சொல்லாத சொல்

நமது உரையாடலின் முடிவுப்புள்ளியில்

தொடங்குகிறது அழுத்தமான மௌனம்.

அள்ளிக்கொள்ளவியலாத

இளவேனில் நிறங்கள்

முழுவதுமாய் உள்ளிழுக்கவொண்ணா

மல்லிகை வாசனை

குழந்தையொன்றின் உள்ளங்கால்களை

எத்தனை முத்தமிட்டும் எஞ்சியிருக்கும்

அதீத அன்பினையொத்திருக்கிறது அது.

எனதொரு சொல்லின் மீதேறி

நீ இந்தக் கோடையைக் கடந்துவிடலாம்

துருவேறிய என் தனிமையின் தாள்களை

உனதொரு பாடல் திறந்துவிடலாம்

பூட்டப்பட்ட அறையினுள்

விலங்கென அலைகிறது வேட்கை

மௌனம் படபடவென்றடிக்க

மூச்சுத்திணறலுடன்

சடாரென நமது புனித அறைகளுக்குள்

பாய்ந்தோடி விடுகிறோம்

இறுக்கமான கவசங்களின் கீழ்

தட்டையாகிறது உடல்

இந்த உடலை வானத்தை நோக்கி

எய்துவிட முடியாதா அன்பே!

நீயும் நானும் பாதுகாப்பாய்

யன்னல் வழியே பார்த்துக்கொண்டிருக்கிறோம்

படியும் இடம்தேடி மிதந்துகொண்டிருக்கும்

வண்ண நீர்க்குமிழியை.