பழைய கவிதை ஒன்று

ஒரு மாதத்தின் முன் வாங்கிய புத்தகங்களை எடுத்துப் புரட்டியபோது ‘பறத்தல் அதன் சுதந்திரம்’என்ற கவிதைத் தொகுப்பு அல்லது தொகுப்புக் கவிதைகள் அகப்பட்டது. இருபதாம் நூற்றாண்டின் தமிழ்ப் பெண் கவிதைகள் என்ற வகைக்குள் க்ருஷாங்கனி மற்றும் மாலதி மைத்ரி தொகுத்திருந்தனர். புரட்டிக்கொண்டு போனபோது தற்செயலாக எனது பெயர் (தமிழ்நதி அல்ல-இயற்பெயர்) தட்டுப்படவே மகிழ்ச்சி கலந்த வியப்படைந்தேன். ‘யாரிடத்தில் முறையிட’என்ற தலைப்பிலான அந்தக் கவிதை 2001ஆம் ஆண்டு எழுதப்பட்டிருந்தது. கணையாழி கனடா சிறப்பிதழில் வெளிவந்தது. அக்கவிதையை தெரிந்தெடுத்தவருக்கும் தொகுப்பில் சேர்த்தவருக்கும் காலம்தாழ்த்திய எனது நன்றி. பழையதுதான், பெரிய கவித்துவம் மிக்கதென்று சொல்வதற்கும் இல்லைத்தான். எனினும் பழைய கறுப்பு வெள்ளைப் புகைப்படத்தைப் பார்க்கும்போது எழுவதைப்போல அதன்பால் ஒரு நேசம் கிளர்ந்தது உண்மை. அது தந்த நெகிழ்வோடு பதிவில் இடுகிறேன்.

வானமும் ஏரியும்
கூடும் அழகு குறித்து
ஓடுகின்ற பேரூந்தில் வைத்தென்
தோழி சொன்னாள்.
இலையுதிர்கால மரங்களின்
நிறங்கள் பற்றி
வானொலியில் யாரோ ஆச்சரியப்படுகிறார்கள்.
மேலும்…
பனியின் வெண்மை குறித்தும்கூட.

என் பேனா மௌனித்திருக்கிறது.

வீதியோரத்தில் உறங்கும் குழந்தைகளை…
உயிரையே உண்டுயிர்க்கும் பசியை…
என்கூடப் படித்தவள்
கபாலம் பிளந்திறந்த கொடுமையை…
இன்னும்…
என் வீட்டுக் கிணற்றடிச் செம்பரத்தை
செத்துப் போனதை…
நாங்கள் திரும்பி வருவோமெனக் காத்திருந்து
எலும்புந்தோலுமாய் செத்துக்கிடந்த
நாய்க்குட்டியைப் பற்றி…
போகிற போக்கில் காதில் விழுகிறது.

என் பேனா செவிடாயிருக்கிறது.

உள்ளுலவும் ஒளியை
ஏந்திவரும் வழியில்
எந்தக் காற்றோ அணைக்கும்.
சங்கீதம் போல ஒன்று
உதடு தொடும் நேரம்
வெறும் சத்தமாய் தேய்ந்துபோகிறது.
அற்பாயுளில் மடியும் கவிதைகட்கு
கருவறையே கல்லறையாகிறது.
புணரும் பொழுதில் கூட
கடிகாரமே கண்களில் நிற்கிறது.

என் பேனா மலடாயிருக்கிறது.