அனானியின் அடாவடித்தனம்

அன்பு நண்பர்களுக்கு,

‘நந்திதாவுக்கு ஒரு கடிதம்’ என்று நேற்று ஒரு பதிவை இட்டிருந்தேன். சில காரணங்களால் அதை எனது வலைப்பூவிலிருந்து நீக்கவேண்டியதாகிவிட்டது. யாரையும் புண்படுத்துவது எனது நோக்கமல்ல. அதனால்தான் அந்தப் பதிவு நீக்கம்.

ஆனால், வேண்டுமென்றே சீண்டுகிறவர்களுக்குப் பயந்து ஒதுங்கிச் செல்வதும் எனது இயல்பன்று. நான் விடுதலைப் புலிகளுக்குச் சார்பான ஒரு பதிவை, அல்லது ஈழத்தைப் பற்றி ஒரு பதிவை இட்டவுடன் ‘பிரம்ம புத்திரன்’என்றொரு அனானி எங்கிருந்தோ தோன்றுவார். தான் களத்திலிருந்தே போராடுவது போலவும் நாங்கள் எல்லாம் ஒளிந்துவந்து புலத்திலிருந்து மக்களின் துயரங்களைப் பற்றி எழுதிக்கொண்டிருப்பதுபோலவும் ஒரு ‘மனிதநேய’பாசாங்கு பண்ணி, என்னைக் கடிந்து ஒரு பின்னூட்டத்தை இட்டுக் கடுப்பேற்றுவார்.

‘நீங்கள் துயரங்களை விற்கிறீர்கள்’என்பதே அவரது பிரதான குற்றச்சாட்டாக இருக்கும். அவரவர் மனதில் தோன்றுவதை எழுதுவதற்காகத்தான் நாங்களெல்லாம் வலைப்பூ என்ற ஒன்றைப் பயன்படுத்துகிறோம். ‘நீ இதை எழுது… இதை எழுதாதே’என்று சொல்லும் பிரம்ம புத்திரனுக்கு சுந்தர ராமசாமி அவர்களின் கவிதையை நினைவூட்ட விரும்புகிறேன். ‘உன் கவிதையை நீ எழுது… என் பதிவை நீ நோண்டுவதை நான் அனுமதிக்கமுடியாது’. பிரம்ம புத்திரனின் கடுப்பெல்லாம் அவர்களுக்குப் பிடிக்காத விடுதலைப் புலிகளை என் போன்றவர்கள் தூக்கிப்பிடிக்கிறார்கள் என்பதே. அவருடைய நோக்கத்தை அறிந்த நானும் அவரது பின்னூட்டங்களைப் பெரும்பாலும் பிரசுரிப்பதில்லை. பின்னூட்டங்களை ஏற்றுக்கொள்வதற்கும் நிராகரிப்பதற்குமான வசதி இவர்களைப் போன்றவர்களை மனதில் வைத்தே ஏற்படுத்தப்பட்டிருக்கவேண்டும்.

நேற்று ‘நந்திதாவுக்கு ஒரு கடிதம்’ பதிவிலும் அனானியாக வந்து ஒரு பின்னூட்டமிட்டார். அது கவிதை வடிவில் இருந்தது. வழக்கமான ‘அறம்பாடல்’தான் அதுவும். அதில் பிரம்ம புத்திரன் என்ற பெயர்கூட இல்லை. ஆக, தனது பெயரைச் சொல்லும் துணிவில்லை. தனக்குத் தான் சூட்டிய பெயரைச் சொல்லும் துணிவுகூட அவருக்கு இல்லை. அனானியாய் இருப்பதில் அத்தனை பிரியம். ஏனென்றால், பதில் சொல்வதிலிருந்து தப்பித்துவிடலாம் பாருங்கள். அதை வேறு யாரோ எழுதியதாக நினைத்து நான் பின்னூட்டமிட்டதும், பதறியடித்துக்கொண்டு வந்து அதை எழுதியது தான்தான் என்று பிரகடனப்படுத்துகிறார். அதை ஏன் முன்னரே செய்யவில்லை திருவாளர் பிரம்ம புத்திரரே! அத்தனை பயமா உங்களுக்கு?

‘எனது பின்னூட்டத்தை ஏன் பிரசுரிக்கவில்லை’ என்று மீண்டும் வந்து கேட்கிறார். ‘உங்கள் முகங்களைத் தோலுரிக்கும் வரிகளை அனுமதியுங்கள்’ என்று புலம்புகிறார். முன்னர் சித்திரவதை முகாம்களில் தோலுரித்துப் பழக்கமுண்டு போலும். என் முகத்தில் நான் எந்தத் தோலையும் ஒட்டிக்கொண்டிருக்கவில்லை. எனது பெயரை இட்டு கூகுலில் தேடினால் முகம் வந்துவிட்டுப் போகிறது.

‘அனானியாக வந்து ஏன் அடையாளம் இல்லாமல் எழுதுகிறீர்கள்?’என்று எப்போதோ நான் கேட்டதை நினைவில் வைத்துக்கொண்டு ‘பிரம்ம புத்திரன்’என்ற பெயரில் வலைப்பூவொன்றை ஆரம்பித்திருக்கிறார். அதன் முக்கிய நோக்கம், ‘எங்களைப் போன்றவர்களை எழுதிக் கிழிப்பதாம்’. மிக நல்லது. எழுதிக் கிழியுங்கள். தனிப்பட்ட முறையில் என் பெயரை விளித்து எழுதினால் என்ன நடவடிக்கை எடுப்பதென்று எனக்கும் தெரியும். விடுதலைப் புலிகளைத் தூக்கிப் பிடிக்கும் யாவரும் இவரைப் போன்றவர்களுக்கு எதிரிகள். ஆகாதவர்கள்.
இப்போதும் பிரம்ம புத்திரன் என்ற பெயரில் மட்டுமே வெளிப்பட்டிருக்கிறார் இந்தத் தைரியசாலி. ‘நான் பிரான்சில் இருக்கிறேன், இலண்டனில் இருக்கிறேன்’ என்று தன் இருப்பிடத்தையே வெளிப்படுத்த எதனாலோ தயங்குகிறார்.

பிரம்ம புத்திரன்,

என் இயற்பெயர் கலைவாணி. இப்போது நான் தமிழகத்தில்தான் இருக்கிறேன். முறையான விசா இருக்கிறது. தமிழ்நதி என்ற பெயரில் எழுதுகிறேன். நீங்கள் என்னை எழுதிக் கிழிப்பதற்கு என்ன இருக்கிறதென்று நானும் பார்த்துவிடுகிறேன். நான் கொலை செய்துவிட்டு இங்கு வந்து தலைமறைவாக ஒளிந்திருக்கவில்லை. என்மீது எந்த நாட்டிலும் வழக்குகள் இல்லை. நான் திருடவில்லை. விபச்சார வழக்கில் கைது செய்யப்படவும் இல்லை. உங்களைப் போன்றவர்கள் என்னை ஒன்றும் ‘பிடுங்க’ முடியாது என்பதை இத்தால் தெரிவித்துக்கொள்கிறேன்.