‘பிரபாகரன்’ என்ற பெயர் காலச்சரிவில் புதையுறும் ஞாபகமா?

“ஒருவகையில் போராளியின் வாழ்வே ஒரு அழகிய கனவைப் போன்றது எனக் கூறலாம். கனவிலிருந்து விழித்தெழுதல் என்பது விடுதலை அடைவதுதான்”- மஹ்மூத் தார்வீஷ்

கண்கள் இரு நதிகளாய் பெருக்கெடுத்த பிரிவுகளை, இந்தக் கணமே பூமி பிளந்து நம்மை விழுங்கிவிடலாகாதா என்று உயிரை வெறுத்த கணங்களை, ‘இது பொய்… இது பொய்’என்;று நம்மை நாமே ஏமாற்றிக்கொண்டு பதறிக்கடந்த மரணங்களை காலம்தான் மறக்கடித்தது. அவ்வகையில் காலத்தை வணங்குதல் செய்வோம். ஆனால், காலத்தைச் செழுமைசெய்த மாமனிதர்களையும் அவர்தம் மகோன்னதக் கனவுகளையும் அந்தக் காலமே மறக்கடிக்குமெனில், காலத்தை வணங்கிய கைகளைக் கீழிறக்குவோம்.

‘பிரபாகரன்’என்ற பெயரில் ஒரு வசீகரம் இருந்தது. அந்த மந்திரச்சொல் உலகெங்கிலும் வாழ்ந்த கோடிக்கணக்கானவர்களை இயக்கியது. அவரைக் கண்ணால் காண்பதொன்றே இப்பிறப்பின் பெரும்பேறு என்று கருதிய மனிதர்களும் இருந்தார்கள். அவரை நினைக்குந்தோறும் பெருமிதமும் வீரமும் நன்றியுணர்ச்சியும் நெகிழ்வும் பரிவும் பரவசமும் புளகாங்கிதமும் புத்துணர்வும் பொங்கிவழியத் தூண்டும் அபரிமித ஆற்றல் பொருந்தியவராக அவர் விளங்கினார். பல்கலைக்கழகத்தில் எனக்கு வரலாற்றுப் பாடம் எடுத்த ஒரு பேராசிரியர் சொல்வார்: “நான் எவ்வளவோ கதைக்க வேண்டுமென்று நினைத்துக்கொண்டு அவரைச் சந்திக்கச் செல்வேன். ஆனால், அவரது கண்களைப் பார்த்ததும் எனக்கு எல்லாம் மறந்துபோய்விடும். பிரபாகரன் சொல்வதற்கு மேலும் கீழுமாகத் தலையை ஆட்டிக்கொண்டு அவர் முன் அமர்ந்திருப்பேன். அந்தக் கண்களின் ஈர்ப்பின் முன்னால், வார்த்தைகளிலுள்ள சத்தியத்தின் முன்னால், பேரறிவோடு கூடிய ஆளுமைக்கு முன்னால் என்னை மறந்து நான் கட்டுண்டு இருப்பேன்”. இப்படிச் சொன்னவர் சாதாரண மனிதரல்ல. உலக அரசியலைக் கரைத்துக் குடித்தவர். பின்னாளில் தமிழீழத்தின் அறிவுஜீவிகளில், விரல்விட்டு எண்ணத்தகுந்தவர்களில் ஒருவராகவும் சிறந்த அரசியல் ஆய்வாளராகவும் அறியப்பட்டார். சில காரணங்களால் அவரது பெயரை இங்கு குறிப்பிட முடியவில்லை. ஆளுமையின் மறுபெயர்தான் பிரபாகரன். மற்றுமொரு நண்பர் சொல்வார்: “சக மனிதர்களின் கால்களில் விழும் கேடுகெட்ட இழிசெயலை நான் ஒருபோதும் செய்யமாட்டேன். ஒருவர் மட்டுமே அதற்கு விதிவிலக்கு; அவர் எங்கள் ஒப்பற்ற தலைவர் பிரபாகரன்.”

