அஞ்ஞாதவாசம்

நேற்றொரு சனவெள்ளத்தில் மிதந்தேன்
ஒரு துளிப் புன்னகையுமற்று
கடந்துபோகிற மனிதர்கள் வாழும்
அந்நியத் தெருக்களில்
அடையாளமற்றவளாக சபிக்கப்பட்டுள்ளேன்.
என்னைக் குறித்து அவர்களும்
அவர்கள் குறித்து நானும்
அறியாதொரு மாநகரின் தனிமை.

உனது சிகரங்களிலிருந்தபடி
எனது பள்ளத்தாக்குகளின்
மலர்களையும் ஓடையையும் பாடாதே…!
பரிச்சயமற்றது பசுமையெனினும்
பாலைநிலமென நீண்ட மணல்பரத்திக் கிடக்கிறது.

தொப்பூள் கொடியுமில்லை
தொலைந்து நிமிர்ந்த நகருமில்லை
நான் முகமற்றவள்…
எந்த மலையிடுக்கிலோ
எந்த நதிக்கரையிலோ
விரித்த பக்கங்கள் படபடத்துக் கலங்க
இல்லாதொழியலாம் எனதிருப்பு.

என்னைப்போலவே அலையட்டும்
நிறைவுறாத என் பாடல்களும்.
தன்னிரக்கத்தில் கரைந்த சொற்களை
எனக்குப் பிறகு கொண்டாட
நீயும் வரவேண்டியதில்லை.