கிளிநொச்சி: இழந்துதான் போவோமோ…?

எல்லா தேவதைகளும் கைவிட்டுவிட்டனவோ என்ற ஆற்றாமையும் எதையேனும் பற்றிக்கொண்டு எழுந்துவிடவேண்டுமென்ற துடிப்பும் ஒருசேர இயங்கி குழப்பகரமான, இருண்ட மனோநிலைக்குள் தள்ளியிருக்கின்றன. ஆனையிறவும் ஆக்கிரமிப்பாளர்களின் கையில் வீழ்ந்துவிடும் என்று செய்திகள் கூவிக்கொண்டிருக்கின்றன. ஏற்கெனவே தென்னிலங்கையின் வீதிகளில் பட்டாசுகள் வெடித்து இனிப்புகள் வழங்கி ‘கிளிநொச்சி வெற்றி’கொண்டாடப்பட்டுக்கொண்டிருக்கிறது.

வெற்றியின்போது (அவர்கள் கொள்ளும் பொருளின்படி) இருக்கவேண்டிய நிதானமும் பொறுப்புணர்வும் அற்று, அற்பத்தனமான அதிரடி அறிவிப்புகள், ஆர்ப்பாட்டங்கள், களியாட்டங்களில் கொழும்பு மூழ்கிக்கொண்டிருக்கிறது. எத்தனை தடவை கிளிநொச்சி கைமாறியிருக்கிறது என்ற வரலாற்றை மறந்து பித்துநிலையில் பிதற்றிக்கொண்டிருக்கிறார்கள். ‘எதிரிகளிடமிருந்து கிளிநொச்சியை மீட்டுவிட்டோம்’என்று இராணுவ உயரதிகாரி ஒருவர் ஊடகங்களுக்குச் செவ்வி வழங்கிக்கொண்டிருக்கிறார். இத்தனை துயரத்திற்கிடையிலும் ‘யாருடைய நிலத்தை யார் மீட்பது?’என்ற வெஞ்சினம் கலந்த சிரிப்பு பீறிடுகிறது. சொல்பவனின் கயமையில் வெகுள்கிறது நெஞ்சம். தென்னிலங்கையும் அவர்களது.. வடகிழக்கும் அவர்களதே! ஆக, 'தமிழர்கள் வந்தேறு குடிகள்’ என்று சந்திரிகா அம்மையார் வாய்மொழிந்தது உண்மையாகிறதல்லவா?

ஆண்டாண்டு காலமாக தமிழர்களுடையதாய் இருந்த பூர்வீக மண்ணை, தமிழெனும் அமிழ்து சொரிந்த நிலத்தை, வீரமும் அர்ப்பணிப்பும் நிறைந்த போராளிகள் உலவித் திரிந்த பூமியை, தமிழர்களின் நிர்வாக மையமாகச் செயற்பட்ட ஒரு மாதிரி நகரத்தை, நள்ளிரவிலும் பெண்கள் பயமற்று வீதிகளில் திரியக்கூடிய அளவிற்கு பாதுகாப்பு மிகுந்திருந்த ஒரு பகுதியை ‘எமதென்று’ஒருவன் உரைக்கக் கேட்பது கொடுமையிலும் கொடுமை! தற்காலிகமாக கிளிநொச்சியை இழந்ததிலும் வலி தருவதாக அவ்வார்த்தைகள் அமைந்திருந்தன.

இழப்பும் பின்னடைவும் சிந்திக்கும் திறனிலிருந்து உணர்ச்சியின் பாதாளத்திற்குள் நம்மைத் தள்ளிவிடுகின்றன. ஆம்…! நூங்கள் நம்பியிருந்தோம். இம்முறையும் இழக்கோம் என்று நம்பியிருந்ததற்கு விடுதலைப் புலிகளின் தீரம் மற்றும் நுட்பமான படைநகர்த்தல்கள் காரணமாக இருந்தன. இராஜதந்திரப் பின்வாங்கல்கள் தோல்விகள் ஆகாதென்று தெரிந்தபோதிலும் வலிக்கத்தான் செய்கிறது. களத்தில் நின்று உயிரைக் கொடுப்பவர்களுக்கும் காயப்பட்டுத் துடிப்பவர்களுக்குமில்லாத வலியா எங்களுக்கு? பட்டினியாலும் இழப்புகளாலும் இடப்பெயர்வுகளாலும் துரத்தப்பட்டு, 'ஓடுவது என்றைக்கு ஓயும்? இனி இடம்பெயர்ந்து செல்ல இடமில்லையே?'என்ற கேள்விகளுடன் குறுகியதொரு நிலப்பகுதிக்குள், வானத்திலிருந்து பொழியும் குண்டு மழைக்குள் ஏங்கிக் காத்திருக்கும் இலட்சக்கணக்கான மக்களுக்கில்லாத மனக்கிலேசமா எங்களுக்கு? எனினும், இருண்ட மனத்தோடு அந்த நாள் கழிந்தது. இழவு விழுந்த வீடு போல ஒரு வெறுமை கவிந்துவிட்டது. ஊடகங்களுக்கு நல்ல தீனி. ஓயாமல் உரைத்தபடியிருந்தன. தாய்மண்ணில் வேரை விட்டு உலகெங்கும் விழுதெறிந்த எல்லாத் தமிழர்களின் மனங்களும் அன்றைக்கு வலித்திருக்கும். ஒரு பயங்கரவாதக் குழுவென ஆட்சியாளர்களால் வர்ணிக்கப்பட்ட விடுதலைப் புலிகளைப் பின்னடையச் செய்ய எத்தனை வல்லரசு நாடுகளின் ஆயுத உதவிகள், பயிற்சி வழங்கல்கள், கடனுதவிகள், நேரடியான இராணுவப் பிரசன்னங்கள், தாங்கிப் பிடித்தல்கள், தட்டிக்கொடுப்புகள்!