1987ஆம் ஆண்டு இலங்கை அதிபராக இருந்த ஜே.ஆர்.ஜெயவர்த்தனாவும் இந்தியப் பிரதமராக இருந்த ராஜீவ் காந்தியும் இலங்கை-இந்திய உடன்படிக்கையில் கைச்சாத்திட்டதையடுத்து, புலிகள் தங்கள் ஆயுதங்களை ஒப்படைக்க ஒப்புக்காக முன்வந்தனர். அப்போது சுதுமலையில் நடைபெற்ற மாபெரும் பொதுக்கூட்டத்தில் விடுதலைப்புலிகளின் தலைவர் பிரபாகரன் உள்ளுக்குள் ஆற்றாமைபொங்க உரையொன்றை ஆற்றினார். அதைக் கேட்கவும் அவரைப் பார்க்கவுமென குடாநாட்டின் பல பகுதிகளிலிருந்தும் நான்கு இலட்சம் மக்கள் திரண்டுவந்தனர். எனக்கு நன்றாக நினைவிருக்கிறது. லொறிகளிலும் பேருந்துகளிலும் கார்களிலும் கால்நடையுமாக சாரிசாரியாக எங்கெங்கோவிருந்தெல்லாம் மக்கள் வந்து சேர்ந்தனர். கூட்டம் நடைபெறுவதற்கு சற்று தள்ளியே வாகனங்கள் நிறுத்தப்பட நாங்கள் நெருக்கியடித்துக்கொண்டு நடந்துபோனோம். ஒருவர் மீது மற்றவர் படாமல் நடக்கவே முடியாது. மரங்கள் மீதும் வீட்டின் கூரைகள் மீதும் பல்லாயிரக்கணக்கான ஆண்கள் அமர்ந்திருந்தனர். அன்றைக்கு அந்தக் கூட்டத்தை அங்கு இழுத்துவந்தது ‘பிரபாகரன்’என்ற பெயர்தான். அவர் என்னதான் பேசப்போகிறார் என்பதைக் கேட்கும் ஆவல்தான்.

குரல் தளுதளுக்க கண்கள் பளபளக்க அவர் பெயரை நெஞ்சுகொள்ளாத பரிவோடு உச்சரித்த இலட்சக்கணக்கான மக்கள் இன்றைக்கு மனமிடிந்து கிடக்கிறார்கள். எவருடைய வாழ்வும் வரலாறும் தன்னைப் போராட்டத்தை நோக்கிச் செலுத்தியதென்றும், தூண்டியதென்றும் பிரபாகரன் சொன்னாரோ- அந்த நேதாஜி சுபாஷ் சந்திரபோஸைப் போலவே அவருடைய ‘மறைவும்’அமைந்துபோன அதிசயத்தை என்னவென்பது?

‘பிரபாகரன் இருக்கிறாரா? இல்லையா?’என்பதுதான் தமிழர்களைப் பொறுத்தவரை இன்றைய மில்லியன் டொலர் கேள்வியாக இருக்கிறது. இருக்கிறார் என்றால் எப்போது தன்னை வெளிப்படுத்திக்கொள்வார்? இல்லையென்றால், இனி நம் கதி என்ன? சிங்கள பௌத்த மேலாதிக்க அரசின் கால்களை நக்கிப் பிழைக்கும் அடிமை நாய்களாக வாழ்ந்திருப்பது (அன்றேல் செத்துக்கிடப்பது) எத்தனை காலம்? ‘தமிழர்களுக்கான தீர்வுகள்’ என்ற பெயரில் ராஜபக்ஷே அரசால் அவிழ்க்கப்படவிருக்கும் ஊசிப்போய் முடைநாற்றமெடுக்கும் பொதிகளில் அணைந்துவிடுமா தாயகத்திற்கான தாகமும் பசியும்?

