமுத்து,பா.விஜய் இவர்களும் உள்ளடக்கம். “கலைஞரை அணுகுவதைக்காட்டிலும் நீங்கள் இந்த விடயத்திற்காக மத்திய அரசை அணுகலாமே”என்று கனிமொழி அப்போது தாமரைக்குப் பரிந்துரைத்திருக்கிறார். விடுதலை இராசேந்திரன் அவர்களின் வார்த்தைகளில் கூறுவதானால், தந்தை குறித்த கவிஞர் கனிமொழியின் முன்னனுமானத்தை புறந்தள்ளி, நன்மையே விளையுமென்ற எதிர்பார்ப்போடு கவிஞர் தாமரை, கலைஞரை அணுகியிருக்கிறார். அப்போது மதிப்பிற்குரிய தமிழினத்தலைவர் கலைஞர் கருணாநிதி அவர்கள் அளித்த வாக்குறுதியை கீற்று.காம் நடத்திய கூட்டத்திலே தாமரை நினைவுகூர்ந்தார்.

“நளினியை விடுதலை செய்வதில் எனக்கு எந்தவொரு ஆட்சேபணையும் இல்லை. அவ்விடயம் சோனியா அவர்கள் (மத்திய அரசு) சம்பந்தப்பட்டது. அவர்களுக்கு ஆட்சேபணை இல்லையென்றால் நளினியை விடுதலை செய்வதில் எனக்கும் ஆட்சேபணை இல்லை.”

தாமரையை அடுத்து கூட்டத்தில் பேசிய விடுதலை ராசேந்திரன் கலைஞரது வாசகங்களின் உள்ளர்த்தத்தைச் சரியாகப் புரிந்துகொண்டு இப்படிச் சொல்கிறார்.

“கலைஞருடைய அறிவுரைக்கழகம் டெல்லியில்தான் இருக்கிறது என்பதை, கனிமொழி மிகச்சரியாக அறிந்துவைத்திருக்கிறார். அதை, கவிஞர் தாமரைதான் அறிந்துகொள்ளவில்லை.”

நளினி விடுதலை விவகாரத்தில் சுப்பிரமணியசுவாமியுடைய வார்த்தையான ‘தேசத்திற்கு எதிரான குற்றம்’என்ற வார்த்தையை தமிழக அரசு தூக்கிப்பிடித்துக்கொண்டு ஆடுவதாக தாமரை குற்றஞ்சாட்டினார். நளினியை விடுதலை செய்யக்கூடாது என்பது தமிழக அரசின் முன்முடிவு என்கிறார்.

மத்திய அரசு நீதிபதியிடம் கேட்டால், “இது மாநில அரசால் கையாளப்படவேண்டியது”என்கிறாராம்.

ஆக, நளினியின் விடுதலை என்பது மாநில அரசின் அதிகார வரம்பிற்குட்பட்டதாக இருந்தும் அவரை விடுதலை செய்ய தமிழக அரசால் ‘நியமிக்கப்பட்ட’ சிறைத்துறை ஆலோசனைக் குழு எட்டுக் காரணங்கள் சொல்லி அவரது விடுதலையைப் ‘பரிந்துரைக்கவில்லை’என்றிருக்கிறது. அந்தக் காரணங்களை தமிழக அரசம் ஏற்றிருக்கிறதாம்! ‘நீ ஆமாம் போட்டால் நான் இல்லையென்றா சொல்வேன்?’ அன்று கூட்டத்தில் பேசிய அனைவரும் அந்த எட்டுக் காரணங்களையும் ‘காமெடிக் காரணங்கள்’என்றே குறிப்பிட்டார்கள். அந்தக் காரணங்கள் கீழ்வருமாறு:

1.நளினி மிகக் கடுமையான குற்றம் புரிந்துள்ளார். முக்கிய குற்றவாளிகளுக்கு அடைக்கலம் கொடுத்துள்ளார். இந்தக் கொலையில் முக்கிய குற்றவாளியாக நளினி உள்ளார். முன்னாள் இந்தியப் பிரதமர் ராஜீவ் காந்தியைக் கொலை செய்யும் திட்டம் ஏற்கெனவே நளினிக்குத் தெரிந்திருக்கிறது.

