மனக்கோலம்

விலங்கொன்று ஊளையிடுவது போலவேயிருந்தது அந்த ஓசை. கனவு காண்கிறோம் என்று உள்ளுணர்வுக்குத் தெரிந்து கண்டுகொண்டிருக்கும் கனவொன்றிலிருந்து அவ்வோசை மிதந்து வருவதாக முதலில் சாந்தன் எண்ணினான். மது அவனை மெதுவாகத் தொட்டு ‘என்னாலை நித்திரை கொள்ள முடியேல்லை’என்றதும்தான், அந்த ஓசை அக்காவின் அறையிலிருந்து வருகிறது என்பதை உணர்ந்தான்.

மது எழுந்து அமர்ந்து, “என்னாலை முடியேல்லை”என்று முனகியபடி மேடிட்டிருந்த வயிற்றைத் தடவிக்கொண்டிருந்தாள். வயிற்றினுள்ளிருந்து பதட்டப்படும் குழந்தையை ஆசுவாசப்படுத்துமாப் போலிருந்தது அந்தத் தடவல். உயிரின் மூலத்தைத் தேடி உருக்கும் விசித்திரமான ஓசையை சற்றைக்கு நிறுத்திய ராசாத்தி இப்போது அனுங்கத் தொடங்கியிருந்தாள். தாங்கொணாத வேதனையை வேறுவழியின்றி தாங்கிக்கொண்டிருப்பதிலிருந்து பிறந்த அனத்தலாயிருந்தது அது. நிறைந்து சரிந்த வயிற்றைத் தூக்கிக்கொண்டு எழுந்திருக்க முயன்ற மதுவைக் கையமர்த்திவிட்டு எழுந்து வெளியில் போனான் சாந்தன். நிலாவெளிச்சம், அடைப்பற்ற யன்னல் வழியாகவும் இன்னமும் செப்பனிடப்படாத ஓடுகள் வழியாகவும் விறாந்தையில் இறங்கியிருந்தது. ஐப்பசி மாதத்துக் குளிரில் தரை சில்லிட்டிருந்தது. ராசாத்தியின் அறைக்கதவருகில் போய் நின்று கூப்பிட்டான்.

“அக்கா…!”

“ம்…..”

“நித்திரை கொள்ளேல்லையா?”

‘க்றும்… ரும்’என்று புரிபடாத ஓசையொன்று பதிலாக வந்தது.

மதுவும் எழுந்து வந்துவிட்டிருந்தாள். அவளது வயிற்றைப் பார்க்கும்போதெல்லாம் அபிக்குட்டி ஞாபகத்தில் வந்தாள். முள்ளிவாய்க்காலை நோக்கி நெருக்கித் தள்ளப்பட்டுக்கொண்டிருந்த இறுதிநாட்களில், சாப்பாட்டுக்கு நின்ற சனங்களின் வரிசையில் ஷெல்விழுந்ததில் அபி செத்துப்போனாள். அப்போது அபிக்கு இரண்டரை வயது. மதுவின் இடதுதோள்பட்டையிலிருந்து முழங்கைவரை நீளமான சப்பாத்து வடிவில் சதை பிய்ந்த அடையாளம் இருக்கிறது. வெளியில் போகும்போது கையை மறைப்பதற்காக சேலையை இழுத்து இழுத்து விட்டுக்கொள்வாள். இந்த நான்கு ஆண்டுகளில் அவள் அபியை நினைத்து அழாத நாளே இல்லை. இப்போது நிறைமாதப் பிள்ளைத்தாய்ச்சி. இரத்த அழுத்தம் வேறு அதிகமாக இருந்தது. இந்நிலையில் இரவு தூக்கமில்லாதிருப்பது மதுவின் உடல் நலத்திற்குக் கேடானது என்பதை அவன் அறிந்திருந்தான். ஆனால், அக்கா எழுப்பும் அமானுஷ்ய ஓசைகளால் உறங்கமுடிவதில்லை.

“அக்கா…!”

“ம்…”

“நித்திரையைக் கொள்ளுங்கோ…”

“நித்திரைகொள்ள விடமாட்டாங்களாம்”

அவனுக்கு கதவை உடைத்துக்கொண்டு வெளியே ஓடி வானத்தை நோக்கிக் கதறியழவேண்டும் போலிருந்தது. மூச்சு விடச் சிரமப்பட்டான். மதுவின் கைகள் அவனது தோளைத் தடவின.

அக்கா திடீரென இரவைக் கிழித்துக்கொண்டு வீரிட்டுக் கத்தினாள்.

“அவளை விடுங்கோ….. பச்சைப் பாலன்…. அவளை விடுங்கோ…”

முன்புறத்தில் இறக்கப்பட்டிருந்த பத்திக்குள் படுத்திருந்த சிவலை திடுக்கிட்டு எழுந்து குரைக்கத் தொடங்கியது. யன்னலருகில்  மூக்கை வைத்து மூசித் தானும் விழித்திருப்பதாக அறிவித்தது. பின் ஒன்றும் நடவாததுபோல் மறுபடியும் உறக்கத்திலாழ்ந்துவிட்டது. ராசாத்தியின் அனுக்கத்திற்கும் அலறலுக்கும் அக்கம்பக்கத்தைப் போலவே சிவலையும் பழகிவிட்டிருந்தது. முன்னர் அவர்கள் வளர்த்த நாயின் பெயர் வீரன். இடம்பெயர்ந்து இடம்பெயர்ந்து போன வழியில் வீரன் எங்கோ தொலைந்துவிட்டிருந்தது. வீரனின் கழுத்தைக் கட்டிப்பிடித்துக்கொண்டு சிரித்தபடியிருக்கும் அபியின் புகைப்படம் மட்டும் அழிவுக்குத் தப்பி எஞ்சிவிட்டிருக்கிறது.

மது குசினிக்குள் போய் விளக்கைக் கொளுத்திக்கொண்டு வந்தாள். வலிப்பு வந்தாற்போல ராசாத்தியின் உடல் தூக்கித் தூக்கிப் போட்டுக்கொண்டிருந்தது. கண்களும் உதடுகளும் துடித்துக்கொண்டிருந்தன. வாயிலிருந்து வீணீர் ஒழுகிக்கொண்டிருந்தது. கைகளை மார்புக்குக் குறுக்காக மறைப்புப்போல கட்டி, கால்களை இறுக்கி ஒடுக்கி தன்னைச் சுருட்டிக்கொண்டு படுத்திருந்தாள். மது அருகில் அமர்ந்து முதுகைத் தடவிக் கொடுத்தாள். விசும்பல் மெதுமெதுவாக அடங்கி ராசாத்தி உறங்கும்வரை தடவிக்கொண்டிருந்தாள். சாந்தனுக்கு மதுவைப் பார்க்கப் பாவமாகவும் நெகிழ்ச்சியாகவும் இருந்தது. மதுவுக்கு வேறுவிதமாக இருக்கத் தெரியாது. அவளுக்குப் பின்னால் அலைந்து திரிந்து, அவளது அண்ணனிடம் அடிவாங்கி காதலித்துக் கலியாணம் கட்டியது அந்தக் குணத்திற்காகவுந்தான்.

“இப்பிடியே வீட்டிலை வைச்சுக்கொண்டிருந்து உபத்திரவந்தான். ஆஸ்பத்திரியிலை கொண்டுபோய்க் காட்டுங்கோ… உங்கடை அக்காவுக்கு மூளை பிசகிப் போச்சுதெண்டதை ஏன் மறைக்கிறீங்கள்?” என்று ஊரில் பலபேர் சாந்தனைக் கேட்டுவிட்டார்கள்.

