தமிழிசை! நான் உன்னைப் பார்க்க விரும்பவில்லை....

அவளை நான் முதன்முதலில் பார்த்தபோது, நான்கு வயதைத் தொட அவளுக்கு இரண்டு மாதங்களிருந்தன.அடர்ந்த தலைமயிர் சுருள்சுருளாக முகம்மறைத்துத் தொங்கிக்கொண்டிருக்க, இருபது வயது மதிக்கத்தக்க இயக்கப் பெடியனொருவனின் கைகளில் பெண்டுலம் போல ஆடிக்கொண்டிருந்தாள். தன்னைக் கீழே இறக்கிவிடச்சொல்லி கைகால்களை ஒருகணமேனும் நிறுத்தாமல் ஆட்டிக்கொண்டிருந்தாள்.

"இந்தப் பிள்ளையைச் சமாளிக்கிறதெப்பிடி எண்டு எனக்குத் தெரியேல்லை அக்கா..."என்று சிரித்தபடி தன் தாய் புதியவளான என்னிடத்தில் முறையிடுவதை வெட்கம் பரவிய கண்களுடன் ஓரக்கண்ணால் பார்த்துக்கொள்ளவும் அவள் தவறவில்லை.ஆனாலும், தன்னை இறக்கிவிடச்சொல்லி அடம்பிடிப்பதை நிறுத்தினாளில்லை.

அவள் ஒரு பட்டுப்பந்து அல்லது பிறந்து சில நாட்களே ஆன ஆட்டுக்குட்டி என்று சொல்லலாம். அப்படியொரு துள்ளும் சொல்லால் அவளைக் குறிப்பிடுவதே பொருத்தமாக இருக்கும். அந்த இளம் கால்களின் வேகத்துக்கு ஈடுகொடுக்கமுடியாமல் களைத்துப்போய் இடுப்பில் கைகளை வைத்தபடி பிரமித்தாற்போல நிலா நிற்பது இப்போதும் எனக்கு நினைவிலிருக்கிறது.

"நானும் எத்தினையோ பிள்ளையளுக்குப் பயிற்சி குடுத்திருக்கிறன். இவளொருத்தியை என்னாலை சமாளிக்க முடியாமல் இருக்குப் பாருங்கோ..."

அந்த இளம்தாயின் மஞ்சள் முகத்தில் அந்நாட்களில் பொலிந்த தாய்மையின் கனிவும் செல்லக்கண்டிப்பும் மறக்கக்கூடியனவல்ல. அதுவொரு மகிழ்ச்சியும் பெருமையும் சின்னதாய் கோபமும் கலந்த அழகான சலிப்பு.

வெயில் கொழுத்தும் இதேபோன்றதொரு பின்மதியநேரத்தில் எனக்குப் பக்கத்தில் படுத்திருந்து என்மீது ஒரு காலைத் தூக்கிப் போட்டபடி தமிழிசை எனக்கொரு கதை சொன்னாள்.

நரியைக் காகம் ஏமாற்றிய கதை!

"காகம்தானே ஏமாந்தது தமிழிசை... நரி ஏமாந்ததெண்டு நீங்கள் சொல்லுறீங்கள்... அதெப்பிடி?"கேட்டு வைத்தேன்.

"இது நான் எழுதின கதை அன்ரி" அவள் நான் நம்பவில்லையோ என்ற யோசனையோடு என் கண்களைப் பார்த்தாள்.

"ஓ அப்பிடியா... அப்பிடியெண்டால் சரி"

குதூகலம் அவளது பட்டுக்கன்னங்களில் பரவுவதை நான் பார்த்தேன்.

பத்துக்கும் மேற்பட்ட கதைகளை அவள் தன்வசம் வைத்திருந்தாள். எல்லாம் முடிவு மாற்றப்பட்ட கதைகள். அவளுக்கு செம்மையாக, கோர்வையாகக் கதைசொல்லத் தெரிந்திருந்தது. கேட்டுக்கொண்டிருக்கிற ஆள் அடிக்கடி 'ம்'கொட்டவேண்டும்.

