காணக் கிடைக்காத யாழ்ப்பாணம்

இலைகளில் படர்ந்துகொண்டிருந்த வெள்ளிவெயில் கண்களைக் கூசவைத்தது. என்னோடு பயணித்துக்கொண்டிருந்த உறவுக்காரப் பிள்ளைகள் இருவரும் தங்களுக்குள் கலகலத்துக்கொண்டிருந்தார்கள். ஒரு தனியான வாகனத்தில் தொலைதூரப் பயணம் என்பது அவர்களளவில் ஒரு ஊருக்குள் சிறைப்பட்டிருந்த உற்சாகத்தின் விடுதலை. வெளிக்காற்றின் மலர்ச்சியில் விகசித்துக்கொண்டிருந்தன அவர்களது இளம்முகங்கள். ஏ-9 வீதியின் இரு கரையும் இராணுவப் பச்சையும் மரப்பச்சையுமாய் நீண்டிருந்தது. ஒரு துளிப் பசுமையுமற்ற வனாந்தரத்தினூடாகப் பயணிப்பதுபோன்ற வரண்ட மனநிலையை என்னால் தவிர்க்க முடியவில்லை. மனதின் புழுக்கம் என் கண்களுக்கு ஏறியிருக்கலாம். கூரையும் கதவுகளுமற்ற சில வீடுகளில் அகதியாக விதிக்கப்பட்ட-விரட்டப்பட்ட மனிதர்கள் எண்ணெய் காணாத தலையோடு அமர்ந்திருந்தார்கள். அவர்களது விழிகள், எங்களைப் போன்றவர்களால் எக்காலத்திலும் உணர்ந்துகொள்ளப்பட முடியாத துயரத்தோடு ஏதோ ஞாபகத்தில் இலக்கின்றி நிலைத்திருந்தன. பாதையை அண்மித்திருந்த பகுதிகளில் மஞ்சள் நிற நாடாக்கள் கண்ணிவெடி அபாயப் பகுதிகளைப் பிரித்துக் காட்ட, குப்பை விறாண்டி போன்ற கருவியினால் இராணுவத்தினர் மண்ணைக் கிண்டி அபாயக்கிழங்குகளைத் கல்லிக்கொண்டிருந்தார்கள்.

“இந்த வீதி எத்தனை பேரை-போரைக் கண்டிருக்கும்!”என்று நினைத்துக்கொண்டேன். ஜெயசுக்குறு நினைவில் வந்தது. வரலாறு எல்லாவற்றையும் பதிவுசெய்து வைத்திருக்கிறதாமே… எழுத்தில், கல்வெட்டில், சுவடிகளில், வாய்ப்பேச்சில், மனிதர்களில் வரலாறு வாழ்கிறதென்கிறார்கள். வீதிகளும் வரலாற்றைப் பதிவுசெய்துவைத்திருக்கின்றன. ஆனால், அவை மௌனசாட்சியங்களாக மிதிபட்டும் சிதையுண்டும் நீளநெடுகக் காலகாலமாகக் கிடக்கின்றன.

ஓமந்தையில் வாகனப் பரிசோதனைக்கென நிறுத்தப்பட்டோம். ஆட்களை இறக்கவில்லை. பொதிகளைக் கிளறவில்லை. கடந்த தடவையைப் போல் மோப்பநாய் எதுவும் எனது புகைப்படக்கருவியினுள் குண்டு இல்லையென்று உறுதிசெய்யவில்லை. அசிரத்தையான, சோம்பல் படிந்த கேள்விகளும் என்னை நோக்கி எறியப்படவில்லை. அடையாள அட்டையை மட்டுமே காட்டவேண்டியிருந்தது. “வேலைக்குப் போகிறீர்களா?”என்றொரு இராணுவத்தான் கேட்டான். “இல்லை”என்றேன். “போகாவிட்டாலென்ன”என்பதுபோன்ற கனிந்த புன்னகையை அவன் தனது முகத்தில் தவழவிட்டான். ‘ஒத்துழைப்பிற்கு நன்றி’என்று வழியனுப்பிவைத்தவர்களைக் கொஞ்சம் வியப்போடு கவனித்தோம். “நன்றாகத்தானே இருந்தார்கள்… திடீரென என்னவாயிற்று!”என்றாள் சித்தியின் மகள். தமிழர்கள்பால் ‘அன்பு’ செலுத்தப்படவேண்டுமென்று அவர்களுக்கு மேலிடத்திலிருந்து அறிவுறுத்தப்பட்டிருப்பது தெளிவாகவே தெரிந்தது. ‘பிளாஸ்டிக்’கருணைகளை எப்போதும் தாங்கமுடிவதில்லை. ‘பிளாஸ்டிக்’புன்னகைகளையும். அந்தப் பரிவின் வழி அவர்கள் சொல்ல நினைக்கும் சேதிதான் என்ன? “விடுதலைப் புலிகள் அழிந்துவிட்டார்கள். இனி நீங்கள் நிம்மதியாக வாழலாம்”என்பதா? “உங்களவர்களை நாங்கள் கொன்றுவிட்டோம்தான்… இனி அது தொடராது”என்ற குற்றவுணர்விலிருந்து பிறந்த குழைவா? எதுவானாலும், எங்களால் திடீர் தோசை மாவு போன்ற திடீர் அன்பைத் தாங்கமுடியாமலிருந்தது.

