வெயில் எழுதியது…

கூடுகையில் துணையிழந்த பாம்பினைப்போல

சினம் தழலும் விழிகளுடன்

துரத்தி வருகிறது கோடை

தெருச்சண்டியனாய்

வலுச்சண்டைக்கிழுக்கும் சூரியனுக்கஞ்சி

வீட்டிற்குள் நுழைகிறேன்

ஒவ்வொரு அறையும் அயர்ந்துகிடக்கிறது

வெயிலின் விசாரணையில்.

அதீதமான துயரம்,கோபம்,மகிழ்ச்சி எல்லாவற்றையும் உறிஞ்சுதாள்போல தனக்குள் இழுத்துக்கொண்டு, அடுத்த கட்டத்திற்கு நகர்த்திவிடும் தன்மையது எழுத்து. ஆனால், அதைக்கூடச் செய்யவொட்டாமல் சிந்தனையின் ஈரத்தை உலர்ந்துபோகச் செய்யும் இந்த வெக்கையுடன் மல்லுக்கு நிற்பதிலேயே இந்நாட்கள் கரைந்துகொண்டிருக்கின்றன. எந்நேரமும் மின்விசிறிகளின் தொணதொணப்பின் கீழ் இருக்கக் கட்டளையிட்டிருக்கும் இக்கனற் காலமானது, சொற்களின் ஊற்றுக்கண் மீது அழிச்சாட்டியமாக அமர்ந்து அடைத்துக்கொண்டிருக்கிறது.

காலநிலை, கண்ணுக்குத் தெரியாத கோலொன்றினைக் கையில் ஏந்தியபடி மனோநிலையை ஆண்டுகொண்டிருக்கிறது. மழைக்காலத்தில் மனசு குளிரோடையாகிவிடுகிறது. நடக்கும் இடங்களெல்லாம் பூ மலர்ந்து கிடக்கிறது. மெல்லென சிறகு விசிறிக் கிளையமரும் பறவைகள் தம் குரலெனும் திவலைகளால் விடியலின் வாசல் தெளிக்கின்றன. எவரையும் கடிந்துகொள்வதற்கு முன் யோசிக்கிறோம். மாறாக கோடை தன் வெம்மையை மனிதருக்குள் கடத்துகிறது. வெயிலின் கண்களால் பார்த்து, வெயிலின் உதடுகளால் பேசும்படியாகிறது. அது கொலைக்கும் தற்கொலைக்கும் தூண்டுகிறது. பைத்தியக்காரர்களை உருவாக்குகிறது. காதலைப் பொசுக்குகிறது. கண்ணீரையுமா அது உறிஞ்சிவிட்டது…? ஒரு கையசைப்பு தானுமின்றி மௌனமாக நிகழும் பிரிவுகளை சாத்தானைப்போல இந்த வெயில் ஆசீர்வதிக்கிறது.

அவசரகாலச் சட்டம் பிரகடனப்படுத்தப்பட்ட நகரமொன்றில் துப்பாக்கி ஏந்தியலையும் இராணுவத்தானைக் கண்டு பீதியோடு ஒளிவதைப் போன்றிருக்கிறது பதைத்தபடி வேகவேகமாகத் தெருவில் நடந்துபோகிறவர்களின் முகம். மண்டைக்குள் அமிலக்குழம்பென இறங்கித் தகிக்கும் இந்த வெப்பத்திலிருந்து குளிர்நிலமொன்றிற்குத் தப்பித்து ஓடிவிட முடிந்தவர்கள் பாக்கியவான்கள். (அப்படியானால் பாக்கியவதிகள் எங்கே போவார்கள்?)

கோடை இத்தனை குரூரமாகிவிட்டதற்கு இயற்கைச் சமநிலையைக் குழப்பிய மனிதன்தான் காரணம் என்று நொந்துகொண்டார் நேற்றொரு நண்பர். மரங்களை வெட்டி மழையைத் துரத்திவிட்டோம். மரத்தால் ஆன கதவுகளுக்குள்ளிருந்து, மரத்தால் ஆன மேசையிலமர்ந்து, மரக்கூழால் ஆக்கப்பட்ட காகிதத்தில் ‘மழை’என்ற சொல்லை எழுதிப் பார்ப்பதற்குப் பதிலாக ‘முட்டாள்’என்று எம்மைக் குறித்தொரு வார்த்தையை எழுதிப் பார்க்கலாம் என்று தோன்றுகிறது.

