மரணக்கூடு திரும்பும் பறவைகள்....

ஞாபகக்கிணற்றின் ஆழத்துள்ளிருந்து
சுரந்தபடி இருக்கும் ஊற்றினை
‘உயிர்ப்பயம்’ என்ற ஒற்றைச்சொல்லால்
மூடாதே என் அம்மா!

அச்சம் சுமந்தலையும் காற்று…
கிணற்றில் மிதந்த பிணம்…
அகதிமுகாம்களில் கரைந்துமறையும் மனிதர்கள்…
நடுநிசியழகை விழுங்கும்
நாய்களின் குரைப்பொலி…
எல்லாம் சரிதான்
எனின்
காகக்கூட்டிலிருந்து கொத்தி விரட்டப்படும்
குயில்குஞ்சு நான் அம்மா!

உயிர்சுமந்து அலைபவளை
ஊருக்குத் திரும்பவிடு.

கருணைப் பசுமையிலா
பாழ்வெளியில்
குந்தவொரு மரமுமிலை
அந்தரத்து வானத்தில்
நெடுங்காலம் சஞ்சரிக்கவியலாது.

உயிர்த்தெழுவதாய்ச் சொன்ன
பீனிக்ஸ் பறவைகளின்
கரிந்துபோன சிறகுகளை
பொறுக்கிக் களைத்தேன்
போதும் இனித் திரும்புகிறேன்.

பெருமிதவெளிச்சம் அணைந்த விழிகளும்
துரோகிக்கப்பட்ட இதயமும்
தீர்ந்துபோன சொற்களுமாய்
வாழ்வென்ற பெயரில்
எப்படியோ நாட்களை நாம்
எரித்துவிட்டுச் சாகலாம்.

உன் மூக்குத்திக்கல் பதிய
முத்தமிட்டு வாவெனச் சொல்.

பளிங்குமாளிகை முன்
தொட்டிச்செடியாயிருப்பதிலும்
எனது தாழ்வாரத்தினோரம்
சிறுபுல்லாய் சீவித்தல் சுகம் அம்மா.

முள்ளிவாய்க்கால் குருதி தொட்டு
எழுதப்படவிருக்கும்
‘செம்மொழி’யின் பேரிரைச்சல்
செவிகிழித்து நெருங்குது கேள்!
மரணக்கூடெனினும்
என் மண் இனிது தாயே
மறுக்காதே! வருகின்றேன்.