தென்னிலங்கைச் சிங்களவர்களுக்கு புதிதாக ஒரு சுற்றுலாத் தலம் கிடைத்திருக்கிறது. அது யாழ்ப்பாணம்! அங்கே புத்தம் புதிதான விகாரைகள் முளைத்திருக்கின்றன. அவற்றை வழிபடுவதற்காக நாளாந்தம் ஆயிரக்கணக்கில் சிங்களச்சனங்கள் யாழ்ப்பாணத்திற்குப் போகிறார்கள். ஹைஏஸ் வாகனங்களிலும், பேருந்துகளிலும் விறகுகள், சட்டிபெட்டிகள், குழந்தைகள் சகிதம் அவர்கள் போய்க்கொண்டிருந்தார்கள். கொள்ளளவை மீறி அன்னாசிப்பழங்கள் நிறைக்கப்பட்ட வாகனமொன்று மூச்சுத்திணறியபடி நகர்ந்தது. ‘இந்திய மக்களின் அன்பளிப்பு’என்று எழுதப்பட்ட வெள்ளை பாலித்தீன் பொதிகளடங்கிய வாகனமொன்று கடந்துபோனது. கிலுகிலுப்பை, காப்புகள், ஒப்பனைப் பொருட்கள் இன்னபிற பிதுங்கிவழிய சிற்றூர்தியொன்று கடந்து விரைந்தது. யாழ்ப்பாணத்திற்கு அவர்கள் நாகரிகத்தைக் கொண்டுபோனார்கள். நீலப்படங்கள், களியாட்டங்கள் வழியாக அங்குள்ள இளைஞர்களது உணர்வுகள் திசைதிருப்பப்பட்டுக்கொண்டிருப்பதாக நான் சந்தித்த பெரியவர்களில் ஒருவர் ஆதங்கப்பட்டார். நாங்கள் எல்லாவற்றையும் மறந்துவிடவேண்டுமென்று அவர்கள் விரும்பினார்கள். குறிப்பாக விடுதலையை. அதன் பொருட்டான உடமை, உயிரிழப்புகளை. வழியில் வாகனம் நிறுத்தப்பட்டிருக்க, தலைவாரிக்கொண்டிருந்த சிங்கள இளம் பெண்ணொருத்தி மெதுவாகக் கடந்த எங்கள் கண்களை உற்றுநோக்கினாள். அவள் எதையோ சொல்லவிழைவதுபோலிருந்தது. அது எனது பிரமையாகவுமிருக்கலாம். அவர்கள் தமிழர்களைப் பற்றி என்ன நினைக்கிறார்கள் என்பதை நாங்கள் உண்மையில் தெரிந்துகொள்ள விரும்பினோம். சாதாரண சிங்களச் சனங்கள் தமிழர்களின் ‘வீழ்ச்சி’யைக் கொண்டாடுகிறார்களா? எங்களுக்காக அவர்கள் எப்போதாவது துயருற்றார்களா?

‘எங்கள் மண்ணை நாங்கள் தோற்றுவிட்டோம்’ என்ற நினைவு நெருடிக்கொண்டேயிருக்கிறது. ‘இருந்துவிட்டுப் போங்கள் நாய்களா!’என்று அவர்கள் யாசகம் இட்ட நிலத்தில் வாழ்வதைப் போன்ற கூச்சத்தை தோலில் உணரமுடிந்தது. துட்டகைமுனு-எல்லாளன் வரலாறு திரும்பியதைப் போல… ச்சே! இந்தப் புளித்த உதாரணங்களால் புண்ணை நக்கிக்கொள்வதை முதலில் நிறுத்தியாகவேண்டும். முன்னர் விடுதலைப் புலிகளின் சோதனைச்சாவடி இருந்த இடத்தில் ஒரு சுவடுமில்லை. எல்லாம் தலைகீழாகிவிட்டது. காற்று மட்டும் உலவிக்கொண்டிருக்கும் வெற்றிடத்தைக் கடந்துசெல்கையில் உரத்து விம்மியழவேண்டும் போலிருந்தது. கடல்கோள் கொண்ட கிராமத்திலாவது எச்சங்கள் மீந்திருக்கும்.

