போலச்செய்தல்

ஒருபொழுதில் உக்கிரக்காளி

புயல்வழி மரமென்றாடுகிறாய்

தீ பொதிந்து நீயனுப்பும் வார்த்தைகளால்

தீய்ந்து கருகு மென் இதயம்

வெப்பம் காற்றை இடையறாது

வன்கலவும் இவ்வூரின்

ஆளரவமற்ற பின்னிராச் சாலைகளில்

நினைவு பிடரியுந்தி விரட்ட

என்னைக் கரைத்தலைவேன்.

சிகரெட்டின் நுனி தசை தீண்டுகையில்

உன் உதடு கவ்வும் உச்சமடி தோழி!

தேசாந்தரியாகி

உண்டக்கட்டிக்கு கோயில் வாசலிலே

காத்திருந்ததற்கு கைமேல் பலன்!

எனதிந்தக் காயங்களின் மீது

கண்ணீரை ஊற்றுகிறாய்

ஒரு கணத்தில் உயிர்பெற்றிணைந்தன

தீய்ந்த திசுக்கள்

காதல் மதுவருந்திக் கண்கிறங்கி

‘இந்தக் கணமும் இறப்பேன்’என்றேன்.

ஒரு குழந்தையென

மடிசுருளும் என்மீதில்

மென்முலை பொதியப் பொதிய

இறுக்குகிறாய்

இற்று மறைகிறது புறவுலகு

தாயே!நின் வயிற்றில்

ஒரு துளியாகிச்

சூல்கொள்ளும் வரமன்றி

இனி யாதும் வேண்டேன்!

என்னவிதுவென புருவம் நெரிக்கவேண்டாம். ஒருவர்போல் எழுதிப் பார்த்தேன். வேறொன்றுமில்லை.