(இவ்வழக்கில் சிறையிலடைக்கப்பட்டு விசாரிக்கப்பட்டபின் விடுதலை செய்யப்பட்ட நளினியின் சகோதரன் பாக்கியநாதன் தனது வாக்குமூலத்தில் ‘சிறீபெரும்புதூர் கூட்டத்திற்குச் செல்லும்வரை தனது சகோதரி நளினி ராஜீவ் கொலைமுயற்சி பற்றி அறிந்திருக்கவில்லை’ என்று சொல்லியிருக்கிறார். )

2.நளினியின் மனப்பான்மை மாறவில்லை. அவர் இதுவரை குற்றத்தை ஒப்புக்கொள்ளவுமில்லை. மன்னிப்பும் கேட்கவில்லை.)

(தாமரை கேட்கிறார்: “இதை ஒரு காரணமாகக் கூறுகிறார்களே… அப்படியானால், குற்றத்தை ஒப்புக்கொண்டு மன்னிப்பும் கேட்டிருந்தால் விடுதலை செய்திருப்பார்களா?”)

3.நளினியின் தாய், சகோதரர் விடுதலை செய்யப்பட்டுள்ளனர். நளினி வெளியில் வந்து தங்குவதற்கு அவருடைய பெற்றோர்கள் பொறுப்பேற்பதாகவும் கூறியுள்ளனர். ஆனால், அவர்கள் ஏற்கெனவே சிறையில் இருந்ததைக் கவனத்தில் கொண்டுள்ளோம்.

(சிறையில் இருந்தவர்கள் விடுதலையானபோதிலும் குற்றவாளிகளே என்று இதற்குப் பொருள்கொள்ளலாமா? அவர்கள் திருந்தி -குற்றம் இழைத்திருந்தால்- வாழ்வதற்கான வாய்ப்பு ஜனநாயக நாடு என்று சொல்லப்படுமொன்றில் வழங்கப்படலாகாதா?)

4.நளினியின் பெற்றோர் கங்கை அம்மன் தெருவில் தங்கியிருக்கிறார்கள். அது வி.ஐ.பி.க்கள் வசிக்கும் இடம். அமெரிக்கத் தூதரகம் போன்ற முக்கியமான அலுவலகங்கள் இருக்கக்கூடிய இடமாக அது இருக்கிறது. அங்கு தங்கினால், சட்டம் - ஒழுங்கு பிரச்சனை ஏற்படக்கூடும்.

(இம்மாநகரத்தில், இம்மாநிலத்தில் கங்கை அம்மன் தெருவொன்றுதான் இருக்கிறதா? பத்தொன்பதாண்டுகள் சிறையில் இருந்து தனது வாழ்வைத் தனிமையிலும் வெறுமையிலும் கரைத்த ஒரு பெண்ணால், சிறையில் பிறந்த தனது ஒரே குழந்தைக்குத் தாயாக மட்டுமே இருக்கவிரும்புவதாக அரசிடம் இறைஞ்சும் ஒரு பெண்ணால் சட்டம் - ஒழுங்கு பிரச்சனை ஏற்படக்கூடுமாம். ஐயகோ! குற்றங்களேதுமற்ற புனித நகரமே!)

கூட்டத்தில் பேசிய அருள் எழிலன் கேட்கிறார்:

“நளினியை விடுதலை செய்தால் மவுண்ட் றோட் பற்றி எரிந்துவிடுமா என்ன?”

5.ஒரு குழந்தைக்குத் தாயாக இருப்பதையே நளினி விரும்புகிறார் என்ற கோரிக்கையை ஏற்கமுடியாது.

(தாயாக இருப்பதற்கு பரிந்துரை தேவையில்லை. பரிவு மட்டுமே போதுமானது.)

6. 18 ஆண்டுகள் சிறையில் இருந்தவர் என்பதற்காக முன்கூட்டியே விடுதலை செய்யவேண்டும் என்பதையும் ஏற்கமுடியாது.

(நளினியின் தண்டனைக்காலம் என்பது முடிவிலியாக நீண்டுகொண்டே இருக்கிறது. அது ஆட்சியாளர்களின் மனநிலைக்கேற்ப நீடிக்கும்.)

7.இதற்கு முன்னால் நளினியின் செயல்கள், நடவடிக்கைகள் ஆகியவைகளை ஆராய்ந்துள்ளதால், முன்கூட்டியே அவரை விடுதலை செய்ய முடியாது.

(??????)

8.அவரைப் பரிசோதித்த மனநல மருத்துவரும் விடுதலை செய்யலாம் என்று உறுதியாகக் கூறவில்லை.