பிரதான வீதி திருத்தப்படும் இடங்களை, உள்நோக்கி இறங்கும் உப பாதைகள் நிவர்த்திக்கின்றன. அந்தப் பாதைகளில் ஓயாத வாகனப் போக்குவரத்து நிகழ்ந்துகொண்டிருக்க, செம்மண் புழுதியேறி சிவந்த தலைகளோடும் உடலோடும் நின்ற பனைமரங்கள் காட்சிப்பிழைபோல தோன்றின. பயண நெடுகிலும் அபத்த நாடகமொன்றில் தவறிப்போய் வந்தமர்ந்து எழுந்தும்போகவியலாமல் அலங்கமலங்க விழித்துக்கொண்டிருக்குமொருத்தியைப் போலிருந்தேன். நான் கிளம்பும்போதே அம்மா கேட்டா. “இப்ப ஏன் யாழ்ப்பாணத்துக்குப் போறாய்?” “சும்மா பாக்க”என்று சொன்னேன். பழகிய, அறிந்த, உறவு மனிதர்களே ஊரெனப் பொருள் கொண்டால், நான் யாழ்ப்பாணத்திற்குப் போயிருக்கவேண்டிய அவசியமில்லை. நானறிந்த, பழகிய, உறவு மனிதர்களில் அநேகர் தொலைநகரங்களுக்கும் தேசங்களுக்கும் பெயர்ந்து போய்விட்டார்கள். அந்த அநிச்சய அமைதியை நான் பயன்படுத்திக்கொள்ள விரும்பினேன். இனியொருபோதிலும் அங்கு போக வாய்க்காது என்று பயந்தேன். இறந்தகாலத்தை மீள்சேகரிக்கும் பேராவலே அந்தப் பயணத்தை நோக்கி என்னைச் செலுத்தியது.

நீலநிறக் கூடாரங்கள் சீன எழுத்துக்களுடன் காற்றுக்குப் பழிப்புக் காட்டிக்கொண்டிருந்தன. கூரையைப் பிரித்து கூடாரத்தை வழங்கியிருக்கும் சீனபகவானுக்கு நன்றி.

முறிகண்டிப் பிள்ளையாரைச் சுற்றிவந்தபோது அதுகாறும் அடக்கிவைத்திருந்த கண்ணீர் பெருகியோடியது. எத்தனைதான் நடந்தபோதும் ஒன்றும் செய்யாமல் உட்கார்ந்திருக்கும் கல்லுப் பிள்ளையார்களிடத்தில் நமது கண்ணீரைக் கொட்டித் தீர்ப்பதன்றி வேறு போக்கிடந்தான் ஏது? ஏதேதோ ஞாபகங்கள்… பழகிய போராளிகள், முள்ளிவாய்க்கால், நந்திக்கடல், சிதைந்து சதைக்கூழாய்க் கிடந்த உடல்கள், வைத்தியசாலைகளில் இரத்தக்கட்டோடு வலியில் கதறிக்கொண்டிருந்த குழந்தைகள், ‘எங்களைக் காப்பாற்றுங்கோ’என்று இரக்கமில்லாதவர்களைப் பார்த்துக் கையெடுத்துக் கும்பிட்ட- பின் அனைவராலும் கைவிடப்பட்ட கண்ணீர் முகங்கள். வாழ்க்கை மிகக் குரூரமானது! அதிகாரங்களைச் சுண்டுவிரலில் வைத்திருக்கும் அரசாங்கங்களே முதலில் தூக்கிலிடப்பட வேண்டியவை. சாதாரண சனங்களின் துரதிர்ஷ்டம், பயங்கரவாதிகளால் ஆளப்பட்டுக்கொண்டிருப்பதே!