தன் அக்காவுக்குப் பைத்தியம் என்பதை அவனால் ஒப்புக்கொள்ள முடியவில்லை. ‘தகப்பனைத்தின்னி’என்று பெயர் கேட்ட அவனது பத்தாவது வயதில் தாயையும் இந்திய இராணுவத்தின் ஷெல்லடிக்குப் பலிகொடுத்தான். அவனைவிட ஏழு வயது மூத்த ராசாத்தி இரண்டாந் தாயாகி அவனை வளர்த்தாள். மாமா வீட்டில் இடிசோறு கிடைத்தது; சீதனம் கிடைக்கவில்லை. ஊரில் ஒரு முதிர்கன்னிக்குரிய அத்தனை மரியாதைகளும் ராசாத்திக்கும் கிடைத்தன. ராசாத்திக்கு முப்பது வயதுக்குப் பிறகு, வயது நகர மறந்து நின்றுவிட்டாற்போலொரு தோற்றம். அதெல்லாம் பழைய கதை. 

திரும்பிவந்த புதிதில் தன்பாட்டில் சுருண்டு சுருண்டு படுத்திருப்பாள் சாப்பிடுவதையும் உறங்குவதையும் விட மற்றெல்லாவற்றையும் மறந்துவிட்டவளைப் போலிருந்தாள். ஏதாவது கேட்டால் தலையைக் குனிந்தபடி மௌனம் சாதித்தாள். அவள் யாரையும் பார்ப்பதில்லை என்பதை, குறிப்பாக கண்களைத் தவிர்த்தாள் என்பதை சாந்தன் பலநாட்கள் கடந்தபின்பு கண்டுபிடித்தான். அவள் அநிச்சையாகச் செய்த செயல் ஒன்றே ஒன்றுதான்: அந்த அறையின் யன்னலை எத்தனை தடவைகள் திறந்துவிட்டாலும் அவசர அவசரமாக எழுந்து அதை இறுகச் சாத்தினாள். வெளிச்சத்தைக் கண்டு நடுங்கினாள். ஆரம்பத்தில், மதுவோ சாந்தனோ அவள் இருந்த அறையின் கதவைத் திறந்துகொண்டு உள்நுழைந்தால் அடிபட்ட மிருகம்போல கூச்சலிட்டாள். ஆகவே, அந்த அறையின் வாசலில் சாப்பாட்டை வைத்துவிட்டு குரல்கொடுக்கப் பழகினார்கள். விடிகாலையில் ஊர் விழித்தெழுவதற்குமுன் எழுந்து இயற்கைக் கடன்களையும் குளியலையும் முடித்துவிட்டு வந்து மீண்டும் அறைக்குள் புகுந்துகொண்டுவிடுவாள். இயல்புக்குத் திரும்பி கேட்ட கேள்விக்குப்பதிலளிக்கவே மூன்று மாதங்களுக்கு மேலாகின. அதுவும் ஒன்றிரண்டு வார்த்தைகள்தாம்.

சாந்தனும் மதுவும் செட்டிகுளம் முகாமிலிருந்து திரும்பிவந்தபோது பொட்டல்வெளியாகிப் போன வளவே அவர்களை எதிர்கொண்டது. தென்னைமரங்களை யானைகள் சு+றையாடியிருந்தன. கிணற்றடியினருகிலிருந்த பாக்குமரங்களும் பட்டுப்போயிருந்தன. பூச்செடிகள் இருந்தமைக்கான அடையாளமே இல்லை. அபிக்குட்டியின் ஞாபகத்தில் தின்னாமல் குடியாமல் கிடந்தாள் மது. சாந்தன்தான் சமையலிலிருந்து எல்லாம் செய்யவேண்டியிருந்தது.

விசாரணை நிலையத்திலிருந்து ராசாத்தியை யாரோ கொண்டுவந்து விட்டுவிட்டுப் போனார்கள். அவள் நேராக, கீறிவைத்த கோட்டில் தடம்பிசகாமல் நடப்பதுபோல நடந்துவந்தாள். கண்கள் பிணத்தினுடையவை போல நிலைகுத்தி நின்றன. உடலில் சதை என்று சொல்வதற்கு ஏதுமில்லாதபடிக்கு இளைத்துப்போயிருந்தாள். அப்படியே போய்ப் படுத்து உறங்கிவிட்டாள். உறக்கம் என்றால் உறக்கமில்லை! திடீரென்று அமானுஷ்யமாக ஊளையிடுவாள். இருந்தாற்போல எழுந்து வெளியில் ஓடுவாள். பெரும்பாலும் இராணுவமுகாமை நோக்கியே அவள் ஓடுவாள். எலும்பினால் செய்யப்பட்டதுபோலிருந்த அந்த உடலுள் எவ்வளவு சக்தி அடைபட்டிருந்தது என்பதை, அவளை இழுக்கமுடியாமல் இழுத்துக்கொண்டுவந்து வீடு சேர்க்கும் நாட்களில் சாந்தனால் உணரமுடிந்தது.

பகலில் வேகம் தணிந்து வேறு மனுசியாயிருப்பாள். எவரும் சொல்லாமலே தென்னங்கன்றுகளுக்கு தண்ணீர் இழுத்து இறைத்தாள். வளவைக் கூட்டி அள்ளினாள். நாய்க்குட்டிக்குச் சாப்பாடு வைத்தாள். அதைத் தூக்கி மடியில் வைத்துக்கொண்டு அதன் கண்களை உற்றுப் பார்ப்பாள். அது அவளது முகத்தை நக்கிக் கொடுக்கும். மனிதர்களது அடையாளங்களும் பெயர்களும் அவளது மனதிலிருந்து அழிக்கப்பட்டிருப்பதாகத் தோன்றியது.

பறவைகளோடும் விலங்குகளோடும் செடிகொடிகளோடும் நெருக்கம் காட்டினாள்.

மதுவும் சாந்தனும் தங்களது அறைக்குள் போய்ப் படுத்துக்கொண்ட சில நிமிடங்களில் ராசாத்திக்கு விழிப்பு வந்துவிட்டது. கண்களை இறுக்கி மூடிக்கொண்டாள்.

மூடிய விழிகளுக்குள் குறிகளாகத் தெரிந்தன. சமையலறையில் மரக்கறி வெட்டப் பயன்படுத்தும் கத்தியளவு நீண்ட, மெல்லிய, சதைப்பற்றான, தசையைத் துளைத்திறங்கும் கூரிய எலும்பு போன்ற குறிகள். இராணுவச் சீருடையினுள்ளிருந்து நீளும் குறிகள். சிலசமயங்களில் சிவில் உடையிலும் அவர்கள் வருவதுண்டு. விகாரமான இளிப்போடு, வாய்க்குள் திணிக்கப்படும் குறிகள். வியர்வை நாற்றமும் மூத்திரவாடையும் வீசும் குறிகள். தலையை ஆட்டி ஆட்டி அந்தக் குறிகளை நினைவிலிருந்து விலக்க முயன்றாள்.

“ராசாத்தி அக்கா! நான் செத்துப் போயிட்டனெண்டு அம்மாட்டைச் சொல்லுங்கோ.”

