நான் ஒரு பெண்… மேலும்… ஒரு பெண்தான்!

அன்புள்ள ராஜன்,

இப்போதெல்லாம் ஓரிடத்தில் தரிக்கவே முடிவதில்லை. செயலற்று ஒரு கணம்கூட அமரவும் முடிவதில்லை. எழுத்து, வாசிப்பு, சமையல், துப்பரவு, பாட்டு, பயணம், தொலைபேசி… எதிலாவது பொருத்திக்கொள்ளாமல் சும்மா அமர்ந்திருந்து யோசிப்பது குறைந்துபோய்விட்டது. எங்காவது எதற்காவது ஓடிக்கொண்டேயிருக்கும்படியாக ஒரு பிசாசு உள்நின்று என்னை விரட்டிக்கொண்டேயிருக்கிறது. ஏதோ மன அவசம், இன்னதென்று புரியாத துயரம். இல்லை… அது எனக்குப் புரிந்துதான் இருக்கிறது. எங்களுக்கு உரிமையுள்ள சாலைகளை இழந்து நாடோடிகளாக அலைவதைப் போன்ற துயரம் என்ன இருக்கிறது? இன்று பகல் வான்வழியாக மதுரையை வந்தடைந்தேன். ஊர்சுற்ற எனக்கு மட்டும் எப்படியோ காரணங்கள் கிடைத்துவிடுகின்றன. இம்முறை இலக்கியக் கூட்டம் என்றொரு சிறப்புக் காரணம்.

மேகக் கூட்டங்களுக்கிடையே வீட்டையும் தூக்கிக்கொண்டு பறந்துவந்தேன். எனது அறை விளக்குகள் எல்லாவற்றையும் ஞாபகமாக அணைத்தேனா என்று யோசித்தேன். பின்வாசல் கம்பிக்கதவை நினைவாகப் பூட்டினேன். மொட்டைமாடியில் காயப் போட்டிருந்த உடைகளை எடுத்துவைக்க மறந்துபோனது நினைவில் வந்தது. மின்சாரக் கட்டணத்திற்கு, இணையத்தொடர்புக்கு, பேருந்துக் கட்டணத்திற்கு பணம் கொடுத்தாயிற்று. பிள்ளைகளுக்கு சாப்பிட இடம் ஒழுங்குசெய்தாயிற்று. இரண்டு மணியானால் எங்கள் வீட்டை அண்ணாந்து பார்த்தபடி நிற்கும் தெருநாய்களுக்குக்கூட சாப்பாட்டிற்கு ஒழுங்குசெய்துவிட்டே கிளம்பிவந்தேன்.

ஆனாலும் வீடு என்னோடு வருகிறது. எத்தனை பாரம் அது! அது சீமெந்தும் கல்லும் கம்பியும் மரமும் மட்டுமல்ல; பெண்கள் அளவில் அதுவொரு ஆடை, செருப்பு, கைப்பை. வீட்டைப் பத்திரப்படுத்தாமல் தெருவில் இறங்கமுடியாது.

விதிவிலக்காக, திருமணத்திற்குப் பிறகு சிறகுகள் முளைத்த பறவை நான். கணவனே ஆத்மார்த்த தோழனாக அமைவதற்குக் கொடுத்துவைத்திருக்க வேண்டும் என்று சொல்லும் என் வார்த்தைகளில் ஏதோ இடறுகிறது. “கணவன் சிநேகிதனாக இருப்பது அவனுடைய கடமை; அது நான் உங்களுக்கு அளிக்கும் சலுகை அல்ல” என்பீர்கள். உள்ளுர பெருமிதந்தான். அவ்வாறு துணை கிடைக்காத பெண்களுக்காக நான் இரங்குகிறேன் ராஜன். காலில் ஈயக்குண்டாக எந்த உறவுமில்லை என்றபோதிலும், ஏன் இத்தனை குற்றவுணர்ச்சி? ஒருவேளை நான் ‘பெண்ணாக’வளர்க்கப்பட்டதாலா? பெண் எனும் ஞாபகம் கண்ணுக்குத் தெரியாத கால்விலங்காக கனத்துக் கிடப்பதிலிருந்து என்னை எப்போது விடுவித்துக் கொள்ளப்போகிறேன் என்று தெரியவில்லை. பயணங்களின்போது என்றில்லை; சமையலறை வெக்கையிலிருந்து தப்பிப்பதற்காக- அலுத்துச் சலித்த உணவுப் பட்டியலிலிருந்து ஒரு மாறுதலுக்காக உணவகத்திற்குச் செல்லும் நாட்களில் ஒரு குற்றவாளியைப் போலவே உணர்கிறேன். ‘இன்றைக்கு உங்கள் வீட்டில் என்ன சாப்பாடு?’என்று அன்றைக்கு யாராவது கேட்டுவிட்டால், நான் பொய்சொல்லத் தலைப்படுகிறேன். அறைகளுள் பொருட்கள் சிதறிக்கிடந்தால் ஏன் அத்தனை பதட்டமடைகிறேன் என்பது எனக்குப் புரியத்தானில்லை. அழுக்கடைந்த ஆடைகளை எனது மூளைக்குள் திணிப்பது யார்? கழுவப்படாத பாத்திரங்கள் ஏன் என்னைத் தொந்தரவு செய்கின்றன? அந்த 32 கேள்விகளுக்குப் பதிலளிக்கும்போது, ‘எனக்கு வைன் பிடிக்கும்’என்று சொல்லமுடியாமல் செய்த ‘ஒழுங்கான பெண்ணை’நான் ஒருநாளைக்குக் கொல்வேன் ராஜன்.

ஒழுங்கின் அரசியல் குரூரமானது. அது கையில் சாட்டையோடு வீடு முழுவதும் அலைகிறது. வெளியிலும் என்னைத் (எங்களை-பெண்களை) தொடர்கிறது.

‘நீங்கள் என்னை இப்படி வளர்த்திருக்கக்கூடாது’என்று சின்ன வயதில் அம்மாவை மனசுக்குள் கோபித்த பட்டியல் நீளமானது. ஆனால், இப்போது நினைக்கிறேன் “அம்மா! நீங்கள் என்னைப் போலல்லாது மூன்று வேளை சமைத்தீர்கள். இரவு எத்தனை மணியானாலும் அப்பாவுக்காகக் காத்திருந்து அவர் வந்தபிறகே சாப்பிட்டீர்கள். கோழிக்கறி வைக்கும் அன்று நாங்கள் எல்லோரும் சாப்பிட்டபிறகு மிஞ்சியிருப்பதை (மிஞ்சியிருந்தால்) மட்டுமே நீங்கள் சாப்பிட்டீர்கள். போதையில் அப்பா அடித்தாலும், திருப்பி ஒரு சொல்லும் பேசாதிருந்தீர்கள். ஊரைவிட்டுத் தனியாக எங்கும் போயறியாத பெண் நீங்கள். நான் நாடுவிட்டு வந்து எங்கெங்கோ அலைந்து, எங்கோ ஒரு நகரத்தின் விடுதியறையினுள் தனியாக அமர்ந்து இதை எழுதிக்கொண்டிருக்கிறேன்.”

ராஜன், எனது பிரார்த்தனை எல்லாம், எங்கள் பிள்ளைகளின் (பையன்களின்) மனைவிகளாவது பயணங்களின்போது வீடுகளைத் தூக்கிச் செல்லக்கூடாதென்பதுதான்.

கல்யாணி