கிளிநொச்சி சிதைந்துபோய்க் கிடக்கிறது. சமாதான காலத்தில் (?) கண்ட கிளிநொச்சி நகரத்தை தலைகீழாகத் தூக்கி விசுக்கியெறிந்தாற்போலிருக்கிறது. பள்ளிக்கூடத்தில் அகதிகள் இருக்கிறார்கள். நீதிமன்றக் கட்டிடத்தை ஊகிக்க முடிந்தது. ஒரு பெரிய காங்கிரீட் மலை சாய்ந்து கிடப்பதைப்போல தண்ணீர்த்தொட்டி விழுந்துகிடக்கிறது. புலம்பெயர்ந்த தமிழர்களின் ‘பாஸ்’போன்ற விடயங்களைக் கவனித்த ‘நந்தவனம்’இப்போது இராணுவ நிலையமாகியிருக்கிறது. ‘அறிவமுது பொத்தகசாலை’யைத் தேடினேன். காணவில்லை. பேருந்து நிலையமும் பெயர்க்கப்பட்டுவிட்டது. அநேகமாக அனைத்துக் கட்டிடங்களும் கூரையிழந்திருக்கக் கண்டோம். ‘த’என்று தொடங்கும் இலக்கத்தகட்டினையுடைய வாகனங்கள் ஒருபுறத்தில் தகரக்குவியல்களாகக் கிடப்பதைப் பார்த்தோம். கரடிப்போக்குச் சந்தியருகில் புதிதாக ஒரு புத்தர் கருணைபாலித்தபடி எழுந்தருளியிருக்கக் கண்டோம். நம்புதற்கியலாத கனவைக் கண்டுகொண்டிருப்பதைபோன்றிருந்தது.

கரடிப்போக்கு சந்தியினைக் கடந்து உப்பளப் பிரதேசத்தினுள் வாகனம் போய்க்கொண்டிருந்தது. உப்பு வாடை மூக்கில் அறைய, அந்த இடத்தில் அலைந்துகொண்டிருந்த வரட்சி மனதில் மேலும் முள்பரத்தியது. இதே ஆனையிறவை விடுதலைப் புலிகள் கைப்பற்றியதும், இராணுவச் சமநிலையில் அந்த வெற்றியானது அந்நாளில் ஏற்படுத்திய மாற்றமும் ஞாபகத்தில் வந்தது. ‘பொய்யாய் பழங்கதையாய் போயினவே’என்ற அரதப்பழசான புலம்பலும்கூடவே. ஆனையிறவினருகில் உப்புக்காற்றால் துருவேறிய ஒரு கவச வாகனம் கிடந்தது. அதன்மீது ஒரு புகைப்படம் வைக்கப்பட்டிருக்க, இளஞ்சிவப்பு பூக்கள் அதனடியில் கிடந்தன. தொலைவில் இருந்து பார்க்கும்போது அது ஒரு இராணுவத்தானுடையதைப் போலிருந்தது. அதைச் சுற்றி நின்று சில இளம் புத்த பிக்குகள் புகைப்படமெடுத்துக்கொண்டிருந்தார்கள். இராணுவத்தைச் சேர்ந்த யாரோ ஒருவரின் வெற்றியை ஞாபகங்கொள்ளும் சின்னமாக அங்கே அந்தக் கவசவாகனம் காட்சிக்கு வைக்கப்பட்டிருந்தது என்பதை ஊகிக்க முடிந்தது.
“இறங்கிப்போய் நீங்களும் அதைப் பார்த்துவிட்டுச் செல்லலாம்”என்று பரிந்துரைத்தான் வழியில் நின்ற அந்தச் சீருடைக்காரன். அவனது உதடுகளில் சிநேகிக்கும் புன்னகை இருந்தது. ஆனால், கண்களில் வன்மமோ எகத்தாளமோ எதுவோ ஒன்று மறைந்திருந்ததாகத் தோன்றியது. எதையும் சந்தேகிக்கவே போர் கற்றுத்தந்திருக்கிறது. வெள்ளந்தியான புன்னகையோடு ‘நாங்கள் இப்போது அவசரமாக விரைந்துகொண்டிருப்பதாக’ப் பொய் சொல்லவேண்டியிருந்தது.

இயக்கச்சி, பளை, கொடிகாமம், சாவகச்சேரி எங்கெங்கிலும் இராணுவப்பச்சையால் வேலியமைத்திருக்கிறார்கள்.“விடுதலைப் புலிகள் வெற்றிகொள்ளப்பட்டு போர் உண்மையாகவே முடிந்துவிட்டதெனில், மக்களைக் காட்டிலும் அதிகப்படியான இராணுவம் வழியில் குவிக்கப்பட்டிருப்பது எதனால்?”என்ற கேள்வி அந்த வழியாகச் செல்லும் எவருக்கும் எழவே செய்யும்.
பனையோலைகளாலும் கிடுகுகளாலும் அடைக்கப்பட்ட வேலிகளை நெடுநாட்களுக்குப் பிறகு கண்டபோது, மனதுக்குள் ஞாபகஅலை புரண்டது. இறந்தகாலத்தின் மக்கிப்போன ஆனால் பிடித்தமான வாசனை வீசியது. கட்டிலுக்கடியிலிருந்து கண்டெடுக்கப்பட்ட பொம்மை பால்யத்தின் நினைவுகளைத் தூண்டுவதைப்போலவும், பழைய பாடலொன்று அதைக் கேட்டபோது நின்றிருந்த நிலத்தின் வாசனையோடு காற்றில் மிதந்து வருவதைப்போலவும் விசித்திரமான உணர்வெழுச்சியை அடைந்தேன். இறந்தகாலமும் பிறந்தமண்ணுந்தான் எத்தகைய கிளர்ச்சியூட்டுவனவாக இருக்கின்றன!