ராசாத்தி திடுக்கிட்டு விழித்து சுற்றுமுற்றும் பார்த்தாள். அறையின் மூலையில் துளசி நிற்பதை அவள் பார்த்தாள். துளசி பள்ளிக்கூடச் சீருடை அணிந்திருந்தாள். வெள்ளைநிறச் சீருடையில் அடர்ந்த செந்நிறக் குருதி திட்டுத்திட்டாகப் படிந்திருந்தது. நீளமான அவளது கண்களில் கண்ணீரும் கலவரமும் நிறைந்திருந்தன. அவள் நின்றிருந்த இடத்தில் காலருகில் குருதி கருநிறத்தில் தேங்கிநின்றது.

“என்னாலை நடக்கமுடியாமல் இருக்கு அக்கா!”அவள் அழுதாள்.

ராசாத்தி எழுந்து துளசியருகில் போனாள். துளசியின் தோள்பட்டையில் வைத்த கைகள் இருளுள் விழுந்தன. அவளைக் காணவில்லை. இப்போது அந்த அலைச்சத்தம் கேட்கத் தொடங்கியது. வர வர நெருங்கி வந்தது. கடலை அவள் கைவிரித்து வரவேற்றாள். அதனுள் புகுந்து தானுமொரு அலையாக மாறிவிட விரும்பினாள். அவள் நெருங்க நெருங்க கடலோ பின்வாங்கிச் சென்றது. இராட்சத நாகமொன்றின் படமென தலைவிரிந்து இடுப்பொடுங்கிய கரிய அலையொன்றின் நுனியில் நின்ற துளசி ‘அக்கா! நான் போறன்’என்றாள். அலையோசை அடங்கி றபான் ஒலிக்கத் தொடங்கியது.

ராசாத்தி செவிகளைப் பொத்திக்கொண்டாள். அவளது விரல்களையும் மீறி உள்நுழைந்தது பாட்டு. மதுவின் வாசனை வீசும் பாடல் நள்ளிரவு தாண்டியும் ஒலிக்கும். பிறகு, பெண்கள் அடைக்கப்பட்டிருக்கும் அறைகளை நோக்கித் தள்ளாடியபடி வரும்.

வினோதினி தனது மார்புச் சட்டையை விலக்கிக் காட்டினாள். பல் ஆழப்புதைந்த தடயம். புத்தரின் பல்! புத்தர் கடிக்கமாட்டார் என்றுதான் ராசாத்தி அதுகாறும் நினைத்திருந்தாள்.

ஊர் உறங்கிக்கொண்டிருந்தது. நட்சத்திரங்கள் விழித்திருந்தன.

ராசாத்தி எழுந்து வெளியில் வந்தாள். ஓசையெழுப்பாமல் கதவைத் திறந்துகொண்டு வெளியேறினாள். சிவலை ஒற்றைச் செவியை உயர்த்தி அவளைப் பார்த்தது. முன்னங்கால்களை நீட்டி நெட்டுயிர்த்திவிட்டு தலையை உடம்புக்குள் புதைத்துக்கொண்டு உறங்கிப்போனது.

முன்னரெல்லாம் கழிப்பறையில் அமரமுடியாது. கால்களை அகட்டி அமர்ந்தபோதெல்லாம் வலி உயிர்பிடுங்கியது. மலத்திலும் சிறுநீரிலும் இரத்தம் கலந்திருந்தது. அவளது அறைக்கதவின் இடுக்கினூடாக நாட்பட்ட குருதியின் நாற்றம் கிளம்பி முகத்திலறைந்தது. மதுதான் வைத்தியரிடம் அழைத்துப் போனாள். வைத்தியரது அறை வாசலில் காத்திருந்தபோது அங்கிருந்த பெண்களிலொருத்தி ராசாத்தியை உற்று உற்றுப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள்.

“இவவுக்கு என்ன வருத்தம்?”

“காய்ச்சல்”என்றாள் மது.

அந்தப் பெண் ‘எனக்கு எல்லாம் தெரியும்’என்ற சிரிப்பைச் சிரித்தாள். அவள் ராசாத்தியைப் பார்த்த பார்வையில் அருவருப்பு தெரிந்தது.

ராசாத்தி கால்களை அகட்டிப் படுத்திருந்தபோது, வைத்தியர் அனிச்சையாகத் தன் மூக்கைத் தேய்த்தார். ஆனாலும் அவர் கருணையோடுதான் நடந்துகொண்டார். ஊரிலுள்ளவர்களைப்போல அவர் ஒதுங்கிப் போகவில்லை. அந்தப் பெண்போல விஷமூறிய கண்களால் சிரிக்கவில்லை.

ராசாத்தி வானத்தை உறுத்துப் பார்த்தாள். நிலவுக்குப் பெரிய வயிறு. மதுவைப்போல அதுவும் நிறைசு+லி. வயிற்றைக் கிழித்துக்கொண்டு சின்னஞ்சிறிய கையொன்று நீண்டது. அது அபிக்குட்டியின் கைகளைப் போல வெண்ணிறமான, குண்டுக்கை. இப்போது நிலவு செந்நிறமாகிவிட்டது. வெளிச்சம்போல இரத்தம் ஒழுகியது. இவள் தலையை ஆட்டினாள். பிறகு கடப்பைத் திறந்துகொண்டு வெளியில் ஓடினாள். அவள் ஓடிய திசையில் இராணுவ முகாம் இருந்தது.

…..

“மானம் போகுது”

சைக்கிளைப் பிடித்தபடி நின்ற மாமா உறுமினார். தேகம் கோபத்தில் நடுங்கியது.

“எதெண்டாலும் உள்ளுக்கை வந்திருந்து கதையுங்கோ மாமா”சாந்தன் அழைத்தான்.

அவரது கைகள் சைக்கிளின் மட்காட்டை இறுக்கிப்பிடித்திருந்தன. பெரிய பெரிய கறுத்த விரல்களில் உரோமம் அடர்ந்திருந்தது.

“நீ இவளைப் பைத்தியக்கார ஆஸ்பத்திரியிலை கொண்டுபோய் விடு. இல்லையெண்டா நஞ்சைக் கிஞ்சைக் குடுத்து சாக்காட்டு. இப்பிடி வேசைப் பட்டம் கேக்கிறதிலும் சாகட்டும்.”

சாந்தன் அவரை முறைத்துப் பார்த்தான்.

“அவவுக்கு தான் எங்கை போறனெண்ட சுயநினைவு இல்லை”

“சுயநினைவு இல்லாதவள் அதெப்பிடியடா நேரா ஆமிக் காம்ப்புக்குள்ள போறாள்? ருசி கண்ட உடம்பு” மாமா காறித் துப்பினார்.

சாந்தன் மாமாவை சைக்கிளோடு தூக்கி வீதியில் எறிந்துவிடலாமா என்று நினைத்தான். அவரது சோற்றைத் தின்று வளர்ந்த நன்றி அவனது உடலில் மீதமிருந்தது. பிறகு பல்லைக் கடித்துக்கொண்டு சொன்னான்.

“நீங்க போங்கோ. அவ இனி எங்கையும் போகமாட்டா. அதுக்கு நான் பொறுப்பு”

“நல்லவேளையாக பற்குணம் தற்செயலாக் கண்டு பிடிச்சுக்கொண்டு வந்தான். இல்லையெண்டா நாறியிருப்பியள்”

மாமா கோபத்தோடு சைக்கிளை ஏறத்தாழத் தூக்கித் திருப்பினார். யாரையோ உழக்குவதுபோல உழக்கிக்கொண்டு வெகுவேகமாகப் போனார்.

மாமா கத்திவிட்டுப் போவதைப் பார்த்தபடி ராசாத்தி மாலுக்குள் அமர்ந்திருந்தாள்.

“அக்கா! ஏனிப்பிடிச் செய்யிறீங்கள்?”

