பாண்டிபஜாரின் குறுகலும் நெரிசலுமான பாதையோரக் கடைகளிலே தொங்கிக்கொண்டிருந்த காதணிகளில் கண்களைக் கொழுவியபடி ஊர்ந்துசென்றுகொண்டிருந்தேன். பக்கத்தில் எட்வின் ‘பரமபிதாவே! இவள் தான் செய்வது இன்னதென்று அறிந்தே செய்கிறாள். இருந்தாலும் இவளை மன்னியும்’என்ற குறிப்புத் தொனிக்க நடந்துவந்துகொண்டிருந்தான். குழந்தையைத் தோளில் சாத்தியபடி எங்களருகில் வந்து கைநீட்டிய பெண், ‘குழந்தை இரண்டு நாட்களாகச் சாப்பிடாமலிருப்பதாக’ பழகிய பொய்யைச் சொல்லிக் கைநீட்டினாள். அன்று அது அவள் சொன்ன இருபத்தோராவது பொய்யாக இருந்திருக்கக்கூடும். இருந்தபோதிலும், பத்து ரூபாவை எடுத்துக் கொடுத்துவிட்டு மறுபடி காதணிகளில் தொங்கவாரம்பித்தேன். “பிச்சை போடுவதிலும் ஒரு பெருமை இருக்கத்தான் செய்கிறது”என்றான் எட்வின். கையில் விசிறிவைத்து எந்நேரமும் ஆட்டியபடியிருக்கும் - பாண் (பிரெட்-கருமம்) இல்லையென்றால் கேக்கைச் சாப்பிடச் சொன்ன சீமாட்டியாக என்னையும், வஞ்சிக்கப்பட்ட பாட்டாளி மக்களின் (ராமதாசினுடையது அல்ல) ஏகத்துவ பிரதிநிதியாகத் தன்னையும் அவன் நினைத்துக்கொண்டிருக்கிறானோ என்ற சந்தேகம் எனக்குண்டு। “அந்தப் பிச்சைக்காரியை எனக்குத் தெரியாது. தவிரவும், பத்து ரூபாயில் எனது குடி மூழ்கிப்போகாது”என்றேன். காதணிகளிலிருந்து எனது கவனம் சறுகிவிட்டது. நான் கூறிய வார்த்தைகளுக்கு வலுச்சேர்த்தேயாக வேண்டிய கட்டாயத்திற்கு ‘ஈகோ’நிர்ப்பந்தித்தது. “மதியம் இரண்டு மணியானால் எனது வீட்டை அண்ணாந்து பார்த்தபடி நிற்கும் ஐந்து தெருநாய்களும்கூட என்னை உயர்வாக நினைத்துக்கொள்ள வேண்டுமென்பதற்காகத்தான் அவற்றுக்குச் சோறு வைக்கிறேன்”என்றேன் எட்வினிடம். எனக்குச் சுலபமாகக் கோபமூட்டிவிட்டதை நினைத்து, அவனது அகன்ற வட்டக் கண்களில் ஒரு சிரிப்பு மினுக்கிட்டு மறைந்ததைக் கவனித்தேன்.
ஆனலும், இந்த அன்பு, பாசம், காதல், கருணை, வாஞ்சை, பரிவு, ஒட்டுதல், பிரியம், நட்பு, நேசம், மனிதம், சகோதரத்துவம் எல்லாவற்றையும் அசைத்துப்பார்த்தால் ரூபா அல்லது டாலர் நோட்டுகளின் சரசரப்புச் சத்தம் கேட்குமோ என்று அண்மைக்காலங்களில் தோன்றவாரம்பித்திருக்கிறது। உங்களில் நல்லவர்கள், அன்பானவர்களாயிருக்கும் ஏமாளிகள் சொல்வது எனக்குக் கேட்கிறது… ஆம்…அப்படி நினைக்கக்கூடாதென்றே நானும் நினைக்கிறேன். அன்னை தெரேசா இப்பாழுலகில்தான் பிறந்து வாழ்ந்தார் என்பதையும் நான் மறுக்கவில்லை. ஆனாலும்…
சில்லறைகளைப் பதுக்கி நிமிர்பவளின்-னின் கைகளில் எப்போதாவது விழும் ரூபாய் நோட்டைப் பார்த்து அவள்-ன் கண்கள் சடக்கென்று மலர்ந்துவிடுகின்றனவே! நம்மைவிட வயதான பிச்சைக்காரிகளும்-பிச்சைக்காரர்களும் அவ்வேளைகளில் நன்றிசொல்லிக் கைகுவிக்கும்போது வலிக்கிறது। புன்னகையின் மில்லிமீட்டரை பணந்தான் நீட்டுகிறது. சுருக்குகிறது.