'ஆயுபோவன் வெல்கம் ரூ JAFFNA' என்ற வாசகத்தைத் தாங்கிய வரவேற்புப் பலகை ஆரவாரமாக யாழ்ப்பாணத்தினுள் வரவேற்கிறது. கைதடி-நாவற்குழிப் பாலத்தில் சிங்கக்கொடி பட்டொளி வீசிப் பறக்கிறது. ராஜபக்ஷே இங்கும் அகலமாகச் சிரித்தபடி நிற்கிறார். என்னவொரு வாஞ்சை வழியும் புன்னகை! டக்ளஸ் தேவானந்தாவும் ‘கட் அவுட்’களில் தன் பங்கிற்கு அளவாகப் புன்னகைக்கிறார். இவர்களுக்கு அடுத்தபடியாக ‘டயலொக்’தொலைபேசியின் விளம்பரப்பலகைகளிலும் கடைகளின் பெயர்ப்பலகைகளிலும் ஒரு பெண் தீராத சிரிப்புடன் காட்சியளித்துக்கொண்டிருக்கிறாள். ‘ஒரே நாடு ஒரே மக்கள்’இன்னபிற ஐக்கியத்தைக் கோரும் வாசகங்கள் புளகாங்கிதமடையத் தூண்டுகின்றன. ‘நல்லாப் பண்றாங்கய்யா காமெடி’என்று வடிவேலு குரலில் யாரோ பின்னணி பேசுவது கேட்காமல் கேட்கிறது.

“பழைய யாழ்ப்பாணம் இல்லை அக்கா”என்கிறாள் தங்கை. அந்த அகன்று விரிந்த வீதிகளைக் காணவில்லை. ஆனால், அவை உண்மையில் அப்படியேதானிருந்தன. யாழ்ப்பாணத்தை நாங்கள் பிரிந்துசென்றபிற்பாடு கண்ட வீதிகளின் கண்களால் நாங்கள் அவற்றைப் பார்த்தபோது அவை ஒடுங்கியிருக்கக் கண்டோம். கட்டிடங்களும் அவ்விதமே. ‘கண்டி வீதி இவ்வளவு சிறிதாயிருந்ததா?’ என வியந்துபார்த்தோம். ஏனைய வீதிகள் குச்சொழுங்கைகளாக எங்களுக்குத் தோன்றின என்பதே உண்மை. ஆனால், அவைதாம் எங்களது இளமைக்காலத்தில் எத்தனை விரிந்திருந்தன. வயோதிபத் தாயை நீண்டநாட்களின் பின் பார்ப்பதைப் போலிருந்தது. அவளது சுருக்கம் நிறைந்த முகத்தில் உள்ளொடுங்கிய கண்களிலிருந்து சொட்டிய கண்ணீர் குற்றவுணர்வைத் தூண்டுவதாக இருந்தது. யாழ்ப்பாணம் பெரியாஸ்பத்திரியை இலங்கை அரசாங்கத்தின் கருணைக்கண்கள் சென்றடையவேயில்லைப் போலும். அதே பழைய கட்டிடங்கள். அரசாங்க ஆஸ்பத்திரிகள் ஏன் எல்லாவிடங்களிலும் மரணத்தை ஞாபகப்படுத்துகின்றன என்று தெரியவில்லை. மேலும் அந்த வாசனை… அரசாங்க அலுவலகங்களுக்கும் அந்தச் செத்த சாயல் இருக்கவே செய்கிறது. அரசாங்க அலுவலகங்களுக்கென்று ஒரு சிறப்பு நிறம் இருக்கிறது. அது பிணவறையை நினைவூட்டுவது. காவிக்கலர் சுவர்கள், சாம்பல்நிறச் சட்டங்களையுடைய சன்னல்கள். ஓடுகளோவெனில் எப்போது யார் தலையில் பொறிந்துவிழுமோவென்ற அச்சத்தைக் கிளர்த்துவன.