அவள் சாந்தனை வெறுங்கண்களால் பார்த்தாள். பிறகு தலையைக் குனிந்துகொண்டாள்.

“ஊருக்கை எல்லாரும் என்னைத்தான் பேசுகினம் அக்கா”

நிமிர்ந்து பார்த்த விழிகளில் கண்ணீர் நிறைந்திருந்தது.

“எனக்கு…. தெரியாது தம்பி” குமுறிக்கொண்டு வந்து விழுந்தது பதில். கண்ணீர் தன்பாட்டில் வழிந்தது. அதைத் துடைப்பதற்கு அவள் முயற்சி எடுக்கவில்லை.

“இரவானதும்… இரவானதும்…”அவளால் முடிக்கமுடியவில்லை.

மது சாந்தனைப் பார்த்தாள். அவனது கண்கள் மகிழ்ச்சியில் மின்னிக்கொண்டிருந்தன. ‘தம்பி’என்ற வார்த்தை இத்தனை நாட்களுக்குப் பிறகு ராசாத்தியின் வாயிலிருந்து வந்ததைக் கேட்ட மகிழ்ச்சி அது.

“எனக்குத் தெரியாது. எனக்குத் தெரிஞ்சதெல்லாம்….”

ராசாத்தியின் கண்கள் வானத்திற்குப் போய்விட்டன. இறந்தகாலம் வானத்தில் இருந்தது. அங்கு துளசி இருந்தாள். வாணியும் தமிழ்ச்செல்வியும் இருந்தார்கள். விசாரணை என்ற பெயரில் அகதி முகாமிலிருந்து அவர்களை இழுத்துக்கொண்டு செல்லப்பட்டார்கள். அடைத்துவைக்கப்பட்ட இடத்தில் ஒவ்வொரு இரவும் ‘விசாரணை’ நடந்தது. நள்ளிரவு கடந்தபிறகு உடலில் உயிர் மட்டும் மிச்சமிருக்க திரும்பக் கொண்டுவந்து போட்டார்கள்.

“என்ரை கழுத்தை ஆராவது நெரிச்சுக் கொல்லமாட்டீங்களா? என்னாலை முடியேல்லை… என்னாலை முடியேல்லை…”வாணி இரவிரவாக அழுதாள். அவளது சின்ன உடலில் காய்ச்சல் பொழிந்துகொண்டிருந்தது.

ராசாத்தி சீற்றத்தோடு தரையை உதைத்தாள். சிவலை பயத்தோடு எழுந்து போய் வேறிடத்தில் படுத்துக்கொண்டது.

“அவங்களைக் கொல்லவேணும்”

மது பாய்ந்தோடி வந்து ராசாத்தியின் வாயைப் பொத்தினாள். அவளது உடல் பயத்தில் நடுங்கியது. சுற்றுமுற்றும் பார்த்தாள். காற்றுக்கும்கூட கண்களும் செவிகளும் இருந்தன. அவர்கள் எந்நேரமும் அவ்வழியாக வரக்கூடும். துப்பாக்கி முதுகுறுத்த கூட்டிச் செல்லப்படும் சாந்தனை மது மனக்கண்ணில் கண்டாள். சாந்தன் ராசாத்தியின் அருகில் வந்து அமர்ந்தான்.

“அக்கா! அபிக்குட்டி செத்துப்போச்சுது. நாங்கள்தான் மிச்சமிருக்கிறம்”மன்றாட்டத்தில் முடிந்த குரல் உடைந்துபோய் அழ ஆரம்பித்தான்.

“மதுவுக்குப் பிள்ளை பிறக்கப்போகுது. இந்நேரம் நீங்கள் இப்பிடி நடந்துகொண்டால் எங்களையெல்லாம் வந்து பிடிச்சுக்கொண்டு போயிடுவாங்கள்”குழந்தைக்குச் சொல்வதுபோல தொடர்ந்தான்.

ராசாத்தி தலையை ஆட்டினாள். ஓசையெழும்படியாக பற்களைக் கடித்தாள். அவளது தேகத்திற்குள் நான்கு குதிரைகள் புகுந்துகொண்டாற் போலிருந்தாள்.

“அக்கா!”

“ஹ்ம்…”

“இனிப் பட எங்களாலை ஏலாது அக்கா!”

ராசாத்தியின் இமைகள் அவசரகதியில் மூடித் திறந்தன. மூடிய கண்களுக்குள் தோன்றிய முகங்களை கைகளைக் கொண்டு விலக்கப் பார்த்தாள். அப்படி அவள் செய்யும்போது காற்றைக் கைகளால் அறைவதுபோலிருந்தது. றபான் சத்தம் வேறு காதைக் கிழித்தது. உரு வந்தாற்போல தலையை ஆட்டினாள். பிறகு மயங்கிச் சரிந்தாள். மது தண்ணீர் எடுத்து வருவதற்காக உள்ளே போனாள்.

அன்றிரவு மதுவும் சாந்தனும் நீண்ட நாட்களுக்குப் பின் ராசாத்தியின் அமானுஷ்ய ஓசைகளின்றி ஆழ்ந்து உறங்கினார்கள். ராசாத்தி காணாமற் போனதை அவர்கள் கண்டுபிடித்தபோது வெயில் விறாந்தையில் ஏறியிருந்தது.

நன்றி-“உரையாடல்“-கனடாவில் வெளியாகும் சஞ்சிகை

எழுத்தெனும் குற்றமும் கருத்துக் கொலையாளிகளும் - 02

மேலும், கவிஞர்-ஊடகவியலாளர்-ஊடகச் செயற்பாட்டாளர் மஞ்சுள வெடிவர்த்தனவின் எழுத்துக்களுக்கு, தமிழ் மக்கள் எவ்விதம் இனரீதியாக ஒடுக்கப்பட்டுவருகிறார்கள் என்பதை பெரும்பான்மைச் சிங்கள மக்கள் மத்தியில் எடுத்துச் சென்றதில் பிரதான இடமுண்டு.அவரது கவிதைகள் சிங்கள சமூகத்தில் மனச்சாட்சியுள்ளவர்களின் குரலாக ஒலிக்கின்றன. 

…………………………………………………………………………

…………………………………………………………………………….

எரியும் உடல்களிலிருந்து

சிகரெட் மூட்டிய தலைமுறை அல்லவா நாம்?

சிகரெட் புகைத்தபடியே

தெருவில் துவண்டு சரிந்து நடந்து செல்லும்

இறந்த மனிதன் ஒருவன்

உனது புத்தாண்டுக் கனவுகளில் வருகிறானா?

அவனுக்கு வீடு  இருந்தது

ஆனால் படுக்கக் கட்டில் இல்லை

ஊர் இருந்தது

ஆனால் நடந்து திரியத் தெருக்கள் இல்லை

நாடு இருந்தது

ஆனால் புன்னகைக்கும் உரிமை இல்லை

இன்று

எங்கள் புத்தாண்டுக்கு நிலவு இல்லை.

பாற்சோற்றை உன் வாய்க்குள்

நிறைக்கிறபோது

உனக்குக் குருதி மணக்கவில்லையா?

என்னே சுவை அது!

என்றெழுதிய மஞ்சுள வெடிவர்த்தனவும் அரசின் அச்சுறுத்தல்களையடுத்து, நாட்டை விட்டு வெளியேறி பிரான்சில் அரசியற் புகலிடம் பெற்று வாழ்ந்துவருகிறார்.