‘நம்பிக்கையோடிரு மனமே நம்பிக்கையோடிரு’ தற்சமாதானங்களாலும் தாளமுடியாதபோது எங்களைக் கைவிட்டவர்களின்பால் கவனம் திரும்புகிறது. ஈற்றில் ஈழத்தமிழர்கள் எல்லா ஆட்சியாளர்களாலும் வஞ்சிக்கப்பட்டுவிட்டார்கள். ‘தொப்பூள் கொடி உறவு’என்று மூச்சுக்கு முந்நூறு முறை சொன்ன வார்த்தைகள் பொருளற்று காற்றில் அலைந்து திரிவதுபோல ஒரு பிரமை. அந்த வார்த்தைகளை ஆட்சியிலிருக்கிறவர்கள் பிரயோகிக்கக் கேட்கிறபோது ‘விதியே விதியே…’என்ற சலிப்பு மேலிடுகிறது. தொப்பூள் கொடிகளின் சலசலப்பு இந்திய மத்திய அரசில் மயிரளவு சலனத்தையும் விளைவிக்கவில்லை. இலங்கை எத்தனை தடவை கழுத்தில் ஏறி மிதித்தாலும் செல்லப்பிள்ளையின் பிஞ்சுப்பாதங்கள் நெஞ்சில் படும்போதெழும் குறுகுறுப்பாக எண்ணி மீண்டும் மீண்டும் அள்ளி அணைத்துக்கொண்டு கொஞ்சிக்கொண்டிருக்கிறது இந்திய அரசு.

எங்கள் குழந்தைகளின் உடலுள் ஓடிய குருதி தெருவில் ஓடியதை தொலைக்காட்சிகளிலும் குறுந்தட்டுக்கள் வழியாகவும் பார்த்தீர்கள். எங்கள் பெண்கள் வன்புணரப்பட்டு தொடைகளின் இடுக்குகளில் இரத்தம் வழியக் கிடந்த காட்சிகளையும் கண்டிருப்பீர்கள். உயிரும் உடலும் கொண்டுலாவியவர்கள் ஒரே குண்டில் சதைத்துணுக்குகளாகவும் குருதிச்சேறாகவும் மாறியதையும் நீங்கள் பார்த்திருக்கக்கூடும். எங்கள் தெருக்கள் நிறமழிந்து சாம்பல் மேடுகளாக மாறியதையும் நீங்கள் அறியமாட்டீர்களா? எல்லாம் அறிந்தும் எங்களை ஏன் கைவிட்டீர்கள்? இந்தியாவை எப்போதும் வம்புக்கிழுக்கும் பாகிஸ்தானை, அச்சுறுத்திக்கொண்டேயிருக்கும் சீனாவை, அமெரிக்காவின் செல்லப்பிள்ளையான இஸ்ரேலை நாங்கள் நம்பியிருக்கவில்லை. மொழியாலும் இனத்தாலும் பாரம்பரியத்தாலும் ஒன்றேயான இந்தியாவைத்தான் நம்பியிருந்தோம். இத்தனைக்குப் பிறகும் நம்பிக்கொண்டிருக்கிறோம்.

பல்லாயிரக்கணக்கான பாடைகள் போனபிறகும் இன்னமும் நாற்காலிகள்தான் பிரதானமாயிருக்கின்றன என்பதை தமிழக அரசு நிரூபித்துக்கொண்டிருக்கிறது. தன்னைக் கடந்து போகும் ஒவ்வொருவரையும் பசியின் விழிகளால் நிமிர்ந்து பார்க்கும் ஒரு பாதையோரச் சிறுவனைப்போல, ஆர்ப்பாட்டமான அறிவித்தல்களின்போது நம்பிக்கையின் கீற்று எட்டிப்பார்க்கிறது. பாராமுகமாகக் கடந்துபோகும் பாதசாரிகளைக் கண்டு அச்சிறுவனின் விழிகளில் ஒளி அணைந்துபோவதைப் போல, அதிகாரத்துடனான தமிழக அரசின் சமரசங்களைப் பார்க்கும்போதில் நம்பிக்கையும் செத்துப்போகிறது. அதட்டிக் கேட்குமளவு அதிகாரமிருந்தும் மத்திய அரசின் முன் அடிபணிந்துகொண்டிருப்பதன் பொருள் புரியாத புதிரன்று. ‘கடந்த காலங்களில் செய்தோமே… செய்தோமே..’என்பது, இப்போது பசியோடிருக்கிறவனைப் பார்த்து ‘நேற்றைக்குச் சோறு போட்டேனல்லவா?’என்று விரட்டுவதற்கு ஒப்பாயிருக்கிறது. வார்த்தைகளால் கண்ணீரைத் துடைக்கமுடியும் என்பது சாதாரண பிரச்சனைகளுக்குச் சரியாக இருக்கலாம். மரணம் வீட்டுக்குள் வந்து விருந்தாளியாக உட்கார்ந்துகொண்டிருப்பவர்களுக்கு வார்த்தை முழக்கங்கள் எந்தவிதத்தில் உதவும்? ஒரு பருக்கையாகக்கூட அது பயன்படாது என்பதுதான் உண்மை. இசையை அருந்தி சாதகப் பறவை உயிர்வாழ்ந்திருக்கலாம்... வார்த்தைகளை உண்டு மனிதர்களால் உயிர்தரித்திருக்க முடியாதென்பதை அறியாதவர்களா நம்முடைய அரசியல்வாதிகள்?

