யன்னல்

கம்பி இழைத்த சிறு சதுரத்தின் வழி
உயிர்ப்பு உள்நுழைகிறது.
மழை பாடுகிறது அதனூடாக
திருப்தியுறாத ஓவியன்போல
அதன் வழியே வெயில்
வரைந்து வரைந்து அழிக்கிறது

யன்னலை அடைப்பதன் மூலம்
உலகத்தைத் துண்டிக்கிறோம்.

எங்கோ அசையும் தென்னங்கீற்று
உன்னறையில் கவிதையாகிறது

தொலைவில் தெரியும் கடல்
எனக்குப் போதிக்கிறது
மௌனத்தின் மகத்துவத்தை.

ஒவ்வொரு காலையிலும்
முகம் தெரியாத ஒருவரின் காதலை
எடுத்துவருகிறது தந்திகளின் அதிர்வு.

உள்ளே நுழையும்
ஒரு வண்ணாத்திப்பூச்சியால்
அழைத்துச்செல்ல முடிகிறது பால்யத்துள்.

பூட்டிவைக்கும் உனக்குள்ளும் எனக்குள்ளும்
எப்போதும் புகமுடியாது வெளிச்சம்!