சிங்கள பௌத்த தேசியவாதத்தின் ‘புனிதத்தன்மை’யைக் குலைத்துவரும் மேற்குறித்தோரை இலங்கை அரசும் அதன் ஆதரவாளர்களும் ‘தேசத்துரோகிகள்’என்றே விளித்துவருகின்றனர்.  லசந்த விக்கிரமதுங்க படுகொலை செய்யப்பட்டதையடுத்து பாதுகாப்பு அமைச்சின் செயலாளருக்கு எதிராக சண்டே லீடர் தொடுத்திருந்த வழக்கின் சார்பில் ஆஜரான சட்டத்தரணிகளையும் ‘துரோகிகள்’ என்றே பாதுகாப்பு அமைச்சின் இணையத்தளம் குற்றஞ்சாட்டியுள்ளது.  பாலஸ்தீனப் போராட்டத்தின் நியாயத்தன்மை சார்ந்து குரலெழுப்பியமைக்காக பேராசிரியர் எட்வர்ட் செய்த்திற்கு வழங்கப்பட்ட ‘பயங்கரவாதிகளின் வழக்கறிஞர்’என்ற பட்டமானது லசந்த விக்கிரமதுங்கவிற்கு இனவாதிகளால் வழங்கப்பட்டிருந்தது இங்கு நினைவுகூரற்பாலது. சன்டே லீடரின் முன்னைநாள் ஆசிரியரான பிரெட்ரிக்கா ஜான்ஸ், முன்னாள் பிரதம நீதியரசர் ஷிரானி பண்டாரநாயக்க ஆகியோரும்கூட அரசினாலும் அதன் விசுவாசிகளாலும் தேசத்துரோகி பட்டமளித்துக் கௌரவிக்கப்பட்டவர்களே!

அதேசமயம், தாங்கள் தேசத்திற்கு விசுவாசமானவர்கள் என்று பொலிப் பெருமிதம் கொள்வோர், சட்டத்தைத் தமது கைகளில் எடுத்துக்கொள்வோர் குறித்தும் கவனத்திற் கொள்ளவேண்டியிருக்கிறது. இலங்கை எத்தகைய சகிப்புத்தன்மையற்ற பாதையில் சென்றுகொண்டிருக்கிறது என்பதைச் சுட்டுவதற்கான மிகச் சிறந்த ஆதாரமாக, பொதுமக்கள் தொடர்பு அமைச்சரான மேர்வின் டி சில்வாவின் நடவடிக்கைகளை எடுத்துக் காட்டலாம்.

“ஜெனீவாவில் தன்னார்வத் தொண்டு நிறுவனங்களின் பிரதிநிதிகள் என்று கூறிக்கொண்ட நான்கு பேரும் இலங்கைக்கு எதிராக பொய்யான தகவல்களைப் பரப்பியுள்ளனர்.  வெளிநாடுகளுக்குச் சென்று இலங்கைக்கு எதிராகச் செயற்பட்ட மேற்கண்டவர்களின்  கை, கால்களைப்  பகிரங்கமாக உடைப்பேன். நான் கொடுத்த அடியினால்தான்  ஊடகவியலாளர் போத்தல ஜெயந்த  2009-ம் ஆண்டில் இலங்கையைவிட்டு ஓடிப்போனார்.”

உழைக்கும் பத்திரிகையாளர் சங்கத்தின் செயலாளரும் ஜனநாயகத்திற்கான  ஊடகவியலாளர் அமைப்பின் செயற்பாட்டாளருமான போத்தல ஜயந்த நுகெகொடையில் வைத்து வெள்ளை வானில் வந்த ஆயுததாரிகளால் கடத்தப்பட்டு கடுமையாகத் தாக்கப்பட்ட பின்னர் தெருவோரம் வீசியெறியப்பட்டது போல, ஜெனிவா மனிதவுரிமை மாநாட்டில் கலந்துகொண்டவர்களையும் தன்னால் செய்யவியலும் என்பதே, மேற்குறித்த பேச்சின் சாராம்சமாகும். 

மேலும், “சண்டே லீடர் பத்திரிகையின் ஆசிரியர் லசந்த விக்ரமதுங்க அதிகமாகத் துள்ளினார். அவருக்கு வேலையைக் கொடுத்தேன்.”என்று மேர்வின் டி சில்வா வெளிப்படையாகத் தெரிவித்தும்கூட அரசானது அவருக்கெதிராக எந்தவொரு சட்ட நடவடிக்கையும் எடுப்பதற்கு முன்வரவில்லை. அத்துடன் ‘ஜனாதிபதி மஹிந்த ராஜபக்சே ஆட்சியிலிருக்கும்வரையில் நான் யாருக்கும் அஞ்சப் போவதில்லை’ என்று அவர் சொல்லியிருப்பதிலிருந்தே அவரது இறுமாப்பின் ஊற்று எங்கிருந்து புறப்படுகிறது என்பதை அறியமுடியும்.

அமைச்சரவையில் அங்கம் வகிக்குமொருவர் ‘நான் ஒரு கொலையைச் செய்தேன்’என்று பகிரங்கமாக அறிவித்தும் வாளாதிருக்குமளவிற்கு அங்கு நியாயமானது வங்குரோத்தில் இருக்கிறது. ஆக, இலங்கையில் குற்றவாளிகள் அல்லர்; குற்றவாளிகளால் பாதிக்கப்படுவோரே அஞ்சி வாழவேண்டி அல்லது தாய்நாட்டை விட்டுத் தப்பியோட வேண்டிய நிலை உள்ளது மேலும் தெளிவாகிறது.

இலங்கையின் மனிதவுரிமை மீறல்கள் தொடர்பில் கடும் விமர்சனத்தைக் கொண்டிருக்கும் ஐ.நா. மனித உரிமை ஆணையத்தின் தலைவர்  நவநீதம் பிள்ளை அவர்கள்,  அமைச்சர் மேர்வின் டி சில்வாவின் அச்சுறுத்தலைச் செவியுற்றதும்,  “இலங்கையைச் சேர்ந்த மனித உரிமை ஆர்வலர்களுக்கு எதிராகப் பழிவாங்கும் நடவடிக்கைகளை மேற்கொள்ளக்கூடாது” என்று வெளிப்படையாக எச்சரித்தது இங்கு குறிப்பிடத்தக்கது.

ஊடகவியலாளர்கள் படுகொலைகள்:

உண்மையைக் கொல்வதற்கு எளிய வழி ஊடகவியலாளர்களைக் கொல்வதே என்பது, அராஜகத்தை ஆட்சிமுறையாகக் கொண்ட அரசுகளால் கைக்கொள்ளப்பட்டு வரும் நடைமுறையாகும்.  “சுதந்திரமான பத்திரிகை என்பது கண்ணாடியாக இயங்கி ஒப்பனை இல்லாத உண்மையான சமூகத்தின் முகத்தை மக்களுக்கு காட்டும்.”என்று, லசந்த விக்கிரமதுங்க தனது இறுதிக் கடிதத்தில் எழுதினார். அங்ஙனம் ஒப்பனையற்ற உண்மையை எழுதுவதற்கு, இலங்கை போன்றதொரு நாட்டில் வழங்கப்படும் சன்மானம் எதுவென்பதை என்பதைக் கீழ்க்காணும் படுகொலைகள் அறிவுறுத்தி நிற்கின்றன.

