ஒரு தன்னிலை விளக்கம்

வலைப்பதிவு நண்பர்களுக்கு வணக்கம். தங்களது தொடர்ந்த வாசிப்புக்கும் வரவேற்பு மற்றும் பின்னூட்டங்களுக்கும் நன்றி. ‘பெண்: நீண்டு செல்லும் கண்ணீர்ப்பாதை’என்ற எனது அண்மைய பதிவைப் பற்றி உங்களோடு நான் பேசவிரும்புகிறேன். வாசிப்பவர்களின் வருகையை அதிகரிப்பதற்காக நிச்சயமாக இந்தப் பதிவை நான் போடவில்லை. அத்தகைய மலிவான தந்திரங்களைக் கடந்து வந்துவிட்டதாகவே என்னைப்பற்றி நினைத்துக்கொண்டிருக்கிறேன். குரங்கு வைத்து வித்தை காட்டி கூட்டம் சேர்ப்பதல்ல எனது நோக்கம். அத்தகு செயல்கள், எழுத்து என்னும் உன்னதத்தைத் (அல்லது உன்னதம் என நம்பிக்கொண்டிருப்பதை) தரம்தாழ்த்தும் என்பதை உறுதியாக நம்புகிறேன்.

அண்மையில் என்னோடு பேசிய ஒரு நண்பர் கேட்டார்: “ஆணாதிக்கம் உங்களது வாழ்க்கையை அழித்துவிட்டதா…? என்ன காரணத்தினால் நீங்கள் இப்படி எப்போதும் பெண்களுக்குச் சார்பாகவே எழுதுகிறீர்கள்…?” என்று. அந்தக் கேள்வி என்னை வெகுவாகப் பாதித்தது. ‘ஆணாதிக்கத்தினால் வாழ்க்கை அழிக்கப்பட்டவரால் மட்டும்தான் அவ்விதம் எழுதுதல் இயலுமா’ என்பது என்ற கேள்வியை மட்டுமே அவரிடம் என்னால் கேட்கமுடிந்தது. மிகுந்த அயர்ச்சியாக இருந்தது. எழுதும் கதையை எழுதுகிறவரோடு பொருத்திப் பார்க்கும் தன்மையிலிருந்து எப்போது விடுபடப் போகிறோம் என்று தெரியவில்லை. பாலியல் தொழிலைப் பற்றி கதை எழுதுகிறவர் ஒரு பாலியல் தொழிலாளராக இருக்கவேண்டுமென்றோ, ஓரினச்சேர்க்கையாளரைப் பற்றி எழுதுகிறவர் ஓரினச்சேர்க்கையாளரில் ஒருவர் என்றோ, மதுவைப் பற்றியும் கலவியைப் பற்றியும் அதிகமாக எழுதுகிறவர் குடி மற்றும் காமத்தில் அதீத நாட்டமுள்ளவர் என்றோ எடுத்துக்கொள்வதற்கொப்பானதுதான் இதுவும். மிகுந்த ஆரோக்கியமான சிந்தனைகளையுடைய ஒரு மனிதரை, எனது ஆக்கங்களின் முதல் வாசகரை, நல்ல நண்பரை வாழ்க்கைத்துணையாகக் கொண்டிருக்கும் என்போன்றவர்களை இத்தகு கேள்வி எவ்விதம் பாதிக்கும் என்பதை உங்கள் சிந்தனைக்கு விட்டுவிடுகிறேன்.

மற்றவரின் வலியை என்னால் எடுத்துக்கொள்ள முடியாதுதான். ஆனால், மற்றவரின் வலியைக் குறித்து ‘அவளுக்கு வலிக்கிறது’ என நான் பேசலாம் அல்லவா…? இல்லையெனில், ஆறறிவு, மனிதம், கருணை என்றெல்லாம் பேசிக்கொண்டிருந்து என்ன கிழிக்கப்போகிறோம் என்று தெரியவில்லை.

‘நீ பெண் பெண்’என நினைவுபடுத்திக்கொண்டேயிருக்கும் ஒரு காலகட்டத்தில் வாழ்வது சிரமமானதுதான். கடைசியாக வாசிக்கக் கிடைத்த ‘உயிர்மை’இதழில் கவிஞர் மனுஷ்ய புத்திரன் அவர்கள் எழுதியிருப்பதுபோல ‘இன்னும் ஐம்பதாண்டுகளில் நாம் ஒரு சிவில் சமூகத்தை வந்தடைந்துவிடுவோம்’என்ற நம்பிக்கையை நானும் நம்ப முயல்கிறேன்.