"பிள்ளைக்கு ஆர் இப்பிடிக் கதையெல்லாம் சொல்லித் தாறது?" கொஞ்சம் நெருங்கிவிட்டேனென்று தோன்றிய ஒருநாளில் இரகசியமாகக் கேட்டேன்.

அவளது முகத்தில் ஒரு குறுஞ்சிரிப்புப் படர்ந்தது. பெரிய வட்டக் கண்களில் குழந்தைகளால் மட்டுமே காணக்கூடிய உலகம் விரிந்தது. சின்னஞ்சிறிய உலகுக்கே உரித்தான இரகசியம்... அவள் பதில் சொல்லவில்லை.
நிலாவிடம் சொன்னபோது அவள் விழுந்து விழுந்து சிரித்தாள்.

"அவள் அப்பிடித்தானக்கா... எல்லாக் கதையளையும் மாற்றி மாற்றிச் சொல்லுறாள். ஒருவேளை அவள் உங்களைப் போல எழுதக்கூடிய ஆளா வரக்கூடும்"பெருமிதத்தில் மேலும் அழகாகத் தெரிந்தாள் நிலா.

--- --- ---
சண்டை முற்றி மாத்தளன் பகுதியில் சனங்கள் ஒதுங்கியபோது, நிலாவோடு தொலைபேசியில் பேசக் கிடைத்தது. என்னையறியாமல் முதல் எழுந்த கேள்வி தமிழிசை பற்றியதாக இருந்தது.

"தமிழிசை எங்கை நிலா?"

"போன மார்கழி மாசமே அவளை அம்மா, தங்கச்சியோட அனுப்பிப்போட்டம் அக்கா"குரலில் கண்ணீர் வழிந்தது.

"நீங்கள்...?"

"தமிழை அனுப்பினதே இவருக்குப் பிடிக்கேல்லை... நான் போகமாட்டன்।என்ன நடந்தாலும் எங்கடை சனங்களோடைதான் வாழ்வோ... சாவோ..."

துப்பாக்கி வேட்டுச் சத்தம் அவளை வழிமொழிந்தது. குண்டுகள் நிலமதிர விழுந்து வெடிக்கும் ஓசை கேட்டது.

"அக்கா! பிறகு எடுங்கோ... நான் போறன்"

கடைசிக் கதை அதுதான்.மே மாதம் - வாளேந்திய சிங்கமும் தூணேந்திய சிங்கமும் ட்ராகனும் திட்டமிட்டு வன்னியைத் துடைத்தழித்தன. பிறகொருநாள் யாரோ சொன்னார்கள் அவள் 'போய்விட்டதாக'. அவரும் போனார். ஆறேகால் அடி உயரமான ஆகிருதி சீருடையில் சிதைந்துகிடந்ததை நான் இணையத்தளங்களில் பார்த்தேன்.

மனம் செத்துப்போவதென்றால் என்னவென்று எங்களுக்கு இப்போது நிதர்சனமாகத் தெரிகிறது.

எளிமையும் புத்திசாலித்தனமும் கனிவும் தீரமும் நிறைந்த என் தோழி இனி இல்லை என்கிறார்கள். அவளது விருந்தோம்பலை நான் இனிமேல் அனுபவிக்கமாட்டேன் என்றும் அதை நான் நம்பித்தானாக வேண்டுமென்றும் சொல்கிறார்கள். நான் மனம் பிறழ்ந்துபோவேனோ என்று அஞ்சுகிறேன். அவளும் நானும் தனித்திருந்து எங்கள் விடுதலையைப் பற்றி நம்பிக்கையோடு கதைத்த நிலாக்கால இரவுகளை நான் என்றென்றைக்குமாக இழந்துபோனேனா? தமிழிசை சொன்ன கதைகள் போல யாவும் தலைகீழாகிப் போனதா?