1990ஆம் ஆண்டு பெப்ரவரி மாதம் 18ஆம் திகதி- சுயாதீன செய்திச் சேவை நிறுவனமாகிய ‘இன்ரர் பிறஸ் சேர்விஸ்’இன் கொழும்புக்கான செய்தியாளன், ஒலிபரப்பாளன், வானொலி மற்றும் மேடை நாடகக் கலைஞன், எழுத்தாளன் ஊடகவியலாளன் ஆகிய பன்முக ஆளுமை படைத்த றிச்சர்ட் டீ சொய்சா அரச ஆதரவுக் குழுக்களால் அவரது வீட்டிலிருந்து கடத்திச் செல்லப்பட்டார். மறுநாள் காலை கடற்கரையோரமொன்றில் அவரது உயிரற்ற உடல் கண்டெடுக்கப்பட்டது. தலையிலும் தொண்டையிலும் துப்பாக்கிக்குண்டுகள் பாய்ந்திருந்தன. அவரது தாடை எலும்புகள் முறிக்கப்பட்டிருந்தன.

அக்டோபர் 19, 2000 அன்று- தமிழ் பிபிசி சேவை, வீரகேசரி, ராவய (சிங்கள மொழியிலான பத்திரிகை) ஆகியவற்றில் சுயாதீன செய்தியாளராகப் பணியாற்றிய மயில்வாகனம் நிமலராஜன் இரவு நேரத்தில் தனது வீட்டில் அமர்ந்து எழுதிக்கொண்டிருந்தவேளையில் இனந்தெரியாத ஆயுததாரிகளால் கொல்லப்பட்டார். ‘இனந்தெரியாத’ என்று சொல்வது பழக்கத்தின்பொருட்டும் ஒரு வசதிக்காகவுமே. நிமலராஜனைக் கொன்றவர்கள் அரச ஆதரவுத் தமிழ்க்குழுவான ஈபிடிபியைச் சேர்ந்தவர்கள் என்பது விசாரணைகளின்போது தெரியவந்தது. தேர்தல் நடக்கவிருந்த சமயத்தில் ஈபிடிபியினரது காடைத்தனம் மற்றும் தேர்தல் ஊழல்கள் குறித்து எழுதியமைக்காகவே அவர் கொல்லப்பட்டதாக அறியப்படுகிறது. இருந்தபோதிலும் இலங்கையின் வழக்கமான நெறிமுறைகளுக்கிணங்க, அவர்களுக்கு தண்டனை ஏதும் வழங்கப்படவில்லை. நிமலராஜனின் தாயும் மருமகனும் கைக்குண்டு வீச்சிலும் தந்தை கத்தியால் வெட்டியும் காயப்படுத்தப்பட்டார்கள். அந்தப் படுகொலை நிகழ்த்தப்பட்ட அன்று ஊரடங்குச் சட்டம் அமுலில் இருந்தது.  நிமலராஜனின் வீடு மூன்று இராணுவ பாதுகாப்பு நிலைகளுக்கு அருகாமையில் இருந்தது. எனினும், கொலையாளிகள் தமக்குரிய ‘சிறப்புப் பாதுகாப்பு’இனைப் பயன்படுத்தி தப்பித்துச் சென்றுவிட்டார்கள்.

இலங்கையின் பிரதான தமிழ் செய்தித்தாளாகிய ‘வீரகேசரி’, இலண்டனை மையமாகக் கொண்டியங்கிய ஐ.பி.சி. வானொலி, சக்தி தொலைக்காட்சி ஆகியவற்றின் செய்தியாளரும் மூத்த பத்திரிகையாளருமாகிய ஐயாத்துரை நடேசன் மே 31 2004அன்று பணிக்குச் சென்றுகொண்டிருந்தவேளையில் மட்டக்களப்பில் வைத்துச் சுட்டுக்கொல்லப்பட்டார். அரசோடு இணைந்தியங்கும் கருணாவின் பராமிலிட்டரிக் குழுவினரே இக்கொலையைச் செய்ததாக இன்றுவரை நம்பப்படுகிறது.

இனபேதங்களைத் தாண்டி நேசிக்கப்பட்டவரும் பிரபல விமர்சகரும் அரசியல் ஆய்வாளரும் ஊடகவியலாளனுமாகிய தராக்கி என்றழைக்கப்பட்ட சிவராம், ஏப்ரல் மாதம் 28ஆம் திகதி 2005ஆம் ஆண்டு, வெள்ளை வானில் வந்த அரச ஆதரவுக் கொலைக்குழுவினால் கடத்தப்பட்டார். சித்திரவதைகளின் தடயங்களோடு தலையில் குண்டுகள் பாய்ந்த நிலையில் அவரது உயிரற்ற உடல் இலங்கை பாராளுமன்றத்திற்கருகில் மறுநாள் கண்டெடுக்கப்பட்டது. கொலை மிரட்டல்கள் தொடர்ந்துகொண்டிருந்த நிலையில் நாட்டை விட்டு வெளியேறும்படியாக நண்பர்கள் சிவராமை எச்சரித்தபோது, ‘இங்கேயல்லாது நான் வேறு எங்கு சென்று இறப்பேன்?’என வினவியிருந்தார். அவரது குருதி அவரால் நேசிக்கப்பட்ட மண்ணிலேயே சிந்தியது.

உதயனின் சகோதரப் பத்திரிகையான சுடரொளியில் பணியாற்றிய ஊடகவியலாளர் சுப்பிரமணியம் சுகிர்தராஜன் 2006ஆம் ஆண்டு ஜனவரி 24ஆம் திகதியன்று திருகோணமலையில் பேருந்துக்காகக் காத்திருந்தபோது மோட்டார் சைக்கிளில் வந்த கொலையாளிகளால் பலிகொள்ளப்பட்டார். ஆகஸ்ட் 20 2006இல் நமது ஈழநாடு நிறுவனரும் முன்னாள் பாராளுமன்ற உறுப்பினருமாகிய சின்னத்தம்பி சிவமகாராஜாவின் உயிர் பறித்தெடுக்கப்பட்டது.

மேற்குறிப்பிடப்பட்ட கொலைகளெல்லாம் இலங்கையில் நிலவும் ஊடக சுதந்திரத்திற்கு எடுத்துக்காட்டுக்கள் மட்டுமே. உண்மையில் அங்கு எழுத்தின் நிமித்தம் கொல்லப்பட்டவர்களின் பட்டியல் நீளமானது.