கைவிடப்பட்ட, துரோகிக்கப்பட்ட மனோநிலையில் இறந்தகாலத்தின் அற்புதங்களில் சாய்ந்துகொள்கிறோம். சாத்தான்கள் சிலவேளைகளில் ஆசீர்வதிக்கப்பட்டிருக்கலாம்... அதனால் தேவதைகள் சபிக்கப்பட்டதாகப் பொருளில்லை. போர் வேறொரு கட்டத்திற்கு நகர்ந்திருக்கிறது. களம் மாறியிருக்கிறது. அவ்வளவுதான். மரபுப்போர் முறையிலிருந்து கெரில்லாப் போர்முறைக்கு விடுதலைப் போராட்டம் தள்ளப்பட்டிருக்கிறது. இன்னொரு வகையில் சொன்னால் வட கிழக்கில் மட்டும் நடந்துகொண்டிருந்த போரானது இப்போது தென்னிலங்கைக்கும் நகர்த்தப்பட்டிருக்கிறது. இனி நிழலைக் கண்டும் அஞ்சவேண்டிய துர்ப்பாக்கியத்துள் சிங்கள ஆட்சியாளர்கள் வாழவேண்டியதாக இருக்கும். சற்று மிகைப்படக் கூறின் மிதித்து நடக்கும் புல்லும் வெடிக்கும். ‘கட்டிலுக்குக் கீழும் கரும்புலி இருப்பான். கவனம்’என்றொரு கவிஞர் சொன்னது இங்கு நினைவில் கொள்ளத்தக்கது. மறுவளமாக கொழும்பிலும் ஏனைய சிங்களப் பகுதிகளிலும் வாழும் தமிழர்கள் ஒடுக்குமுறையின் குரூர முகத்தை எதிர்கொள்ள வேண்டிவரும் என்பதில் ஐயமில்லை. சுற்றிவளைப்புகளும் கைதுகளும் சித்திரவதைகளும் ஆட்கடத்தல்களும் முன்பைக் காட்டிலும் தீவிரமடையும்.

கிளிநொச்சியைப் போன்று இன்னும் இன்னும் தற்காலிக பின்னடைவுகள் நீடிக்கலாம். இருப்பினும் உயிரிழப்புகளைத் தவிர்த்து பின்னோக்கி நகர்ந்ததன் பின்னால் இருக்கும் சூட்சுமத்தை ‘அவரன்றி’ யாரறிவார்? இத்தனை முட்டுக்கொடுப்புகளோடு முட்டிமோதி ஒரு குறிப்பிட்ட காலப்பகுதியினுள்ளேயே ஆயிரக்கணக்கான இராணுவத்தினரைக் காவுகொடுத்து ஒரு சூனியப் பகுதியை வென்ற கோழைத்தனத்திற்குப் பதிலடி கிடைக்கும் வரையில் ஆக்கிரமிப்பாளர்கள் கொண்டாடிக்கொண்டிருக்கட்டும்.

கவிஞர் பா.அகிலனின் கவிதை வரிகள் இவ்விடத்தில் ஞாபகத்தில் வருகின்றன.

ஆனால்,

கருகிப்போன புற்களிற்கு

இன்னும் வேர்கள் இருப்பதை,

கைவிடப்பட்ட பாடல்

சொற்களின் மூலத்துள் அமர்ந்திருப்பதை

நீ அறிவாயா?

குருதி படர்ந்து மூடிய

கடலின் ஆழத்துள்

இன்னும்

எங்களின் தொன்மச் சுடர்கள் மோனத்திருப்பதை

நீயும் அறியாது விடின்

இன்றறிக.

‘ஓராயிரம் ஆண்டுகள் ஓய்ந்து கிடந்தபின்’

ஓர் நாள் சூரியன் எழுந்து

புலர்ந்ததாம்.

பா.அகிலனின் ‘பதுங்குகுழி நாட்கள்’கவிதைத் தொகுப்பிலிருந்து…(குருத்து வெளியீடு)