எழுத்து என்பது சமூகத்தை அவதானிப்பதிலிருந்து பிறக்கிறது என்பதில் உங்களுக்கு நம்பிக்கை இருக்கிறதோ இல்லையோ எனக்கு இருக்கிறது. நான் அவதானித்த சமூகம் ஆண்-பெண் என்ற பாரபட்சங்களால் ஆனது. வளரும்போது வீட்டிலும் வெளியிலும் ஒலிக்கக் கேட்ட வார்த்தைகள், பார்த்த சினிமாக்கள், நாடகங்கள், புத்தகங்கள், குடும்பங்கள் எல்லாம் எல்லாமே ஆச்சரியப்படத்தக்கவிதமாக, பெண்களுக்கு அநீதி இழைப்பதாகவே இருந்தன. பழமொழிகள், புராணங்கள் இன்னும் ஒரு படி மேலே சென்று வெறுப்பேற்றின.

மனைவியை அடித்துத் துன்புறுத்தும் உரிமையை திருமணம் தனக்கு அளித்திருப்பதாக சந்தேகத்திற்கிடமின்றி நம்பும் ஆண்கள்: மது அருந்திவிட்டு கையில் ஒரு கட்டையோடு மனைவியைத் துரத்தித் துரத்தி அடித்து வீழ்த்தும் ஆண்களைப் பல தடவைகள் கண்டிருக்கிறேன். மனைவியின் முதுகில் சவாரி செய்துகொண்டு அவள் கூந்தலை ஒரு கையால் சுற்றிக் கடிவாளம் போல பற்றிக்கொண்டு மறுகையால் ஓங்கி ஓங்கி முதுகில் அறைந்த மிருகத்தைக் கண்டிருக்கிறேன். ‘நான் ஆம்பிளை… நான் ஆம்பிளை’என மணிக்கு நான்கு தடவையாவது அறிவித்துக்கொள்ளும் பெரிய மனிதர்களை நான் பார்த்திருக்கிறேன்.
மனிதம், நாகரீகம், பண்பாடு, சுயமதிப்பு….மண்ணாங்கட்டி எல்லாம் வீட்டுவாசலுக்கு வெளியேதானா என்று குமுறியிருக்கிறேன். (அதற்காக வீதி வரை விரட்டிச் சென்று தாக்கமாட்டார்கள் என்றில்லை.)

எழுதிக்கொண்டு போகும்போது ஒரு விடயத்தை மறந்துவிடுவேன் என்பதனால் இப்போதே சேர்த்துக்கொள்கிறேன். இரண்டு ஆண்டுகளுக்கு முன்பு விடுதலைப்புலிகளின் கட்டுப்பாட்டிலுள்ள வன்னிப்பகுதியில் விசுவமடு என்ற இடத்திற்குச் சென்றிருந்தேன். நான் தங்கியிருந்த உறவினரின் வீட்டுக்குப் பக்கத்து வீட்டுக்காரர் ஒவ்வொரு மாலையிலும் அங்கே இங்கேயென்று தலைகாட்டிக்கொண்டே இருப்பார். அன்று மாலை அவரது ‘அசுமாத்தத்தை’க் காணவில்லை. எங்கேயென்று கேட்டேன். ஒவ்வொரு இரவும் மதுவருந்திவிட்டு வந்து மனைவியை அவர் துன்புறுத்துவாரெனவும் முதல் நாள் இரவும் அந்தக் ‘கூத்து’நடைபெற்றதாகவும் அதைக் காணச் சகிக்காத யாரோ ஒருவர் முறைப்பாடு செய்ததன் பேரில், காலையில் அவரை விடுதலைப்புலிகளின் காவற்துறை வந்து பிடித்துக்கொண்டு போய்விட்டதாகவும் சொன்னார்கள். நீங்கள் என்ன சொன்னாலும் சரி… அங்கொரு தேசம் மலருமானால் காந்தி சொன்னதுபோல நள்ளிரவிலும் பெண்கள் தைரியமாக நடமாடக்கூடிய ஒரே தேசம் அதுவாகத்தானிருக்கும். இப்போதும் அப்படித்தானிருக்கிறது என்பதை அறிந்தவர்; அறிவர்.