கந்தசாமி ஐயர் பாலநடராஜ் (எழுத்தாளர், ஆகஸ்ட் 16,2004), லங்கா ஜெயசுந்தர (ஊடக புகைப்படப்பிடிப்பாளர், டிசம்பர் 11,2004), கண்ணமுத்து அரசகுமார் (ஊடகப் பணியாளர், ஜூன் 29, 2005) ரேலங்கி செல்வராஜா (ஒலிபரப்பாளர், இவர் விடுதலைப் புலிகளால் கொல்லப்பட்டதாக நம்பப்படுகிறது – ஆகஸ்ட் 12,2005), டி.செல்வரட்ணம் (ஊடகப் பணியாளர், ஆகஸ்ட் 29,2005), யோககுமார் கிருஷ்ணப்பிள்ளை (ஊடகப் பணியாளர், செப்ரெம்பர் 30,2005), நற்பிட்டிமுனை பலீல் (எழுத்தாளர், டிசம்பர் 02,2005), கே.நவரட்ணம் (ஊடகப் பணியாளர், டிசம்பர் 22,2005) எஸ்.ரி.கணநாதன்(நிறுவனர், தமிழ் செய்தி நடுவம்- பெப்ரவரி 01, 2006), பஸ்ரியன் ஜோர்ஜ் சகாயதாஸ் (ஊடகப் பணியாளர், மே 03, 2006), ராஜரட்ணம் ரஞ்சித்குமார் (ஊடகப் பணியாளர், மே 03, 2006), சம்பத் லக்மல் டீ சில்வா (ஊடகவியலாளர், ஜூலை 02, 2006), மரியதாசன் மனோஜன்ராஜ் (ஊடகப் பணியாளர், ஆகஸ்ட் 01, 2006), பத்மநாதன் விஸ்மானந்தன் (இசைக்கலைஞர்-பாடகர், ஆகஸ்ட் 02, 2006), சதாசிவம் பாஸ்கரன் (ஊடகப் பணியாளர், ஆகஸ்ட் 15, 2006), எஸ்.ரவீந்திரன் (ஊடகப் பணியாளர், பெப்ரவரி 12, 2007), சுப்பிரமணியம் ராமச்சந்திரன் (ஊடகப் பணியாளர், பெப்ரவரி 15, 2007), சந்திரபோஸ் சுதாகர் (எஸ்போஸ்- கவிஞர், ஊடகவியலாளர், ஏப்ரல் 16, 2007), செல்வராசா றஜீவர்மன் (ஊடகவியலாளர், ஏப்ரல் 29, 2007), சகாதேவன் நிலக்ஷன் (ஊடகவியலாளர் ஆகஸ்ட் 01, 2007) அந்தோனிப்பிள்ளை ஷெரின் சித்தரஞ்சன் (ஊடகப் பணியாளர், நவம்பர் 05, 2007), வடிவேல் நிமலராஜா (ஊடகப் பணியாளர், நவம்பர் 17, 2007), இசைவிழி செம்பியன் அல்லது சுபாஜினி, சுரேஷ் லிம்பியோ, ரி.தர்மலிங்கம் ஆகிய ஊடகப் பணியாளர்கள் (நவம்பர் 27, 2007), பரநிருபசிங்கம் ரூபகுமார் (ஊடகவியலாளர், மே 28, 2008), றஷ்மி மொஹம்மட் (ஊடகவியலாளர், அக்டோபர் 06, 2008), புண்ணியமூர்த்தி சத்தியமூர்த்தி (ஊடகவியலாளர், பெப்ரவரி 12, 2009), சசி மதன் (ஊடகப் பணியாளர், மார்ச் 06, 2009), மகேஸ்வரன் அந்தனிகுமார், ரூபன் சசிநாதன், டென்சே, அன்ரன் (வன்னியில் ஈழநாதம் பத்திரிகையில் பணியாற்றி இறுதி யுத்தத்தில் கொல்லப்பட்ட பணியாளர்கள்) ஆகியோர் 2004 இலிருந்து 2009 ஆகஸ்ட் வரையில் கொல்லப்பட்ட ஊடகவியலாளர்கள், எழுத்தாளர்கள், ஊடகத்துறைசார் பணியாளர்களாவர்.


நடப்பு ஆட்சியின்கீழ் மட்டும் 34 ஊடகவியலாளர்கள் மற்றும் அத்துறை சார்ந்த ஊழியர்கள் கொல்லப்பட்டுள்ளதாக இலங்கையில் ஜனநாயகத்திற்கான ஊடகவியலாளர் அமைப்பு கூறுகிறது. அவர்களுள் முப்பது பேர் தமிழர்கள், மூவர் சிங்களவர்கள், ஒருவர் முஸ்லிம் சமூகத்தைச் சேர்ந்தவர். இப்படுகொலைகள் தொடர்பில் இதுவரையில் முறையான விசாரணைகள் நடத்தப்படவோ குற்றவாளிகள் தண்டிக்கப்படவோ இல்லை என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.

மேற்சொல்லப்பட்ட ‘கருத்துக் கொலை’களை நியாயப்படுத்த பயங்கரவாத தடைச் சட்டத்தையும் அவசரகாலச் சட்டத்தையும் (தற்போது நீக்கப்பட்டுள்ளது) அரசாங்கம் பயன்படுத்திவந்தது. வருகிறது.

“நீ சொல்வது அனைத்தையும் நான் மறுக்கிறேன். ஆனால், அவ்விதம் சொல்வதற்கு உனக்கு உள்ள உரிமையை என்னுயிரைக் கொடுத்தேனும் காப்பாற்றுவேன்” என்ற வோல்ட்டயரின் வார்த்தைகள் இலங்கையைப் பொறுத்தளவில் தலைகீழாயிருக்கிறது. ஊடகவியலாளர்களின் உயிரைக் குடிப்பதன் வழியாக அதிகாரம் உயிர்த்திருக்கிறது.

ஊடகவியலாளர் கைது, தாக்குதல் மற்றும் காணாமலடிக்கப்படுதல்:

உலகத்தின் கண்கள் தமது நடவடிக்கைகளை அவதானித்துக்கொண்டிருக்கின்றன என்று தோன்றும் சமயங்களில், சட்டபூர்மாக ஊடகவியலாளர்களைக் கையாளுகிறோம் என்ற கோதாவில் அரசு இறங்குகிறது. ‘சட்டபூர்வம்’என்ற சொல்லானது அதன் முழுமையான அர்த்தத்தில் ஒருபோதும் இயங்குவதில்லை என்பது நாமறிந்ததே. நோர்த் ஈஸ்ரேன் என்ற மாத இதழின் ஆசிரியராகிய ஜெயப்பிரகாஷ் திஸநாயகத்திற்கு 2009 ஆகஸ்ட் 31ஆம் திகதியன்று, பயங்கரவாதத் தடைச் சட்டத்தின்கீழ், இலங்கையின் உச்ச நீதிமன்றத்தால், 20 ஆண்டுகால கடுங்காவல் சிறைத் தண்டனை விதித்துத் தீர்ப்பளிக்கப்பட்டது. திஸநாயகத்தின் இரண்டு கட்டுரைகள் இனங்களுக்கிடையில் பதட்டத்தைத் தூண்டுவனவாக அமைந்திருந்தன என்பதே அவர்மீது சுமத்தப்பட்ட குற்றச்சாட்டாகும். இரண்டு கட்டுரைகளுக்காக இருபதாண்டு சிறைத்தண்டனை விதித்த ஒரே நாடாகவும் இலங்கை பெருமைபெற்றது. இந்த அட்டூழியத்திற்கு உடனடி எதிர்வினை ஆற்ற உள்ளுர் ஊடகவியலாளர்கள் அஞ்சும்படியான ஒரு சு+ழல் நிலவியது. ஆனால், சர்வதேசம் இலங்கையின் ஆளுகைக்குட்பட்டதாக இருக்கவில்லை. பீற்றர் மெக்கலர் விருதும் அமெரிக்காவினை மையமாகக் கொண்டியங்கும், ஊடகவியலாளர்களின் பாதுகாப்புக்கான குழு வழங்கிய 2009இன் ஊடக சுதந்திரத்திற்கான விருதும்  வழங்கப்பட்டு திஸநாயகம் கௌரவிக்கப்பட்டார். அமெரிக்க சனாதிபதி ஒபாமா, ஐக்கிய நாடுகளின் மனிதவுரிமை ஆணையாளர் நவநீதம்பிள்ளை உள்ளடங்கலாக இந்த அநீதியைக் கண்டித்தனர். உள்ளுர் மற்றும் அனைத்துலக ஊடக அமைப்புகள், மனிதவுரிமை அமைப்புகளின் தொடர் போராட்டங்கள், அழுத்தங்களைத் தொடர்ந்து சர்வதேச ஊடகவியலாளர் தினத்தை முன்னிட்டு மே 03, 2010 அன்று திஸநாயகத்திற்குப் பொதுமன்னிப்பு வழங்கப்பட்டது.