இந்த ஆட்டோக்காரர்கள்…. அவர்களை என்ன பெயர் சொல்லி அழைக்கலாம்? தகிடுதத்தர்கள், ஏமாற்றுப்பேர்வழிகள், காக்கிச் சட்டை போட்ட கயவாளிகள் என்றெல்லாம் உங்களிடம் நான் சொன்னால், ‘எல்லோரும் அப்படியல்ல; அபவாதம் சொல்லாதீர்கள்’என்று உதாரணங்களோடு பாய்ந்தடித்து வரக்கூடும்। என்ன சாப்பிடுகிறோமோ அதைத்தானே ‘கழிக்க’ முடியும்? ஒரே இடத்திற்குச் செல்ல நூற்றைம்பது ரூபாயிலிருந்து முந்நூறு ரூபாய்வரை கேட்க அவர்களால் மட்டுமே முடியும். நீங்கள் இறங்குமிடத்தை நெருங்கும்போது எப்படியான சுருதியில் அவர்கள் பேசவாரம்பிப்பார்கள் என்பதையும் சொல்லவேண்டியதில்லை. திடீரென்று விலைவாசி உயர்வு எங்களோடு ஆட்டோவில் பயணிக்கவாரம்பித்துவிடும். திடீரென்று நாங்கள் சென்று இறங்கவேண்டிய இடமானது பெயர்ந்து அதிக தொலைவிற்குச் சென்றுவிடும். ஆட்டோவில் ஏறும்போது ‘அம்பியாக’ இருந்த ஆட்டோரக்காரர், நாம் இறங்குகிற இடம் நெருங்குகிறபோது ‘றெமோ’வாக (அந்நியன்) மாறிவிடுவார். மேலதிக இருபது அல்லது முப்பது ரூபாவிற்காக இவ்வளவு கூவவேண்டியதில்லை என்று எரிச்சல்படத் தோன்றும். பணத்திற்காக அரசியல்வாதிகள் மேடை மேடையாகக் கூவுகிற கூவுக்கு, போடுகிற குட்டிக்கரணங்களுக்கு இவர்களொன்றும் பரவாயில்லை என்றும் சில சமயங்களில் தோன்றியிருக்கிறது.
பேரம் பேசாமல் அல்லது பேசத் தெரியாமல் சொல்கிற விலையைக் கொடுத்துப் பொருளை வாங்கிச் செல்கிற என்னைப் போன்ற சமூகப் பிறழ்நிலையாளர்களுக்கென்று சில கடைக்காரர்களிடம் பிரத்தியேகமான புன்னகை உண்டு। ஆம் அந்தப் புன்னகை நிச்சயமாக விலையுள்ளது. பேரங்காடிகளில் நாம் வாங்கும் பொருட்களைத் தூக்கிவந்து வாகனத்தில் வைத்துவிட்டுச் செல்லும் கடைப்பையனின் புன்னகையின் நீளத்தையும் நாமே நிர்ணயிக்கிறோம். முதல் திகதியே வாடகையைக் கொடுத்துவிடும் நம்மைப் போன்ற தீங்கற்ற பிராணிகளிடம் உதிர்ப்பதற்கென்று வீட்டுச் சொந்தக்காரரிடம் கருணை வடியும் சில சொற்கள் இருக்கின்றன. நம்மைப் பாதுகாப்பாக வீட்டில் இறக்கிச் செல்லும் வாடகை வண்டிச் சாரதிகளுக்கு கட்டணத்தை விட அதிகமாக அறுபது ரூபாய்களைக் கொடுக்கும்போது மகிழ்ந்துபோய் நன்றிசொல்கிறார்கள். எவ்வளவு அதிகமாகப் பணம் கொடுத்தாலும் சிரிக்காதவர்களாக வங்கியில் பணியாற்றுகிறவர்கள் மட்டுமே இருக்கிறார்கள்.
அவனுக்கு இன்னுஞ் சில புத்தகங்களை நான் வாங்கிக்கொடுத்திருந்தால் இன்னமும் அதிகமாக என்னை நேசித்திருப்பானா? அவளுக்கு நான் வாங்கிக் கொடுத்த காப்பைப் போட்டுக்கொண்டு என்னைப் பார்த்த கண்களில் மேலதிக பாசத்தைக் கண்டேனா? அவனுக்கு மோட்டார் சைக்கிள் வாங்கிக்கொடுத்தபிறகு எந்தக் குற்றவுணர்வுமின்றி வேலைகளைச் சொல்ல முடிகிறதல்லவா? தகரத்தில் அடைக்கப்பட்ட பன்றி இறைச்சியை நான்தான் வாங்கிக்கொடுக்கிறேன் என்று, மிக்கி எப்படியோ தெரிந்துவைத்திருக்கிறது। என்னைக் கண்டதும் எனது மூக்குவரை தாவுகிறது. கொஞ்சி முடித்தபிறகும் சிறிதுநேரத்திற்கு எனது கால்களைத் தனது சொரசொரத்த நாக்கினால் நக்கிக்கொண்டேயிருக்கிறது. சிறுபிள்ளைகள் தூக்கப்போனால், வாலை உயர்த்தி உடலைச் சிலிர்த்துப் பயங்காட்டும் ‘புதினம்’ சாவதானமாக எனது கைகளில் தலைவைத்து உறங்குகிறது. அதனிடம் எனக்கென்று பிரத்தியேகமான மூன்றுகால் நடையுண்டு.
அம்மா! உங்களுக்குப் பிடித்த அடர்பச்சையில் விலையுயர்ந்த சேலையை இம்முறை நான் வாங்கிவந்தால், உங்கள் கண்களில் வழக்கத்தைக் காட்டிலும் அதிகப்படியான கண்ணீரைப் பார்ப்பேனோ என்னவோ…? உங்கள் மூக்குத்தி என் கன்னங்களில் குத்தும்படியாக இறுக்கி முத்தமிடுவீர்கள் என்று நினைக்கிறேன். பள்ளிக்கூடம் போவதை எப்போதோ நிறுத்திவிட்ட அப்பாவுக்கு இப்போதும் ‘ரீச்சர்’பிடிக்கும். அந்த மஞ்சள்நிறத் திரவத்தினுள் அமிழ்ந்தபிற்பாடு, எனது ‘பெருமைகளை’ச் சொல்லி அவர் அழவாரம்பிக்கலாம்.
அன்பே! இம்முறை தயவுசெய்து வழக்கத்தைவிட அதிகமாகப் பணம் அனுப்பு। நான் போகுமிடங்களுக்கு எல்லாம் உன் காதலை எடுத்துச்செல்வேன்.
உண்மை எவ்வளவு அருவருப்பானதாக இருக்கிறது. உண்மையில் ‘உண்மை’என்று ஒன்றுமேயில்லைப் போலும்.