சுபாஷ் ஹோட்டலுக்குச் செல்லும் வழி மூடப்பட்டிருந்தது. அதற்கு எப்படிப் போவதென்று ஒரு ஆட்டோக்காரரிடம் கேட்டபோது, காலந்தப்பி நகரத்தில் நுழைந்துவிட்டவர்களைப் பார்ப்பதுபோல அவர் ஒரு பார்வையை எறிந்தார். பிறகு சொன்னார்: “சுபாஷ் ஹோட்டலை எப்பவோ மூடியாச்சு”. வேறு ஏதாவது நல்ல தங்கும் விடுதிகள் உண்டாவென விசாரித்தோம். ‘பிள்ளையார் இன்’என்றொரு விடுதி இருப்பதாகச் சொன்னார். அது மானிப்பாய் வீதியில் இருந்தது. அது சகல வசதிகளோடுமிருந்தது. அங்கே இடமில்லை என்று கைவிரித்துவிட்டார்கள். யாழ்ப்பாணம் பேருந்து நிலையத்தில் சனங்கள் போவதும் வருவதுமாய் ஒரே நெரிசல். வெயில் நெருப்பெனக் காய்ந்தது. என்னோடு வந்திருந்த பிள்ளைகள் களைத்திருந்தார்கள். நாங்கள் நின்றிருந்த இடத்திற்கருகில் ‘முஸ்லிம் ஹோட்டல்’என்ற பெயர்ப்பலகையைக் கொண்ட உணவகமொன்று அமைந்திருந்தது. அந்தப் பெயர்ப்பலகை ஏதோவொரு வரலாற்றுக் குறியீடு போலிருந்தது. பல்வேறு இணைய விவாதங்கள் நினைவில் வந்து தொலைத்தன.

பயணம் குறித்த கிளர்ச்சி ஏறத்தாழ தீர்ந்துவிட்டிருந்தது. உண்மையில் அந்த நிமிடமே நானும் திரும்பிச்செல்ல விரும்பினேன். ஏதோவொரு விசித்திரமான உணர்வு என்னைச் சூழ்ந்துகொண்டிருந்தது. அந்நிய மனிதர்கள் சாரைசாரையாகச் செல்வதைப் பார்த்தபடி அந்நிய நகரமொன்றில் எரிக்கும் வெயிலில் நின்றுகொண்டிருப்பதாக உணர்ந்தேன். ‘ஊர் என்பது மனிதர்களே’என்பதை இத்தனை தூரம் வந்து தெரிந்துகொள்ளவேண்டியிருந்தது. கடைசியில் நாங்கள் ஒரு சுமாரான விடுதியைக் கண்டுபிடித்தோம். ஒரு கட்டிலைப் போட்டு, குளிரூட்டியையும் முடுக்கிவிட்டால் அது வசதிபொருந்திய தங்குமிடமாகிவிடுமென்பது அந்த விடுதிக்காரர்களின் கணிப்பாயிருந்தது. கழிப்பறையின் கதவு உள்நோக்கித் திறக்கும்படியாக அமைக்கப்பட்டிருந்தது. கதவைத் திறந்தால் உள்ளேயிருப்பவர் பின்வாங்கி கழிப்பறைப் பீங்கானில் முட்டிக்கொள்ளவேண்டியதாயிருக்கும். பீங்கானை உரசி இடமேற்படுத்தி வெளியில் வந்துசேர்வது அவரவர் கெட்டிக்காரத்தனத்தையும் உடல்பருமனையும் பொறுத்தது.

சற்று ஓய்வெடுத்துக்கொண்டபின் நாங்கள் யாழ்ப்பாண நூலகத்தைப் போய்ப் பார்ப்பதாகத் தீர்மானித்தோம். நாலரை மணியளவில் நூலக வாசலைச் சென்றடைந்தோம். வாசலில் ஒரே கூட்டமாயிருந்தது. ‘பார்வையாளர் நேரம் பிற்பகல் 5-6 வரை என்று வாயிலில் எழுதப்பட்டிருந்தது. தென்னிலங்கையிலிருந்து சுற்றுலா வந்திருந்த சிங்களச்சனங்கள் நிறையப்பேர் வாசலில் காத்திருந்தார்கள். “இவர்கள் திரும்பவும் எதற்காக வந்திருக்கிறார்கள்?”என்று என் தங்கை கேட்டாள். ‘திரும்பவும்’என்ற சொல்லில் கசப்பு வழிந்தது. பெறுமதி மதிப்பிடவியலா இலட்சக்கணக்கான நூல்களை தீக்கிரையாக்கத் துணிந்த அந்த கொடிய இரவும் அதன்வழி உமிழப்பட்ட காழ்ப்புணர்வும் இனவெறியும் மறக்கப்படக்கூடியனவல்ல. உயிர், உடமையழிப்பினைக் காட்டிலும் அறிவழிப்பு என்பது மிகக் கீழ்த்தரமான படுபாதகம்.