இப்போது சில இணையத்தளங்களின் தொனியே மாறிவிட்டது. ‘கடைசியில் போர் முடிந்துபோய்விட்டது. செத்தவர்கள் பட்டியலில் எங்களவர் பெயர் இல்லை. அந்தளவில் தப்பிவிட்டோம்’என்ற நிம்மதி அற்பத்தனமாக இருக்கிறது. அத்தோடு விடுதலைப் புலிகள் இயக்கத்தின் குறைபாடுகளைப் பட்டியலிட்டுத் தம்மை நடுநிலையாளராகத் தோற்றம் காட்டும் புதிய கலாச்சாரம் ஆரம்பித்திருக்கிறது. இதே குரலில், இதைவிடக் காட்டத்தோடும் காழ்ப்புணர்ச்சியோடும் முன்னரும் பல இணையத்தளங்கள் கட்டுரைகளை வெளியிட்டு வந்தன என்பது உண்மைதான். அவர்களுக்கு ஒரு திட்டமிட்ட பிரச்சாரத் தேவை, நோக்கம், பின்னணி இருந்தது. ஆனால், இதுநாள்வரை போராட்டத்தின் பக்கம் நின்று பேசியவர்களிற் சிலர், விடுதலைப் புலிகளின் வீழ்ச்சியை அடுத்து தங்கள் தொனியை மாற்றிக்கொண்டிருப்பது வருத்தமளிக்கிறது. ‘கண்டால் கட்டாடி… காணாட்டில் வண்ணான்’என்று ஊர்களில் சொல்வது ஏனோ நினைவுக்கு வந்துதொலைக்கிறது. விடுதலைப் புலிகள் இயக்கம் விமர்சனங்களை சகிப்புத்தன்மையோடு ஏற்றுக்கொண்டு அதற்கிணங்க செயற்படவில்லை என்ற குற்றச்சாட்டில் உண்மை இருக்கவே செய்கிறது. ஆயுதப்போராட்டத்தில் அவர்களுக்கு இருந்த கவனம் அரசியல் சிந்தனைகளைக் கட்டியெழுப்புவதில் இருக்கவில்லை என்பதையும் ஏற்றுக்கொள்ளவே வேண்டும். ஆனாலும் அவர்கள் அர்ப்பணிப்போடு போராடினார்கள். களமாடிக் கல்லறைகளுள் விழிமூடி உறைந்தார்கள். விடுதலைப் புலிகளின் அணுகுமுறைகள் ஒருபுறமிருக்க, போர்விதிகளைச் சற்றும் கவனத்திற்கெடுக்காத வல்லாதிக்கக் கரங்களின் கூட்டிணைவையே போராட்டத்தின் தோல்விக்கான முதன்மைக் காரணியாகக் கொள்ளவேண்டும்.

இப்போது விடுதலைப் புலிகள் இயக்கம் சிங்கள இராணுவத்தை பிடரியில் பின்னங்கால் பட விரட்டியடித்திருந்தால் நாம் எப்படிப் பெருமிதத்தோடு பேசிக்கொண்டிருந்திருப்போம்! யாழ் குடாநாட்டின் நுழைவாயிலில் தொண்டை முள்ளாகக் கிடந்த ஆனையிறவு இராணுவத்தளம் விடுதலைப்புலிகளால் வெற்றிகொள்ளப்பட்டபோது களிகூர்ந்து கொண்டாடிய அந்நாள் நினைவில் வருகிறதா? தோற்றவர்களைக் கைவிட்டுவிடுவதை எந்தத் தார்மீகத்திலும் சேர்க்க முடியாது. நமது மனந்தான் எத்தனை கசடுகளோடிருக்கிறது? அன்றாட வாழ்வில் அணுவளவு திசைமாற்றத்தை ஏற்படுத்தும் எதையும் நம்மால் சகிக்கமுடியாதிருக்கிறது. அது உன்னதங்களாயிருந்தாலும் அவற்றை உதறிவிட்டு சுயநலச் சேற்றுள் உழலும் பன்றிகளாயிருக்கவே பிரியப்படுகிறோம்.

