கோடை இரவுகள்

அணைக்கவியலாத பெருந்தீயாய்

பகல் பற்றியெரிகிறது.

வெயிலுறிஞ்சிய சுவர்களுள்

ஒரு சொல்லும் உயிர்பெறாமல்

வீணே கரைகிறது காலம்.

பாதி இரவில்

மூளை கரைந்தொழுகும்

கனவைக் கலைக்கிறது

மின்வெட்டு.

நரம்புகளுள் ஓடுவது

குருதியில்லை; அனல்குழம்பே!

வெளியில்

ஓரிலையும் அசையவில்லை

நாய்களும் பேயுறக்கம்

சுடுகாட்டில் பிணமொன்று

தீவாயால் மினுக்மினுக்கென்று

அசைந்தசைந்து அழைக்கும்.

இரைந்து கடல் கூப்பிட

ஏதோ துயர் நினைவு....

பகிர

நீயுமில்லை! யாருமில்லை!

‘வான் பரந்த நட்சத்திரங்களுக்கு

வியர்க்குமா? வியர்க்காதா?’

இந்நேரம் எங்கேயோ

சைக்கிளில் பாய்ந்துழக்கி

ஓடி மறைகிறான்

ஒரு சிறுவன்.

நாளை அவன் கதைகளில்

மோகினிகள் உலவக்கூடும்.