குளிரூட்டப்பட்ட வீடுகளிலிருந்து புறப்பட்டு, குளிரூட்டப்பட்ட கார்களில் பயணித்து, குளிரூட்டப்பட்ட நீண்ட அறைகளுக்குள் பிரவேசித்து போத்தல்களில் அடிக்கப்பட்ட குடிநீர் சகிதம் அனல் தெறிக்கும் வார்த்தைகளால் ‘நாற்காலி’க்கு அடிபட்டுக்கொண்டிருப்பவர்களுக்கு எல்லாக் காலமும் இளவேனில்தான். ஆனால், நடைபாதைவாசிகளின் மீது காலநிலையும் கருணை காட்டுவதில்லை. மாரியில் காலடியில் வெள்ளம் சுழித்தோட உட்கார்ந்தபடி உறங்குவதும், கோடையில் நெருப்புக் கங்குகளாய் உடலில் இறங்கும் வெயிலைச் சகித்தும் சபித்தும் இருப்பதும் வாழ்வின் பெறுமதி மற்றும் பொருள் குறித்துக் கேள்விகளை எழுப்பத் தூண்டுவன. குறைந்தது மூன்று தடவைகளேனும் குளிக்கத் (குளிக்கும் வழக்கம் உடையவர்களை :)) தூண்டுகிறது இக்கொடுங்கோடை. தண்ணீர் வண்டியை எதிர்பார்த்து வெற்றுக் குடங்களுடன் வரிசையில் காத்திருக்கும் இம்மாநகரத்து கடைக்கோடி மக்களுக்கோ ஒருவேளை குளிப்பென்பதும் ஆடம்பரம்தான்; அதிகபட்சம்தான்.

வெயில் ஊற்றப்பட்டிருக்கும் சுவர்களால் வீடொரு நெருப்புத்துண்டாகிறது. வீட்டின் ஒவ்வொரு அறைக்குள்ளும் அந்தரித்து அலைய வேண்டியதாயிருக்கிறது. எப்போதும் குளிரூட்டப்பட்ட அறைக்குள் இருப்பதற்கு குற்றவுணர்வைக் கழற்றிவைக்கவேண்டியிருக்கிறது. வீட்டு விலங்குகளை வளர்ப்பதற்கே போதுமான மிகச்சிறிய அறைகளில் வாழ விதிக்கப்பட்டிருக்கும் நகரவாசிகள் மழைக்காலம் வரை உயிர்த்திருப்பது அதிசயத்திலும் அதிசயம்தான். தெருவில் நடந்துபோன சாரதியொருவர் வெயிலின் கொடுமை தாளாமல் விழுந்து இறந்தார் என்ற செய்தியைப் படித்தபோது, ‘இப்படிக்கூட நடக்குமா…’ என்றிருந்தது. ஆனால் நண்பர்களே! சென்னை வெயிலில் சில தடவைகள் வெளியில் போய்வந்தபிறகு அது குறித்த வியப்பு தீர்ந்துவிட்டிருக்கிறது. தெருவில் நடந்துசெல்பவர்கள் தண்ணீர் நனைக்கப்பட்ட கைக்குட்டைகளை நெற்றியின்மேல் போட்டுக்கொண்டு போகிறார்கள். வெற்றுப் பாதம் தகிக்க நடந்துபோகிறவர்களைப் பார்த்துத் தலையைக் குனிந்துகொள்ளுமளவிற்கே நமது மனிதாபிமானம் இருக்கிறது. மேலும், இந்த இரக்கம் ஒரு சோடி செருப்புடன் முடிந்துவிடாதென்ற உள்ளுணர்வின் குரலுக்குச் செவிசாய்க்க வேண்டியுமிருக்கிறது. வாங்கிக் கொடுக்கவியலாமற் போன செருப்பை மனசுக்குள் சுமந்துகொண்டலைய வேண்டியிருக்கிறது.

வெயில் குடித்த சுவர்களுக்குள்ளிருந்தபடி, அடுத்த வளவிற்குள் ஒரே ஆறுதலாக இருந்து தலையசைக்கும் வேம்புகளைப் பார்க்கிறேன். இலைகளில் ஒரு துளியும் இல்லைக் களைப்பு. போதாததற்கு கபில நிறத்தில் துளிர்கள் வேறு. அந்தப் பச்சையில் முகம் புதைத்துப் பின் தலைதூக்கிப் பார்க்க இந்தக் கோடை கடந்துபோய் விட்டிருந்தால் எவ்வளவு நன்றாகவிருக்கும்!