நூலகம் அதற்கேயுரிய அமைதியுடனும் காகிதவாசனையுடனும் பிரமாண்டமாய் இருந்தது. தூசிபடிந்த பெரிய பெரிய கோப்புகளில் காலம் அடங்கியிருந்தது. புராதனத்துள் நடந்துதிரிவது போன்ற மாயத்தோற்றம் திடீரென எழுந்துமறைந்தது. குட்டி ரேவதி, சுகுமாரன், அய்யப்ப மாதவன், சல்மா, லீனா மணிமேகலை, மாலதி மைத்ரி ஆகிய கவிஞர்களின் கவிதைத் தொகுப்புகள் அங்கே இருந்தன. எனதூர் என, மனப்பழக்கம் காரணமாக நான் நினைக்கிற ஓரிடத்தில் எனக்கு நேரடிப் பரிச்சயமான நண்பர்களின் புத்தகங்களைப் பார்ப்பது வித்தியாசமான அனுபவமாக இருந்தது. சஞ்சிகைப் பகுதியில் பழைய காலச்சுவட்டினையும் யுகமாயினியையும் பார்த்தேன். சிங்களத்தைத் தாய்மொழியாகக் கொண்ட சுற்றுலாப் பயணியொருவர் நூலகத்தின் வரலாறு பற்றி அங்கு வேலை செய்த ஊழியரிடம் உடைந்த தமிழில் வினவிக்கொண்டிருந்தார். அதற்குப் பதிலளித்தவர் நிறையப் பகுதிகளைச் சிரிப்பினால் நிரவிக்கொண்டிருந்தார். உயிரெனப்படுவது வெல்லத்தினும் இனிது!

பூங்கா, கடற்கரை இவற்றை எமது உல்லாசப்பயணப் பட்டியலிலிருந்து நீக்குதல் சிரமம். சுப்பிரமணியம் பூங்காவுக்குப் போனோம். புகைப்படக்கருவிக்கு 250 கட்டணம் செலுத்தவேண்டியிருந்தது, பல்நிற குரோட்டன்களையும் தண்ணீரற்ற சிறுதடாகத்தையும் பார்த்தோம் என்பதற்கப்பால் அதைக்குறித்து எந்த நினைவுமில்லை. வெயில் மேற்கில் சரிந்துகொண்டிருக்கும் மஞ்சள்பொழுதில் யாழ்ப்பாண பல்கலைக்கழகத்தைப் போய்ச்சேர்ந்தோம். வழியெல்லாம் பழைய ஞாபகங்கள் சிந்திக்கிடந்தன. வாயிற்காப்பாளர் உடனே உள்ளே விடமறுத்தார். “முன்னொரு காலத்தில் நான் இங்கே படித்தேன். பழைய ஞாபகங்கள்… பார்க்கவேண்டும்”என்ற வார்த்தைகள் கதவைத் திறந்தன. “நீங்கள் இங்கே படித்தீர்கள் என்பதை முதலிலிலேயே சொல்லியிருக்கலாமே…”என்ற வாசகத்தை குறைந்தபட்சம் நான்கு தடவையாவது சொல்லியிருப்பார். “படிக்கவில்லை… சும்மா வந்துபோனேன்”என்று சொல்ல நினைத்தேன். நமது குசும்புகள் சில சமயங்களில் வம்பாகிவிடுவதுண்டு என்பதனால் நன்றி கூறி உள்ளே போனோம். அப்பர் தேவாரம் பாடித் திருக்கதவை (கதவில் என்னவாம் திருக்கதவு) திறந்தது உண்மைதான் போலும். நானும் எனது தோழியும் அமர்ந்து மணிக்கணக்கில் பேசிய கைலாசபதி கலையரங்கின் பின்புறப் படிக்கட்டைக் காணோம். அதையும் விழுங்கியபடி கட்டிடங்கள் நெருங்கியிருந்தன. பல்கலைக்கழக நூலகம் பூட்டப்பட்டிருந்தது. சருகுகள் பறந்துகொண்டிருந்த மரங்களினடியில் கொஞ்சநேரம் நின்றிருந்தேன். காலம் மீள்திரும்பிவருகிறாற் போலிருந்தது. நெஞ்சுக்குள் நினைவுக்குட்டைகள் தளம்பி தளம்பியடங்கின. மனந்தான் எத்தனை நொய்மையானது! இறந்தகால ஞாபகங்களில் ஆடிப்போகும் இந்தப் பூஞ்சை மனத்திற்குள் தினந்தோறும் எத்தனையெத்தனை போர்க்களங்கள்!