(‘உறுதியாக’என்ற சொல்லை அவதானியுங்கள். மேலும், மனநல மருத்துவரும் இவ்வகையான வழக்குகளில் அரசின் விருப்புவெறுப்புகளுக்குக் கட்டுப்பட்டவரே.)

நாங்கள் வயிறுபுடைக்க நன்றாகச் சாப்பிடவேண்டும். கழிப்பறை உபாதைகளை நாங்கள் விரும்புவதில்லை. எங்கள் உறக்கத்திற்குப் பங்கம் நேர்வதையும் பொறுப்பதற்கில்லை. அரசாங்கம் வழங்கும் செய்திகளை, அரசாங்கம் வழங்கிய தொலைக்காட்சிகளில் பார்ப்பதற்கு நாங்கள் அனுமதிக்கப்பட்டிருக்கிறோம். அரசின் உதடுகளால் பேசுகிற ஊடக நிறுவனங்களால் எடுக்கப்படும் - அதிமானுடர்களைக் கதாநாயகர்களாகக் கொண்ட திரைப்படங்களைப் பார்ப்பதனோடு நிறைவடைந்து படுக்கைக்குச் செல்கிறோம். எப்போதும் எவராவது ஆடிக்கொண்டிருக்கும் தொலைக்காட்சி ‘சானல்’கள் எங்கள் உயிர்நிலைகளோடு தொடர்புடையவை என்பதையும் மறப்பதற்கில்லை. அவற்றை எங்களிடமிருந்து பிடுங்கிவிட்டால் நாங்கள் பைத்தியங்களாக வீதிகளில் சுற்றியலையவும் சாத்தியங்களுண்டு.

நளினி என்பவர் பத்தொன்பது ஆண்டுகளாக சிறையிருப்பதைக் குறித்து நமக்கு யாதொன்றுமில்லை. அவருக்கு ஒரு குழந்தை இருக்கிறது; சிறையில் பிறந்த அந்தக் குழந்தை இப்போது வெளிநாட்டில் வாழ்கிறது. அதற்குத் தன் தாயை வந்து பார்த்துச் செல்ல ‘விசா’அனுமதி மறுக்கப்பட்டிருந்தது என்ற செய்திகளெல்லாம் நமது அன்றாட வாழ்வை எவ்விதத்திலும் பாதிக்கப்போவதில்லை.

ஏனெனில், நாங்கள் மாநகரில் கதவடைத்து வாழும் தனிமனிதப்புழுக்கள்!

ஊடகங்களால் நஞ்சூட்டப்பட மறுக்கிறவர்களும் யாதொன்றும் செய்வதற்கில்லை. உயிர் அமிழ்து! அரசு பற்றிய தமது அதிருப்திகளை, கருத்துக்களை, விமர்சனங்களை வெளியில் கொட்டுவதற்கு வழியற்றவர்கள், அவற்றைத் தமது குடல்களில் அடக்கிவைத்து கழிப்பறைகளில் வெளியேற்றுவதே உயிர்த்திருக்கவும் வெளியுலாவவும் ஒரே வழி.

அதிகாரத்தின் ‘ஆக்டோபஸ்’கரங்கள் எமது அசிரத்தையான அன்றாட வாழ்வை நோக்கி நீளும்போது, எவ்வளவோ கவனமாக இருந்தும்கூட நம்மையறியாமல் சிந்திவிட்ட ஒரு கருத்துத் துளிக்காக நமது வீடு ஒருநாள் துப்பாக்கிகளால் சுற்றிவளைக்கப்படும்போது, சமூக அறிவும் அக்கறையுமற்ற மொண்ணையர்களாக நாம் ‘வாழும் வாழ்வை’ப் பார்த்து ஏனையோர் எள்ளிநகையாடும் நாள் வரும்போது, அதிகாரங்களை நோக்கி எறிந்திருக்கவேண்டிய கேள்விகளை நமதுடலுக்குள்ளேயே பதுக்கிவைத்த முடைநாற்றம் நமக்கே தாங்கமுடியாமல் போகும்போது… நாம் என்ன செய்யப் போகிறோம்?

அஃதொன்றும் அத்தனை சிரமமானதில்லை.

‘உலகத்தமிழ் செம்மொழி மாநாடு’ போன்ற அனஸ்தீஸியாக்கள் வழியாக மக்களை ‘நினைவிழக்க’ச் செய்வதெப்படி என்பதை அரசுகள் நன்றாகவே தெரிந்துவைத்திருக்கின்றன.