ஒரு பெண்ணை அவளது ஒப்புதலின்றி காமத்தோடு தொடுவது எத்தகைய வலிமிக்கது என்பதை உணர்ந்தவர்கள் அறிவர். பாலியல் பண்டமாகத் தான் பார்க்கப்படுவதென்பது சுயமதிப்பை அழித்து தீரா மனவிருளில் ஆழ்த்திவிடும். நெரிசல் மிகுந்த பேரூந்துகளில் பயணம் செய்யும் பெண்களின் தலையும் உடையும் மட்டும் கசங்குவதில்லை. ‘ஐயோ! பணப்பற்றாக்குறையால் இதையெல்லாம் சகித்துக்கொள்ளவேண்டியிருக்கிறதே…!’என்ற ஆதங்கத்தைக் கேட்கும்போதெல்லாம் வருத்தமாக இருக்கும். சென்னை மாநகரத்தில் இயங்கிக்கொண்டிருக்கும் மென்பொருள் நிறுவனங்களில் பணியாற்றும், இருள் சூழ்ந்தபின் பணி முடித்து வீடு திரும்பவென ஆட்டோவில் ஏறிய பெண்களிற் சிலர் எதிர்கொண்ட அனுபவங்கள், இப்படிக்கூடவா இழிவுசெய்ய முடியும் எனப் பதைக்கவைத்தன. வன்புணர்ச்சி என்ற வன்முறையைப் பெண்கள்மீது பிரயோகிக்கும் உரிமையை ஆண் என்ற பிறப்புரிமையால் தான் பெற்றிருப்பதாக தனிப்பட்டவர்கள் நினைத்துக்கொள்வதற்கு ‘ஆம்பிளை அவனுக்கென்ன’என்ற சமூகத்தின் ஒருதலைப்பட்சமான கண்ணோட்டமும் ஒருவகையில் காரணந்தான்.

ஏதோ இந்தியாவிலும் இலங்கையிலும்தான் இவ்விதமாக நடந்துகொண்டிருக்கிறது என்று நாம் நினைத்துக்கொண்டிருக்கிறோம். உலகம் முழுவதும் அரசியலில், இலக்கியத்தில், அலுவலகத்தில், அறிவியலில் ஆண்-பெண் என்ற பாரபட்சங்கள் தொடர்ந்துகொண்டுதானிருக்கின்றன.

கனடாவில் புலம்பெயர்ந்து வாழும் குடிவரவாளர்களிடையே மனவுளைச்சல், மனவிறுக்கம் காரணமாகத் தற்கொலை செய்துகொள்பவர்களின் எண்ணிக்கை அதிகரித்துக்கொண்டே செல்வதாக எனது தோழி கடந்த வாரம் கூறினா. அதைப் பற்றிப் பேசுவதாயின் தனிக்கட்டுரைதான் எழுதவேண்டும்.

ஒரேயொரு கேள்விக்கு தன்னிலை விளக்கம் அளிக்கப்போய் மதிப்பிற்குரிய சில வலைப்பதிவாளர்கள் கூறுவதுபோல ‘புலம்பலாக’நீண்டுவிட்டது எனது பதிவு. எல்லாவற்றுக்கும் ‘தன்னிலை விளக்கம்’அளிக்கமுடியாதுதான். கூடாதுதான். என்றாலும் ‘உனக்கு வீடு சரியில்லை என்பதால்தான் இப்படி எழுதுகிறாயா..’என்ற கேள்வி எனது சுயத்தைச் சுட்டுவிட்டது. எனது இனிய நண்பரை நான் ஏதோவொரு வகையில் காயப்படுத்துகிறேனோ என்று தோன்றிவிட்டது.

சிகை திருத்துபவரின் குப்பையைக் கிளறினால் மயிர் மயிராக வரும் என்பார்கள். சிலவேளைகளில் இந்தச் சமூகத்தை நினைக்கும்போது அந்த ஒற்றைச் சொல்லைச் சொல்லிவிட்டுப் போய்க்கொண்டே இருக்கலாம் போன்ற துக்கம் மேலிடுகிறது.