நாங்கள் சாதாரணர்களிலும் சாதாரணர்களாயிருந்தோம். அதிமானுடர்களை குறித்து புராணங்களிலும் இதிகாசங்களிலும் படித்து, அவர்களை உதாரணங் காட்டிப் பேசுகிறவர்களாகத்தான் வாழ்ந்திருந்தோம் அந்நாளில். ‘அல்பேனியன்’என்ற வார்த்தை நமக்கு எவ்வளவு அந்நியமாய் ஒலிக்கிறதோ, அவ்வளவுக்கு ‘தமிழன்’என்ற வார்த்தைக்கு உலகப் பரப்பில் ஒரு சலனமும் இல்லாதிருந்தது. பெருங்காயம் வைத்த பாண்டமாக அல்லாது, பழம்பெருமையாக அல்லாது, ‘கல்தோன்றி மண் தோன்றாக் காலத்தே முன்தோன்றிய…’என்ற உப்புச்சப்பில்லாத- பொய்ப்பெருமிதமாக அல்லாது, உண்மையிலும் உண்மையாக தமிழன் என்ற இனத்தை உலகறியச் செய்தவர்கள் விடுதலைப் புலிகளும் தலைவர் பிரபாகரனுந்தான்!

தியாகம், அர்ப்பணிப்பு, தற்கொடை, மனிதநேயம் இன்னோரன்ன அகராதியிலுள்ள சொற்கள் உயிர்பெற்று உலவுவதை நாம் அனைத்துப் போராளிகளிலும் கண்டிருந்தோம். தமிழகத்தில் எனக்கு ஒரு நண்பர் இருக்கிறார். அவர் அடிக்கடி சொல்வார்: “ஈழத்தமிழர்களாகிய உங்களுக்குள் ஒரு உண்மை இருக்கிறது. நெருப்பு இருக்கிறது. அதற்குக் காரணம் உங்கள் வாழ்க்கையே அநீதிக்கெதிரான போராட்டமாக இருந்ததுதான். தொடர்ச்சியான போராட்டத்தின் விளைவாக மனம் பண்பட்டிருக்கிறது. இழப்புகள் உங்களை ஆத்மார்த்தமாக செழுமைப்படுத்தியிருக்கிறது. நாங்கள் எங்கள் வாழ்நாளில் எந்தப் போராட்டங்களையும் சந்தித்ததில்லை. திரைப்படங்களில் வரும் அட்டைக் கத்தி வீரர்களைப் போன்றவர்கள் நாங்கள். அதனால்தான் இத்தனை ஊழலையும் இலஞ்சத்தையும் அரசியல் பொய்மைகளையும் எங்களால் சகித்துக்கொண்டு அசிரத்தையாக வாழமுடிகிறது.”

அவருடைய வார்த்தைகள் எந்தளவிற்கு உண்மை என்பது எனக்குத் தெரியாது. அவர் விதந்தோதும் தன்மைக்கு விதிவிலக்காக எங்கள் மண்ணில்தான் காக்கைவன்னியனும் கருணாவும் டக்ளஸ் தேவானந்தாவும் பிள்ளையானும் பிறந்திருக்கிறார்கள். ஆனால், நாங்கள் ஓரளவிற்கேனும் இந்த உலகில் மனிதர்களாகத் தலைநிமிர்ந்து வாழ்ந்திருந்தோம்.

எங்கள் தலைநிமிர்வுக்கும் பெருமிதத்திற்கும் நம்பிக்கைக்கும் காரணமான எங்கள் தலைவர் இன்று ‘மறைந்து’விட்டார். மழையில் கரைந்த ஓவியமாக… பனியில் மறைந்த தொலைவிலக்காக… பிரிவினைக் குறித்தொரு சொல்லும் பகிராமல் போய்விட்டார்.

மகத்தான அந்த மனிதனை, மகோன்னதமான ஆளுமையை, கிறுக்கல்கள் மத்தியில் ‘காலப்பதிவாக’வாழ்ந்தவரை நாங்கள் மறந்துகொண்டிருக்கிறோமா நண்பர்களே? அவ்விதம் காலம் அவரது ஞாபகங்களை நம்மிலிருந்து கழித்துவிடுமானால் நாம் சக்கையாகத்தான் எஞ்சுவோம் என்பதில் சந்தேகமேயில்லை.