திஸநாயகம் கைதுசெய்யப்பட்ட அதே ஆண்டில், சுயாதீன ஊடகவியலாளர் பிரகாஷ் சக்தி வேலுப்பிள்ளை (ஜனவரி 22, 2009), கொழும்பு பூபாலசிங்கம் புத்தகசாலையின் உரிமையாளர் சிறீதர்சிங் (மார்ச் 15, 2009), தேசிய கிறிஸ்தவப் பேரவையின் நிறைவேற்றுச் செயலாளர் சாந்த பெர்னாண்டோ (மார்ச் 27, 2009), லங்கா ஈ நியூஸ் இணையத்தளத்தின் செய்தி ஆசிரியர் பேர்னாட் ரூபசிங்க மற்றும் அதன் பிரதான ஆசிரியர் சந்தருவன் சேனதீர (ஜூன் 1ஆம் திகதி, 2ஆம் திகதி, 2009), அனைத்துப் பல்கலைக்கழக மாணவர் ஒன்றியத்தின் தலைவர் உதுல் பிரேமரத்ன மற்றும் கிஹான் செனவிரத்ன (ஆகஸ்ட் 09, 2009), லங்கா பத்திரிகையைச் சேர்ந்த சாலிகா விமலசேன, தயா நெத்தசிங்க, ரவீந்திர புஸ்பகுமார (செப்டெம்பர் 2009), லங்கா இரித பத்திரிகையின் ஆசிரியர் சிறிமல்வத்த (அக்டோபர் 17, 2009) ஆகியோர் இலங்கையின் பாதுகாப்புப் படையினரால் கைது செய்யப்பட்டு விசாரணைக்குட்படுத்தப்பட்டவர்களாவர்.

தம்மை எதிர்க்கும் எவரெனினும் அவர்களைத் தாக்குவதற்கும்  அதிகாரம் பின்னிற்பதில்லை. உதாரணமாக ரூபவாஹினி ஒளிபரப்புக் கூட்டுத்தாபனம் அரசின் கட்டுப்பாட்டின் கீழேயே உள்ளது. ஆயினும், டிசம்பர் 27, 2007ஆம் ஆண்டு அடாவடித்தனமாக ரூபவாஹினி அலுவலகத்தினுள் நுழைந்த அமைச்சர் மேர்வின் டி சில்வாவைத் தடுத்த ஊழியர்கள், தயாரிப்பாளர் மீது அமைச்சரின் அடியாட்களால் தனித்தனியாகத் தாக்குதல் நடத்தப்பட்டது. சிரச ஊடக வலையமைப்பு பிரதான அலுவலகம் மீதான தாக்குதல்(ஜனவரி 02 மற்றும் 06, 2009) சுவர்ணவாஹினி அலுவலக ஊழியர் சஞ்சீவ் ரத்னாயக்க மீதான தாக்குதல் (நவம்பர் 11,2009), ஐ.ரி.என். தொலைக்காட்சி ஊடகவியலாளர்கள் ஐந்து பேர் மீதான தாக்குதல் (வென்னப்புவவில் ஐ.தே.க. கூட்டத்தில்) ஆகியவற்றை காட்சி ஊடகங்கள் மீதான தாக்குதல்களாகக் குறிப்பிடலாம்.

கைது செய்து வைக்கப்பட்டிருக்கும் இடத்தை அறிந்திருத்தலானது காணாமற் போவதைக் காட்டிலும் ஒப்பீட்டளவில் நிம்மதி எனலாம். தினக்குரல் மற்றும் வலம்புரி பத்திரிகைகளின் செய்தியாளர் சுப்பிரமணியம் ராமச்சந்திரன் பெப்ரவரி 15, 2007ஆம் ஆண்டு யாழ்ப்பாணத்திலுள்ள சோதனைச் சாவடியொன்றில் வழிமறிக்கப்பட்டு, விசாரணைக்கென இராணுவத்தினரால் அழைத்துச் செல்லப்பட்டார். அவருக்கு என்ன நடந்ததென்ற விபரம் தெரியாத நிலையில் காணாமற் போனவர்கள் பட்டியலில் அவரது பெயரும் இருந்துவருகிறது. தனது மகனது மீள்திரும்புகைக்காக அவரது தாயார் ஆறாண்டு காலமாகக் காத்திருக்கிறார்.

அதேபோன்று, சிறுபான்மைத் தமிழரின் உரிமைகளுக்காகக் குரல்கொடுத்த ஊடகவியலாளரும் அரசியல் கார்ட்டூனிஸ்டும் மனிதவுரிமை மற்றும் அரசியல் செயற்பாட்டாளருமாகிய பிரகீத் எக்னெலிகொட ஜனவரி 24, 2010இல், தேர்தலுக்கு மூன்று நாட்கள் முன்னதாகக் காணாமற் போனார். அல்லது கடத்தப்பட்டார். மூன்றரை ஆண்டு காலமாகியும் அவருக்கு என்ன நடந்ததென்று அரசு பொறுப்புக்கூற மறுக்கிறது. பிரகீத்தின் மனைவி சந்தியாவின் ஒவ்வொரு நாட்களும் தன் கணவரின் இருப்பைக் கண்டறியும் பணியிலேயே கழிந்துசெல்கின்றன. துணிச்சல் மிகுந்த அந்தப் பெண்மணியின் விடாப்பிடியான தொடர் முயற்சிகள் அவருக்கு ‘தேசத் துரோகி’என்ற பட்டத்தை ஈட்டித் தந்துள்ளன. ஐக்கிய மக்கள் சுதந்திர முன்னணியின் நாடாளுமன்ற உறுப்பினர் அருத்திக பெர்னாண்டோ அண்மையில் சர்ச்சைக்குரிய விடயமொன்றை நாடாளுமன்றத்தில் தெரிவித்தார். அதாவது, காணாமற் போனதாகச் சொல்லப்படும் பிரகீத் எக்னெலிகொட தனது மனைவியுடன் பிரான்ஸில் வசித்து வருவதாகவும், அவரை பிரான்ஸில் வைத்து கவிஞர் மஞ்சுள வெடிவர்த்தன தனக்கு அறிமுகம் செய்துவைத்ததாகவும் அவர் தெரிவித்திருந்தார். ஆனால், நாடாளுமன்ற உறுப்பினர் பொய் கூறுகின்றார் என்று, மஞ்சுள வெடிவர்த்தன அதை மறுத்துரைத்துள்ளார். அருத்திக பெர்னாண்டோவை 2007 ஆம் ஆண்டு கொழும்பில் சந்தித்ததன் பின்னர் தான் எங்கேயும் சந்திக்கவில்லை என்றும் மஞ்சுள வெடிவர்த்தன பிபிசிக்கு செய்திச் சேவைக்குப் பதிலளித்தபோது தெரிவித்துள்ளார்.

பெரும்பான்மை இனத்தைச் சேர்ந்த ஒருவருக்கே இந்த நிலை எனும்போது, சிறுபான்மையினத்திலிருந்து  காணாமற் போன செய்தியாளர்களைக் குறித்து சொல்வதற்கு ஏதுமில்லை. சந்தியா சொல்கிறார்:

“நான் ஒரு சிங்களப் பெண்ணாக இருந்தும்கூட இவ்விதம் நடத்தப்படுகிறேனெனில், தமிழ் மட்டுமே பேசக்கூடிய அப்பாவிகள் எப்படி நடத்தப்படுவார்கள் என்பதை என்னால் கற்பனை செய்துபார்க்க முடிகிறது.”


(தொடரும்)

நன்றி: தீராநதி அக்டோபர் மாத இதழ்