யாழ்ப்பாணத்தில் எனது நண்பர்களில் சிலர் எஞ்சியிருந்தார்கள். அவர்களது தொலைபேசி இலக்கங்களும் என்னிடமிருந்தன. ஆனால், அவர்களைச் சந்தித்து என்ன கதைப்பது என்று தெரியவில்லை. உண்மையில் நான் அவர்களைப் பார்க்க விரும்பினேன். எதையும் கேட்க விரும்பவில்லை. நான் எனக்கே எனக்கேயான நம்பிக்கைகளில் வாழ்ந்துகொண்டிருக்கிறேன். அவை சிதைக்கப்படுவதை நான் விரும்பவில்லை. ஆதர்ச மனிதர்களும் ஆதர்ச உலகமும் என்றென்றைக்குமாக எனக்குள் வாழ்ந்துகொண்டிருக்கட்டும். கோண்டாவிலில் எனது தோழியின் வீட்டுப் பக்கம் வாகனத்தைச் செலுத்தப் பணித்தேன். அங்கே அவளில்லை என்பதை நானறிவேன். புகைப்போக்கியிலிருந்து கிளம்பிக்கொண்டிருந்த புகைச்சுருள் அங்கே யாரோ இருக்கிறார்கள் என்பதை அறிவித்துக்கொண்டிருந்தது. மனதின் நீர்ப்பரப்பில் காட்சியலை எழுந்தடங்கிற்று. வாகனத்திலிருந்து கீழிறங்காமலே நோட்டமிட்ட எங்களை முற்றத்தில் நின்ற கறுப்புநிற நாயொன்று ‘என்ன பிரச்சனை?’என்பதாக ஏறிட்டுப்பார்த்தது. சந்தேகமில்லாமல் முன்னெச்சரிக்கையுள்ள நாய்தான்.

நல்லூர்க்கோயில் பூட்டப்பட்டிருந்தது. மாலை ஐந்து மணியோடு பூட்டப்பட்டுவிடுவதாக அங்கே நின்றிருந்த ஒருவர் தெரிவித்தார். ‘திலீபன் இந்த இடத்தில்தான் உண்ணாவிரதமிருந்து மறைந்தார்’ஓரிடத்தைக் காட்டி தங்கையிடம் சொன்னேன். திலீபன் பசியில் கருகியபோது அவள் மூன்று வயதுக் குழந்தையாயிருந்தாள். (சித்தியின் மகளுக்கும் எனக்குமிடையில் பல்லாண்டுகள் வயது வித்தியாசம்) ஆலய முன்புறத்தில் மத்திய கல்லூரி மாணவர்கள் ஏதோவொரு நிகழ்வை முன்னிட்டு பறையினையொத்த மேளமொன்றை அறைந்துகொண்டிருந்தார்கள்.

“இன்றைக்கே வீட்டுக்குத் திரும்பிப் போய்விடலாம்”என்றாள் தங்கை. எனது எண்ணமும் அதுவாகவே இருந்தது. உண்மையைச் சொன்னால் யாழ்ப்பாணத்தின் முகத்தை எங்களால் பார்க்கமுடியவில்லை. ஏதோவொரு மாயக்குரல் என்னை அழைத்தது. பிறகு அது மெல்ல மெல்லத் தேய்ந்து அடங்கிப்போயிற்று. ஏ-9 பாதையில் அவரவர் நினைவுகளில் ஆழ்ந்த முகங்களுடன் இருளை ஊடறுத்தபடி திரும்பிக்கொண்டிருந்தோம். பரந்தன்-கிளிநொச்சியைக் கடந்தபோது பெரும்வலியொன்று வாள்போல நெஞ்சைக் கீறிப்பிளந்தது. ஆங்காங்கே மினுங்கிக்கொண்டிருந்த வெளிச்சப்பொட்டுக்கள் இராணுவ முகாம்கள் என்பதை நாங்களறிவோம். அதற்குமப்பால் இருளுக்குள் காடுகளுக்குள் எத்தனையெத்தனை ஈரக்கண்கள் நிராதரவாய் காத்திருக்கின்றனவோ என்ற ஞாபகம் உயிரைத் தின்றது. கடவுள் என்ற ஒருவர் இருப்பாராகில், அவரிடம் கேட்பதற்கென்றொரு கேள்வியுண்டு.

“இவ்வளவு கேவலமாக நாங்கள் கைவிடப்படுவதற்கு அப்படியென்ன பாவம் செய்தோம் ஆண்டவரே…!”

குறிப்பு: கடந்த மார்ச் மாதம் யாழ்ப்பாணத்திற்குச் சென்று திரும்பிய பிறகு எழுதியது.

நன்றி: அம்ருதா