"நிலா! இனி உங்களை நான் பார்க்கமாட்டேன் என்று இவர்கள் சொல்வதை என்னால் நம்ப முடியவில்லை. போர்க்களங்களில் அதிசயங்கள் நடக்கத்தான் நடக்கின்றன. நீங்கள் தப்பி எங்காவது உயிருடன் இருப்பீர்கள் என்பதை இப்போதும் நான் மனப்பூர்வமாக நம்புகிறேன். நான் உங்களைக கடைசியாகப் பார்த்த அன்று பச்சை நிறத்தில் 'பற்றிக்'சட்டை அணிந்து கண்களில் பிரிவுத்துயர் பெருக்கெடுக்க வாசற்கடப்படியில் நின்று கையசைத்தீர்கள். நீங்கள் எங்கோ உயிருடன் இருக்கிறீர்கள். வாஞ்சையால் மலர்ந்த முகத்துடன் 'என்ரை பிள்ளைகள்'என்று உங்கள் போராளிகளைப் பற்றி நீங்கள் என்னோடு கதைக்கும் நாளுக்காக நான் காத்திருக்கிறேன்"

தமிழிசை! உன்னைப் பற்றிய நினைவுகளிலிருந்து நான் தப்பியோடிவிட நினைக்கிறேன். ஒரே ஆறுதல் நீ எங்கோ உயிரோடு இருக்கிறாய் என்ற உறுதியான தகவலே. ஆக்கிரமிப்பாளர்களால் குடல் கிழிக்கப்பட்ட குழந்தைகளின் உயிரற்ற உடல்கள் இரவுகளில் என்னை உறங்க விடுவதில்லை. ஞாபகங்களால் மீண்டும் மீண்டும் வெட்டுப்பட்டுத் துடிதுடிக்கிறது மனம்.

தமிழிசை! உன் தாயின் தாயிடமும் சித்தியிடமும் வளரும் உன்னை நான் அவளன்றித் தனியாகச் சந்திக்க விரும்பவில்லை. 'அம்மாவும் அப்பாவும் எங்கே?'என்ற உன் இடையறாத கேள்விகளால் அவர்கள் எந்நிலத்தில் துயருறுகிறார்களோ நானறியேன். கண்ணீர்தோய்ந்த பொய்களுடன் வளரும் பிள்ளையே! வெடித்தெழும் குமுறல்களை மறைவிடத்தில் கொட்டித்தீர்த்துவிட்டு உன்முன் நடிப்பதற்கு அவர்கள் ஒவ்வொருநாட்களும் தங்களைத் தயார்ப்படுத்தியாகவேண்டும். புதிது புதிதான பொய்களை அவர்கள் கண்டுபிடித்தாக வேண்டும்.

உனக்குள்ளிருந்த ஆட்டுக்குட்டி இப்போது வெளியேறிவிட்டிருக்கும்.நீயொரு இறப்பர் பந்தெனக் குதித்தோடுவதை நிறுத்திவிட்டிருப்பாய். சொல்லப்படாத உன் கதைகள் உனக்குள் இறுகியிருக்கவும் கூடும்.

குழந்தைகளால் போரைப் புரிந்துகொள்ள முடியாது. அவர்களுக்குத் தியாகமோ துரோகமோ தெரியாது. புலியெதிர்ப்பு - ஆதரவு, தனிநாடு, இறையாண்மை, ஐக்கியம், நல்லிணக்கம், இனவெறி எதையும் அவர்களால் புரிந்துகொள்ள முடியாது. அவர்களுக்குத் தெரிந்ததெல்லாம் தாயின் மார்புக் கதகதப்பு. தந்தையின் தோள்க் கணப்பு.

குழந்தைகளின் கேள்விகளிலிருந்து பரவும் சாபம் காரணர்களைச் சூழட்டும்! சூழட்டும்!

தமிழிசை! என்னருமைக் கதைசொல்லியே! இனியொருபோதும் நான் உன்னைச் சந்திக்க விரும்பவில்லை.